Friday, December 14, 2012

«Κάτι»


Κάτι κυλάει μέσα μου,
βαθύ και απροσδιόριστο.
Σαν τους δείκτες του Χρόνου
που τρέχουν άφοβοι
στου κόσμου τις στοές.
Με κυνηγά, άβολο στη σκέψη.
Ανόθευτο, ανύπαρκτο,
μα ζωντανό σαν τα κύτταρά μου.
Δεν ξέρω, το κοιτώ.
Ξένο και άσχημο.
Μα είναι εδώ,
ζωντανό, ζωντανό.

Ω ψυχή μου θλιβερή,
μονάχη είσαι τώρα.
Στου κόσμου τις ανάγκες
δε μπορείς,
κουτσή να συνοδεύεις αγκαλιές. 

Monday, December 3, 2012

Σκέψεις για το Νοέμβρη



Τον Οκτώβριο δεν τον θυμάμαι πολύ η αλήθεια είναι. Έφυγε και με άφησε γρήγορα και ανώδυνα χωρίς πληγές. Δε με χτύπησε, ούτε με μάτωσε. Μου πρόσφερε συμπόνια και κάποια ψήγματα αγάπης. Ο Νοέμβρης από την άλλη με πρόδωσε οικτρά. Πάντα αυτός ο μήνας είναι ύπουλος. Μπορεί να σου τη φέρει εκεί που δεν το περιμένεις. Και στο τέλος να σε κοιτάξει κατάμουτρα, όταν θα μπαίνει ο Δεκέμβρης, και με θράσος να σου πει «πάλι σε νίκησα». Μετανιωμένη και εγώ από τη νίκη του σέρνομαι, προσπαθώντας να ανασυντάξω τα ρημάδια τα συντρίμμια που άφησε πίσω, μέσα σε αφόρητο κρύο να αναγεννηθώ.

Πολύ ύπουλος ο Νοέμβρης. Δημιουργεί προσδοκίες και τρέφει τα όνειρά σου με τέτοια ευκολία που θα έπρεπε να τον υποψιαστείς εξαρχής. Πώς όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα προς το καλύτερο; «Ναι γιατί έχει έρθει πια η ώρα» σκέφτεσαι. Μα την ίδια στιγμή που σε γεμίζει, με μία κίνηση σε αδειάζει η αδιαφορία και το μίσος του Νοέμβρη. Του αρέσει να σε βλέπει να γκρεμίζεσαι, με την ίδια ευκολία που έχτισες, λίγες ημέρες νωρίτερα. Μα έτσι είναι αυτός ο μήνας, πάντα έτσι ήταν. Δίχως ντροπή και τύψεις σου ζητά να παραιτηθείς από όλους και από όλα, να τα παρατήσεις και να σωριαστείς. Με απώτερο σκοπό τι; Την απόλυτη ταπείνωσή σου και το αίσθημα της ευφορίας της νίκης. Αυτό θέλει. Να σου αποδεικνύει κάθε χρόνο ότι όλη η πρόοδος που κατάφερες είναι ψεύτικη, ότι μπορεί να γκρεμιστεί σε δευτερόλεπτα. Ότι ακόμη σε νικά χωρίς αντίσταση.

Και τον μισείς για αυτό. Τον μισείς, όσο δε μίσησες ποτέ άλλοτε κάποιον μήνα του Χρόνου. Μα τον φοβάσαι κιόλας, τον τρέμεις. «Μπαίνει Νοέμβρης» αναλογίζεσαι και ξαναρχίζεις να χτίζεις, μήπως και τον πείσεις αυτή τη φορά ότι κάτι κατάφερες μέσα στο χρόνο που πέρασε, ότι δεν ενέδωσες, ότι δεν εγκατέλειψες. Και ξέρει ότι τον φοβάσαι και ξέρει ότι τον μισείς, διότι τρέφεται από αυτό. Ναι, τρέφει τη δύναμή του από τις αδυναμίες σου. Σε οικτίρει και εσύ αντί να αντιταχθείς, τον φοβάσαι, σκεπτόμενη τις συνέπειες της μάχης.

Μα τώρα πέρασε και αυτός ο Νοέμβρης, αφήνοντας για άλλη μία φορά συντρίμμια στους δρόμους των ονείρων. Υπενθυμίζοντας σου ότι του χρόνου πάλι θα είναι εδώ, πιστός στο ραντεβού και τις ψεύτικες υποσχέσεις που λες στον εαυτό σου. Και τότε πάλι θα αναγκαστείς να τον αντιμετωπίσεις. Αχ και τι δε θα έδινες να έπεφτες σε λήθαργο τέλη Οκτωβρίου και να ξύπναγες Δεκέμβρη, έτοιμη να καλωσορίσεις τη νέα χρονιά. Και όμως θα είναι εκεί. Σταθερός παράγοντας της δυστυχίας σου και εσύ μέχρι να έρθει θα ονειρεύεσαι, μπας και καταφέρεις και αυτή τη φορά να τον νικήσεις. Που ξέρεις, ίσως. 

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να φοβάσαι. 

Saturday, November 24, 2012

Όταν μιλά η νύχτα


Η ψυχή μου καιγόταν ολάκαιρη,
δε μπορούσα να θυμηθώ,
τις ξεχασμένες σου φακίδες.
 
Μήτε τα βλέφαρα εκείνα τα βαριά,
που ούρλιαζαν δικές τους ιστορίες.
Μάτια μαύρα μελαγχολικά,
σαν τα κουμπιά από το παλτό σου,
εκείνα που ποτέ
δε θέλησες να μοιραστείς.

Και τα στενάχωρα εκείνα δάκρυα,
εγώ δε μπορούσα να τα αποφύγω.
Και εσύ με λέξεις σκορπισμένες με ησύχαζες,
μη ξέροντας ότι η αυγή μου είχε χάσει το δικό της τρένο.

Saturday, November 17, 2012

Η μάχη


Δε σε θέλω πια, κατάλαβε το και άσε με μονάχη να περιπλανιέμαι στους δρόμους που διάλεξα εγώ. Δεν σε ακούω πια μα και εσύ δε μου μιλάς. Με αποφεύγεις όταν σε χρειάζομαι και με τυραννάς όταν σε μισώ. Τόσο συναίσθημα δεν το αντέχω. Κοίταξε πόσες πληγές έχω στα χέρια μου από τις μάχες μου μαζί σου. Ξέπνοα αναζητώ μία σου λέξη μέσα σε αυτό το στενάχωρο δωμάτιο. Μία επιβεβαίωση ότι και εσύ με σιχαίνεσαι, ότι και εσύ δε με αντέχεις.

Μα εσύ με λατρεύεις, όπως όταν χαράζεις πληγές επάνω στο σώμα μου, αληθινές, γεμάτες αίματα. Ούτε αυτές σε συγχωρούν, μα κρυφά σε θαυμάζουν. Αυτή τη θέλησή σου να με καταστρέψεις ολότελα. Να με δεις να σέρνω τα κουφάρια λόγια μου ξανά προς εσένα και να ξεχάσω μια και καλή την ιδέα της αποστασιοποίησης μου. Γελάς ειρωνικά και χαίρεσαι, γιατί ξέρεις πως θα γυρίσω κοντά σου, ξέρεις πως θα σε παρακαλώ να με πληγώνεις. Ω Θεέ τέτοια ταπείνωση δεν έχω ξανανιώσει. Ακόμη και τα δάκρυά μου αρνούνται να σε κοιτάξουν κατάματα. Τα βλέφαρά μου σε φθονούν και τα χείλια μου σε βρίζουν. Μήτε τα μάτια μου όμως θωρείς πια. Τα ξερίζωσες και αυτά από το πρόσωπό μου και τα κουβαλάς μαζί σου σαν έπαθλο. Για να μη νιώθω με την όρασή μού είχες πει τότε. Όταν με πόνο δε σταμάτησες στα ουρλιαχτά μου. Ακόμη και οι φακίδες μου σε απεχθάνονται, συνωμοτώντας με τα δόντια μου πώς να σε πληγώσουν. Μα και αυτά τα έθαψες βαθιά στη μνήμη, μη μπορώντας να αναμασήσω ευτυχία.

Τα πόδια μου γερά θα αρχίσουν να τρέχουν, άπαξ και κάνεις ένα βήμα. Μα τώρα συνειδητοποιώ πως τα αλυσόδεσες, σε μαύρους υγρούς τοίχους τα στερέωσες. Και μήτε μπορώντας να περπατήσω πια, η γλώσσα μου, ακλόνητη απ’ της ψυχής τα πάθη, ξεχύνει ομπρός σου λόγια φωτιάς και θανάτου. Πόσο δύναμη κρύβουν οι λέξεις, όταν σωστά τις χρησιμοποιείς. Δηλητήριο στάζουν, να σαν και αυτό που έχεις στη δήθεν σου καρδιά. Και ξάφνου σε βλέπω αποχωρείς, με δάκρυα να καίνε το πρόσωπό σου και σάλια να γεμίζουν το στόμα σου, έτοιμος να φτύσεις την πίκρα του δηλητηρίου μου για σένα. Απομακρύνεσαι θλιμμένος, ηττημένος από μία γλώσσα που δε δίστασε ποτέ να σου πει την αλήθεια. Και τώρα που την άκουσες σε λύγισε, όπως και εσύ τόσα χρόνια έκανες σε μένα.

Και δυνατή όπως και πρώτα, ξεχύνομαι στους δρόμους των στιγμών, ελεύθερη από ένα ψεύτικο πάθος για σένα. Δε σε ξανάδα από τότε και ποτέ δε σ’ αποθύμησα. Μονάχα αυτό το γράμμα σου στέλνω να θυμάσαι πως σε νίκησα. Με τις λέξεις μου γραμμένες, νιώθω πάλι την ήττα σου, οσμίζομαι τα δάκρυά σου και επιτέλους φωνάζω «λευτεριά», χαμένη σε λιβάδια με φιλιά. Αντίο για πάντα ψεύτικη αγάπη. Δε σε αγάπησα ποτέ αληθινά. 

Sunday, October 28, 2012

Μία ημέρα σαν όλες τις άλλες


Η ημέρα ορκωμοσίας ομολογουμένως είναι ιδιαίτερη ημέρα για όλους, είτε είναι για Bachelor ή Master, είτε είναι για οποιοδήποτε πτυχίο. Οποιαδήποτε ακαδημαϊκή επιτυχία λοιπόν, πρέπει να γιορτάζεται με την πρέπουσα λαχτάρα. Έτσι και όσοι από εμάς ήδη έχουν νιώσει αυτή τη χαρά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, γνωρίζουν τη γλυκιά αυτή γεύση που σου αφήνει στο στόμα η ημέρα της ορκωμοσίας.


Εκτός από την τελετή, που για τους φοιτητές στη Θεσσαλονίκη και το Αριστοτέλειο συγκεκριμένα είναι – εκτός από catwalk – περιτριγυρισμένη από μία δόση γκλαμουριάς μα και υπερηφάνειας. Γονείς, φίλοι, παλιόφιλοι, συμφοιτητές και μη είναι εκεί για να σε καμαρώσουν να λες τον περιβόητο όρκο! Και φυσικά το όλο στήσιμο της τελετής στην αιώνια αίθουσα είναι κάτι που δεν ξεχνάς εύκολα. Και όμως σε άλλες πόλεις του κόσμου δεν είναι έτσι. Εδώ στη Leeuwarden για παράδειγμα, διαφέρει εκ των πραγμάτων. Με ένα εκπαιδευτικό σύστημα τελείως διαφορετικό, με το Βachelor να έχει άλλη δομή και το Μaster να αποτελεί το σημαντικότερο των πτυχίων, η τελετή ορκωμοσίας δεν είναι σίγουρα αυτό που ζούμε στην Ελλάδα.

Στο NHL Hogeschool, όπου είχαμε την τιμή να παρακολουθήσουμε την τελετή ορκωμοσίας Bachelor, κάτι άλλο έχει περισσότερη σημασία από την εμφάνιση ή το πόσους φίλους θα καλέσεις και έπειτα θα κεράσεις. Αυτά που θα πει για σένα ο καθηγητής. Ναι καλά καταλάβατε. Ανάλογα με το πώς έκανες την πτυχιακή σου – μόνος ή με ομάδα – καλούν το όνομά σου, σε μία τραγικά ασφυκτική και μικρή αίθουσα, και ο υπεύθυνος καθηγητής σου λέει λίγα λόγια για σένα και την ομάδα σου. Πολύ προσωπική διαδικασία θα αναλογιστείτε. Και όμως δεν είναι αυτό που φαίνεται. Οι περισσότεροι φοιτητές δεν έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τη διαδικασία αυτή και δεν ανυπομονούν καθόλου όταν θα ανέβουν στην μικρή «εξέδρα» να ακούσουν τον καθηγητή τους. Και στην τελική η πλειοψηφία των ομιλιών είναι μικρές και διόλου προσωπικές, είναι κάτι σαν παρουσίαση της πανεπιστημιακής και επαγγελματικής πορείας του φοιτητή, και το συναίσθημα είναι απλά απόν.


Παρόλα αυτά και υπογραφές πέφτουν, σε πολύ περιποιημένα τυπωμένα πτυχία φυσικά και χειροκροτήματα ακούγονται. Ο γνωστός ελληνικός πανικός βεβαίως με τους επαγγελματίες φωτογράφους ούτε για δείγμα. Μόνο μία υπήρχε και αυτή έβγαζε από μακριά. Και φυσικά ούτε όρκος. Δε χρειάζονται αυτά, είναι περιττά, ανούσια, όπως το να «στολιστείς» ή να καλέσεις πολλούς και αγαπημένους φίλους. Εδώ η τελετή είναι τυπική και καθόλου υποχρεωτική – πες το αυτό στη γραμματέα της σχολής μου και αν δε φας βρίσιμο είσαι τυχερός.

Βέβαια στην είσοδο του πανεπιστημίου πριν και μετά την τελετή, υπήρχε ολόκληρος μπουφές με καφέδες, αναψυκτικά, ποτά και σνακς, προκειμένου να ευχαριστηθείς με κάποιο τρόπο την γενικώς βαρετή – αλλά για μένα το ίδιο σημαντική – ολλανδική ορκωμοσία. Για πολλούς δεν έχει και τόση σημασία πια το γεγονός το ίδιο, παρά το μετά. Η επαγγελματική πορεία του φοιτητή και πως θα αξιοποιήσει όσα έμαθε τόσα χρόνια σε μία δουλειά που να αγαπά και να του προσφέρει αυτά που χρειάζεται, που εκτός από το χρηματικό παίζει ρόλο και η προσωπική ικανοποίηση, να δουλειές σε κάτι που αγαπάς αληθινά!

ΥΓ: Αφιερωμένο σε όσους πήραν ή θα πάρουν κάποιο πτυχίο. Καμία συγκίνηση δε συγκρίνεται με αυτή της ορκωμοσίας, όπως και να τη ζήσει κανείς. Καλή σταδιοδρομία!

Saturday, October 13, 2012

Θα ξαναβρεθούμε


Αναρχικό, αληθινό συναίσθημα. Ναι αυτό που σου δίνει ρίγη στο κορμί που δεν μπορείς να ελέγξεις. Αυτό που σου κρύβει εκπλήξεις καθημερινές, αναγκαίες. Και τέλος, αυτό που σε αγαλλιάζει μα σε αναστατώνει την ίδια στιγμή. Περίεργο, αλλά δε νιώθω περίεργα πια. Όλα αυτά σα να προϋπήρχαν της ύπαρξής μου, λες και ήξερα εγώ ο ίδιος τι θα ένιωθα πριν καν γεννηθώ. Ώρες ώρες δε καταλαβαίνω την ψυχοσύνθεση του είναι μου και άλλες φορές νιώθω τόσο τυχερός που ξεχνώ ακόμη και το γιατί.

Είναι αυτό το χαμόγελο της που με στοιχειώνει. Τη νιώθω ακόμη δίπλα μου ξέρεις. Σα να μην έφυγε ποτέ από κοντά μου εκείνη την περίεργα ήσυχα ημέρα. Όλα είχαν σωπάσει όταν σώπασε και εκείνη, όλα ησύχασαν σαν η ψυχή της γαλήνεψε. Ήταν και αυτά τα φάρμακα ξέρεις που την ταλαιπωρούσαν. Και εμένα με ταλαιπωρούσαν χρόνια. Σαν και εγώ να ένιωθα τους πόνους στο κορμί της και τις μελανιές στο σώμα της. Όταν πονούσε, εγώ λύγιζα σπαραχτικά. Και δεν το λέω για να σε πείσω πως την αγαπούσα. Όχι, όχι δεν είσαι εδώ για να πείσω. Μόνο λίγη παρέα να μου κάνεις να ξεχαστώ, για αυτό σε φώναξα εξάλλου. Μα θα φύγεις και εσύ και θα μείνω πάλι μόνος, να μετρώ τις τρύπες στο ταβάνι της καρδιάς μου, μέχρι να μαυρίσουν και αυτές από τη μούχλα της σιωπής.

Μέρες και μήνες περίμενα μία επίσκεψή σου. Να μιλήσουμε μαζί για τις μέρες που χαμογελούσε ο κόσμος όλος, όταν και αυτή χαιρόταν. Πριν ακόμη ξεκινήσουν όλα. Πριν εκείνη την καταραμένη ημέρα με τον πρώτο πονοκέφαλο και την πρώτη κρίση. Έτσι θα ήθελα να τη θυμάμαι, το ίδιο και εκείνη. Και ξέρεις δεν έχω φωτογραφίες αφότου διαγνώστηκε. Δε με άφησε και ούτε εγώ ήθελα. Μα και εσύ τα ξέρεις όλα αυτά. Ήσουν εκεί παρών.

Θυμάσαι πόσο όμορφα τραγουδούσε; Έβαζε το αγαπημένο της βινύλιο να παίζει και τραγουδούσε μέχρι να βραχνιάσει. Και εγώ εκεί στη γωνιά του δωματίου την αγνάντευα, μαγεμένος από την αύρα της. Όπως κοιτώ εσένα τώρα να στέκεσαι στο ίδιο σημείο που στεκόταν και εκείνη.

Δεν αντέχω όμως να μιλώ άλλο για αυτά που πέρασαν και δε θα ξανάρθουν. Θα μείνω εδώ να περιμένω μέχρι να έρθει η ίδια να με πάρει από το χέρι και να με αναστατώσει όπως την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα. Να περπατήσουμε μαζί, αιώνια πια και να αγαπηθούμε ξανά από την αρχή. Μόνο αυτό ποθώ και λαχταρώ, να ξανάβλεπα το πρόσωπό της όπως τότε, νέα, όμορφη και αγνή. Εδώ θα περιμένω, μέχρι το τέλος της αρχής.

Α κοίτα ξημερώνει κιόλας. Η θάλασσα γαλήνεψε. Ναι το ξέρω, ήρθε η ώρα να φύγεις. Μη διστάσεις να ξανάρθεις. Εδώ θα είμαι να περιμένω. Να μιλήσουμε για αυτά που βλέπεις στα ατέρμονα ταξίδια σου, τους ανθρώπους και τους έρωτές σου και που ξέρεις, ίσως μια μέρα έρθω και εγώ μαζί σου. Καλή αντάμωση ταξιδιώτη του χρόνου. 

Thursday, September 27, 2012

Όταν όλα αλλάζουν


Ψυχή δονούμενη από της καρδιάς τα πάθη. Ψυχή γεμάτη από αμφιβολίες για το μέλλον της. Απογοήτευση και πόνος για ανθρώπους που ποτέ δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις που οι ίδιοι έθεσαν για τους εαυτούς τους. Η βρωμιά του ψέματος ζέχνει μέσα στο δωμάτιο, με ανακατεύει. Καμία εμπιστοσύνη ούτε καν στο λιγοστό φως ενός κεριού που τρεμοσβήνει αγέρωχα και που ξέρεις ότι και αυτό θα σε προδώσει, καταπίνοντας το ίδιο του το φως.

Και τότε όλα θα αναγεννηθούν
Δε μιλώ για περασμένα μεγαλεία και για ιππότες που δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους. Φορούν τη λάθος πανοπλία και γνωρίζεις εκ των προτέρων την απεχθή τους φάρα. Τους ξέρεις, τους ζεις καθημερινά και πάντα θα υπάρχουν. Μιλώ για αυτούς που ποτέ δεν είχαν κάτι να κρύψουν αφού έλεγαν ψέματα στον ίδιο τους τον εαυτό από την αρχή του κόσμου, ήταν δέσμιοι της ίδιας ψεύτικης ταυτότητάς τους. Σε αυτούς που με κλειστά μάτια έδωσες κομμάτι της ψυχής σου και που τους κοιτάς με απορία και αηδία ταυτόχρονα. Πόσο άσχημη φαίνεται τώρα η αντανάκλαση τους στον καθρέφτη που έστησες μπροστά τους;

Αποχωρείς. Η ψυχή κλονίστηκε βαθιά μα βγήκε δυνατή, όπως τότε. Θυμάμαι εσένα αδύναμο και ισχνό, να παρακαλάς για μία κουβέντα αγαλλίασης. Και όλοι να σε φτύνουν με θυμό. Ποτέ δεν τους το συγχώρεσες. Ποτέ δεν το ξέχασες. Και τώρα και εσύ και εγώ μένουμε άφωνοι μπροστά στις αλλεπάλληλες ανθρώπινες μεταμορφώσεις. Μπροστά σε αυτούς που εθελοτυφλώντας προχωρούν, σε αυτούς που προδίδουν την ίδια τους την ψυχή, σε αυτούς που πουλάν κάθε τι ανθρώπινο για τον χάρτινο θεό τους, αυτούς που υποκρίνονται χωρίς ενδοιασμούς για προσωπικό συμφέρον, αυτούς που κρίνουν, που δολοφονούν, που έχουν το ρατσισμό για θεό τους, που εγκληματούν εναντίον της Μητέρας Φύσης που τους γέννησε. Αίμα, βία, αδικία, προδοσία, ψέμα σε έναν κόσμο που και εγώ και εσύ είμαστε καθημερινοί μάρτυρες.

Υπάρχουν κάτι σχισμές φωτός όμως, η ελπίδα κρυμμένη εκεί που δεν την περιμένεις. Μα είναι ελάχιστες γιατί και αυτές πεθαίνουν, καταρρέουν από τις πολλές άσχημες αντανακλάσεις στον καθρέφτη της ζωής. Διαλύονται και γίνονται χίλια κομμάτια, που και αυτά με τη σειρά τους σαν σπόροι ετοιμοθάνατου φυτού θα βρουν καταφύγιο σε άλλο έδαφος, πιο γόνιμο και πιο φωτεινό. Και θα περιμένουν να αναστηθούν στα αποκαΐδια αυτών που τα σκότωσαν. Θα αναμένουν ευλαβικά το κατάλληλο ‘λίπασμα’ και πιο καθαρό ‘νερό’ για να γεμίσουν ξανά την πλάση της κοινωνίας με μικρές, ολοζώντανες Ελπίδες. Και εμείς θα πάψουμε να είμαστε απλοί θεατές. Θα τις πάρουμε και θα τις φυτέψουμε παντού μέχρι να κατακλύσουν κάθε γωνιά της Γης. Και τότε όλα θα αναγεννηθούν αρμονικά από την αρχή, επιβεβαιώνοντας τους αιώνιους κύκλους της Φύσης. Για μένα και για σε σένα, για εμάς. 

Saturday, September 8, 2012

Μία ιστορία για τον Σεπτέμβρη


Περίεργε Σεπτέμβρη Καλώς όρισες. Μου έλειψες το ομολογώ. Έχω πολλά να σου πω. Πολλοί έφυγαν, μαζί τους και εγώ. Θα σου πω μια ιστορία για σένα, αλλά και όλους αυτούς που ξεκινούν καινούργια ζωή και χτίζουν νέα όνειρα. Μη φύγεις, μείνε μέχρι το τέλος. Θα σου αρέσει.

«Εγώ όπως και εσύ που είσαι τώρα μακριά από το σπίτι νιώθεις πρωτόγνωρα συναισθήματα μα και γνωστά. Δεν είναι ο πρώτος Σεπτέμβριός σου ούτως ή άλλως. Μνήμες αναμοχλεύονται στο μυαλό σου. Πιάνεις τον εαυτό σου να κοιτά παλιές φωτογραφίες, τηλεφωνείς φίλους, θυμάσαι, σκέφτεσαι, αναπολείς.

Το καλοκαίρι τελείωσε και σε βρίσκει μετέωρο κάπου μεταξύ αναμνήσεων και ονείρων. Βάζεις στόχους και προγραμματίζεις, προετοιμάζεις τη ντουλάπα μαζεύοντας τα καλοκαιρινά ρούχα, ξεσκονίζοντας τα χειμωνιάτικα. Αποχαιρετάς μια και καλή τις σαγιονάρες που έλιωσες και αυτό το καλοκαίρι, περπατώντας στα δρομάκια των ζεστών καλοκαιρινών νυχτών. Εκεί όπου τα αστέρια σε παρακολουθούσαν και σου μιλούσαν συνάμα. Ιστορίες παλιές, ξεθωριασμένες στο πέρασμα των χρόνων για πριγκίπισσες και χαμένα μεγαλεία. Αυτές τις ιστορίες λοιπόν, σαν πολύτιμα πετράδια, αποθηκεύεις σε μία βαλίτσα. Να μην μπορεί κανείς να τις βρει και να σου τις πάρει και να την ανοίξεις ξανά την επόμενη άνοιξη με το πρώτο ζεστό ηλιοβασίλεμα.

Μετάβαση, αυτό είναι ο Σεπτέμβρης, μα και αρχή. Ξεκίνημα νέο και φρέσκο που στην πλάτη του έχει κάποιους λεκέδες από κάτι ξεχασμένες αναμνήσεις. Σύντομα θα χαθούν και αυτές και μετά θα έρθουν άλλες καλύτερες να αφήσουν πιο έντονους, «σκληρούς» λεκέδες.

Μυρωδιές γεμίζουν το δωμάτιο θαρρώ. Μουσκεμένο έδαφος και ψύχρα γεμίζει τη ζωή. Και εσύ σαν ταξιδιώτης ετοιμάζεσαι να καλοδεχτείς άλλον έναν χειμώνα, μεθυσμένος ακόμη από την ανεμελιά του καλοκαιριού, έτοιμος όμως να δεχτείς καθετί νέο και όμορφο βρεθεί στο διάβα σου. Να μάθεις, να γνωρίσεις, να ερωτευτείς, να ζήσεις.

Και τώρα ξεχνιέσαι κάτω από τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές, φοράς το αδιάβροχο, παίρνεις το ποδήλατό σου και τρέχεις μακριά, έχοντας πάντα στην τσέπη σου αυτές τις όμορφες στιγμές που θα σε κρατήσουν ζεστό και αυτό το χειμώνα.»

Σεπτέμβρη μου ελπίζω να σου άρεσε η ιστορία μου. Ήταν για αυτά που φέρνεις με τον ερχομό σου, αλλά και αυτά που με κάνεις να θυμάμαι νοσταλγικά. Μείνε μαζί μου και αυτό το βράδυ, έχω και άλλα να σου πω. Άκου.

Για αυτούς που έφυγαν μακριά, αλλά είναι πολύ κοντά τελικά. Καλή αρχή.  


Tuesday, August 21, 2012

Εγώ είμαι η ψυχή σου.


Μην ουρλιάζεις μέσα στην ψυχή μου. Δεν αντέχω πια το θόρυβο που κάνει όταν σπάει το τείχος. Όταν γκρεμίζεται η άμυνα σου και όλα καταρρέουν. Σήκω σου λέω και σταμάτα να φωνάζεις. Τα αυτιά μου ματώνουν και οι πληγές δεν κλείνουν. Γιατί; Γιατί δε σταματάς; Τόσο πολύ με μισείς; Μα εγώ νόμιζα με αγαπούσες, ότι με σκέφτεσαι και ότι δε θες να μου κάνεις κακό. Και τώρα στέκεσαι εκεί και δε μιλάς. Θες εγώ να μιλήσω; Τα διαπεραστικά σου μάτια μου τρυπούν το σώμα, το βλέμμα αυτό της απαξίωσης και της ανωτερότητας με ξεπερνά.

Τι θέλεις από εμένα πια; Άφησέ με ήσυχη, μόνη. Η ανάσα σου τώρα είναι στο σώμα μου και με καίει. Μη με σπρώχνεις, δε θα με ρίξεις. Είμαι ήδη στο πάτωμα. Είμαι ήδη στο κενό. Μα εσύ παλεύεις μαζί μου μέχρι το τέλος. Δε μου επιτρέπεις να ανασάνω, με πνίγεις με όλο σου το είναι. Πες μου το ευχαριστιέσαι; Εκεί που φαντάστηκα ότι υπήρχε ειρήνη ανάμεσά μας, τελικά την πρόδωσες. Τόσος κόπος και εσύ τον κατέστρεψες πάλι. Και μαζί με την προδοσία σου μετράω και τις μέρες που άντεξες, να ξέρω την επόμενη φορά πόσο θα σου πάρει να με πληγώσεις πάλι.

Έχω όμως δύναμη αυτή τη φορά. Τώρα η πρόοδος ήταν σημαντική και δε σου επιτρέπω να γκρεμίζεις ό, τι έχτισα με κόπο. Ό, τι χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Τώρα εγώ σου φωνάζω γιατί με φέρνεις στα όριά μου. Δε με αφήνεις στην ησυχία και τη γαλήνη που τόσο ξέρεις πως ποθώ. Και φυσικά τώρα γελάς γιατί αυτό ήθελες, να με φέρεις στο τέρμα για άλλη μία φορά. Μα δε σε μισώ πια. Στο λέω κατάμουτρα δες! Ούτε σε φοβάμαι. Σε βλέπω και σε αισθάνομαι καθημερινά, έχω μάθει να ζω με τις ανασφάλειές σου και τις ανησυχίες σου. Είμαστε ‘ένα’ εγώ και εσύ, πρέπει να το συνηθίσεις και να προχωρήσεις πια.

Μην σκέφτεσαι το παρελθόν, επικεντρώσου μονάχα στο παρόν και πίστεψέ με δε θα το μετανιώσεις. Ξεσπάς επάνω μου τώρα και μου φωνάζεις, αλλά ξέρω πως δεν τα εννοείς αυτά που λες. Σε καταλαβαίνω, νιώθω τον πόνο και τη θλίψη σου, αλλά ήρθε η ώρα να αποδεχτείς όσα ποτέ δεν κατάφερες να παραδεχτείς. Ήρθε η ώρα σου λέω. Σταμάτα να κλαις και έλα να μ’ αγκαλιάσεις. Μαζί θα το περάσουμε και αυτό, αρκεί να σταματήσεις να γκρεμίζεις την ψυχή μου. Και όλα θα είναι καλύτερα, το υπόσχομαι. 

Wednesday, August 15, 2012

Όταν σταμάτησε ο Χρόνος.


Ο χρόνος σταμάτησε. Κοιτώ τον καθαρό ουρανό και τίποτε δε κουνιέται. Έχει και κάτι σύννεφα εκεί πάνω αλλά δεν κουνιούνται. Ποτέ μου δεν το’ χω δει αυτό. Είναι περίεργο. Και εγώ νιώθω περίεργα. Σαν το μυαλό μου να σταμάτησε. Σε εκείνη τη στιγμή όπου όλα περιστράφηκαν, αναποδογύρισαν και ηρέμησαν. Και βρέθηκα εγώ στον ουρανό να κοιτώ κάτω. Όλα πράσινα και μπλε και λίγο γκρίζα. Και όλα άλλαξαν.

Όταν όλα σταμάτησαν και ξεκίνησαν ξανά
Έβγαλα φτερά στην πλάτη μου, δε θυμάμαι το χρώμα μα δεν έχει σημασία. Πέρασα από ατέλειωτες γαλάζιες και λευκές πεδιάδες πετώντας, είδα γκρεμούς και καταποντισμούς, πόλεις να γκρεμίζονται και καταιγίδες να τις πνίγουν. Έζησα μέσα στους κεραυνούς και τις αστραπές. Άκουγα κάθε βράδυ τα μπουμπουνητά εκείνα που με τρόμαζαν μικρή. Ένιωσα σεισμούς και είδα τη Γη να ανοίγει στα δύο. Μα δε φοβήθηκα. Τίποτε δε με τρόμαζε όσο ήμουν εκεί πάνω. Είχα τα φτερά μου, δε χρειαζόμουν φαγητό και νερό γιατί η ομορφιά της Φύσης με χόρταινε και με ξεδιψούσε.

Όλα ήταν πανέμορφα και γέμιζαν τις μέρες μου με ευτυχία. Μα τότε άρχισα να νιώθω διαφορετικά. Ήθελα να μοιραστώ αυτό που έβλεπα με κάποιον. Κοιτούσα τριγύρω μου αλλά ήμουν μονάχη, ολομόναχη. Η όψη των πραγμάτων άλλαξε και εγώ μαζί τους. Ήθελα να κατέβω, να τελειώνει αυτό. Δεν την άντεχα τόση ευτυχία και ομορφιά. Δεν άντεχα να μην μπορώ να τη μοιραστώ. Για μέρες ολόκληρες έψαχνα τρόπο να κατέβω. Σκέφτηκα να κόψω τα φτερά μου, μα θα έπεφτα με δύναμη στη Γη. Προσπαθούσα να κατέβω από κορυφές βουνών και να αγγίξω με αυτόν τον τρόπο το έδαφος, μα κάθε φορά που ακουμπούσα καιγόμουν.

Μέρες ολόκληρες περνούσαν, μήνες και χρόνια προσπάθειας, ώσπου μία ημέρα κάτι παράξενο συνέβη. Κάτι φωτεινό ξεχώριζε στο βάθος του ουρανού. Δεν ήταν ο ήλιος, ούτε τα σύννεφα. Δεν ήταν βροχή μα ούτε και άνεμος. Ήταν κάποιος. Για μια στιγμή νόμιζα πως ήταν ένας άγγελος, μα δεν είχε τη μορφή αγγέλου. Ήταν άνθρωπος, μα τόσο φωτεινός που με τύφλωνε η αύρα του. Ερχόταν προς το μέρος μου και εγώ ένιωθα μαγνητισμένη από το φως του. Με πλησίασε και με κοίταξε. Χωρίς να μου μιλήσει καταλάβαινα. Μιλούσαμε, αλλά όχι με το στόμα. Γελούσαμε, αλλά δεν ακουγόμασταν. Κλαίγαμε, αλλά δεν είχαμε δάκρυα. Μονάχα κοιταζόμασταν και ξέραμε. Πώς ήρθαμε εκεί πάνω και πώς θα κατέβουμε. Όλα ήταν ξεκάθαρα πια. Με έπιασε από το χέρι και κατεβήκαμε στη Γη.

Ξάφνου όλα ξεκίνησαν να περιστρέφονται ξανά. Δε θυμόμουν τη διαδρομή και ένιωθα ζαλισμένη. Σα να ταξίδευα χρόνια κάπου μακριά. Μα τότε σε είδα. Ήσουν δίπλα μου και κοιτούσες μαζί μου τον ουρανό. Μου εξήγησες ότι έφυγα, με έψαξες αλλά δεν μπορούσες να με βρεις. Τότε κοίταξες ψηλά και με είδες. Μόνη και μελαγχολική σαν το φεγγάρι. Έψαχνες χρόνια τρόπο να βρεις να ανέβεις να μου μιλήσεις. Έμοιαζα, μου είπες, σαν πεφταστέρι που μονάχο κάνει βόλτες στον ουρανό. Όταν χαμογελούσα είχε καθαρό ουρανό και ήλιο, όταν έκλαιγα έβρεχε και όταν στενοχωριόμουν βαριά χιόνιζε. «Μα δεν είμαι Θεός», σου είπα. Με κοίταξες βαθιά, μου χαμογέλασες και ο Χρόνος σταμάτησε ξανά, αυτή τη φορά μαζί σου. Και όλα άλλαξαν. 

Wednesday, August 1, 2012

Βέλγιο είναι θα ξανάρθει!


Είναι συναρπαστικό να αντιλαμβάνεσαι ότι κράτη που βρίσκονται τόσο κοντά σου, είναι στην ουσία τόσο διαφορετικά από το δικό σου, ή έστω από αυτό που είσαι τώρα. Γιατί οι αποστάσεις τελικά δεν είναι τίποτα μπροστά στην ουσία της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας που μπορείς να βρεις στον κόσμο τούτο.

Κράτα με γερά
Μία ημέρα του Ιούλη είχα την ευκαιρία να κάνω ένα μικρό ταξίδι (όπως προστάζει και ο τίτλος του ίδιου του μπλογκ), στο κοντινό Βέλγιο, να εδώ δίπλα στην συννεφιασμένη, μα τόσο μελαγχολικά όμορφη Ολλανδία. Κάπου εκεί στα μισά του δρόμου, όταν είχαμε περάσει κιόλας τα σύνορα - χωρίς κανείς να μας ελέγξει – με τη μία έβλεπες τη διαφορετική αρχιτεκτονική, τους λίγο πιο ‘ανώμαλους’ δρόμους, τις γαλλικές πινακίδες και φυσικά τον καθαρό ουρανό. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Ολλανδία και όμως ένιωσα έναν ανανεωτικό, χαλαρωτικό ίσως – διότι επρόκειτο για διακοπές, μην το ξεχνάμε – αέρα.

Ανάμεσα σε πράσινους λοφίσκους, φρεσκοβρεμμένες λεβάντες και βοσκοτόπια είχα τη χαρά να βρεθώ, έπειτα από τρεις ώρες ταξιδίου. Το δροσερό αεράκι συνόδευε τις ηλιόλουστες ανοιξιάτικες ημέρες στο επαρχιακό αυτό μέρος του Βελγίου. Μεταξύ ανανεωτικών ύπνων και σπιτικών φαγητών, ώρες ρεμβάσματος στο μπαλκόνι και χαλαρωτικών στιγμών κυλούσαν οι μέρες. Σε έναν τόπο όπου τίποτε δε σου αποσπούσε την προσοχή, ούτε ίντερνετ, ούτε τηλεόραση, ούτε κινητά. Όλα ανήκαν σε έναν άλλο μακρινό και αγχώδες κόσμο. Και εγώ μακριά του κατάφερα να επουλώσω κάτι στρεσαρισμένες πληγές που είχα μαζεμένες από το χειμώνα. Κανένα φάρμακο και κανένα αναλγητικό δε συγκρίνεται με την ησυχία που κρύβεται στην φύση, που μαγικά και εκστατικά σχεδόν σε ανανεώνει χωρίς καν να προσπαθεί.

Λίγα χιλιόμετρα περπατήματος μέσα στο δάσος ήταν αρκετά για να νιώσω την γαλήνη που αισθάνεσαι όταν η ψυχή σου ‘αγγίζει’ έστω και για λίγη ώρα την τελειότητα της φύσης. Καθαρός αέρας, στριφογυριστά δρομάκια και ένα χέρι να μου κρατά την πνοή, λες και αν με αφήσει θα σταματήσω να αναπνέω. Είναι πολλά αυτά που θα θυμάμαι. Στιγμές αποτυπωμένες σε ψηφιακά κάδρα, μουσικές σαν αυτές που μύρισα περπατώντας, ψιθυριστές αναμνήσεις να συντροφεύουν το δύσκολο χειμώνα που έρχεται και κάτι από το επαρχιακό Βέλγιο που είμαι σίγουρη ότι θα ξανάρθει. 

Monday, July 30, 2012

Κάτι καλοκαίρια να θυμάμαι...



Ωραία είναι αυτά τα καλοκαίρια στα ακρογιάλια, με τη μυρουδιά της άμμου στο σώμα σου να σε μεθάει και την αλμύρα να σου ομορφαίνει την επιδερμίδα. Ωραίες στιγμές και νότες ευτυχίας που χάνονται και ξεχνιούνται εύκολα στο πέρασμα του χρόνου. Μπορεί να ξεχάσεις το πώς μύριζες, τη γεύση της θάλασσας κα την αλμύρας, την αίσθηση της άμμου επάνω σου, αλλά ποτέ μα ποτέ δε μπορείς να ξεχάσεις το αίσθημα αυτό του αέναου καλοκαιριού και της ανεμελιάς. Αχ καλοκαίρι, μου λείπεις... 

Wednesday, July 4, 2012

Κάτι να θυμάμαι


Λατρεύω τη μυρωδιά του Απριλιάτικου γρασιδιού, την αίσθηση αυτή του επερχόμενου καλοκαιριού, που ξέρεις ότι θα σε ταλαιπωρήσει, κι όμως το αγαπάς τυφλά. Μου αρέσει αυτή η νοσταλγία για το χειμώνα που έφυγε, αλλά πιο πολύ αυτή η προσμονή για τις ανοιξιάτικες μυρουδιές των φρεσκοβρεμμένων λουλουδιών και των αχόρταγων μεθυσμένων ανέμων. Τι εκνευριστικά όμορφη εποχή η τωρινή. Τόσο όμορφη εποχή που μοιάζει κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά που τη ζεις κι η τελευταία συνάμα. Και όμως, κάθε φορά έχει την ίδια αίγλη, την ίδια γοητεία. 


Wednesday, June 27, 2012

Ένα λιμάνι και για μένα


Λίγες ημέρες, πολλές σκέψεις. Λίγα λεπτά, πολλά συναισθήματα. Και όμως κάπου εκεί στο βάθος όλα αυτά προϋπήρχαν. Σαν να ήξερε το σώμα και η ψυχή τι της έμελλε να ζήσει. Σαν να αισθανόταν προ πολλού τα μελλούμενα.

Και όμως τίποτε δεν ήξερε, και ούτε θα μάθει, το νιώθω. Χαμένη στη μετάφραση και αυτή, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Μόνο χρώματα γαλάζια και πράσινα βλέπει. Κάτι όμορφες σκεπές και πολλές πολλές ρόδες να γυρνούν ασταμάτητα. «Σαν όνειρο να μοιάζει» της λέω. Μα αυτή αλλοπαρμένη από τη ροή των χρωμάτων δε μου απαντά. Μόνο μία περίσσια χαρά έβλεπες στο πρόσωπό της, σαν τα μικρά παιδιά όταν τους δίνεις παγωτό.

«Έτσι ανέμελη και νέα να μείνεις» της λέω χαμηλόφωνα. «Μην αλλάξεις ποτέ και για κανέναν». Γυρίζει με κοιτά έτσι χαμογελαστή και ευδιάθετη που ήταν και απλά ξεστομίζει «Απλά κοίτα και ζήσε». Δεν περίμενα τέτοια απάντηση ομολογώ. Τόσο ειλικρινής και σωστή, τόσο αληθινή. Η πολύ σκέψη και ο συλλογισμός σε τρελαίνουν, ανείπωτος και ο ψυχολογικός κόπος των περιπλανήσεων. Τόσα χρόνια παλεύεις να σωθείς από το ακούραστο μυαλό σου και καταταλαιπωρείσαι αδίκως. Και τώρα είναι η ευκαιρία που πάντα αναζητούσες. Ηρεμία και γαλήνη. Η ‘στεριά’ που πάντα έψαχνες να αράξεις. Με τα χρώματα και τη μουντάδα που ποθείς, με τις μυρωδιές και τις γεύσεις που σου αρμόζουν. Όλα πακεταρισμένα περίτεχνα με αγάπη και στοργή για σένα μονάχα.


Τι και αν αλλάξεις, τι και αν μεγαλώσεις; Η ζωή είναι ένα αέναο ταξίδι. Και εσύ σαν καπετάνιος της δικής σου ζωής, πάντα θα ανακαλύπτεις νέους προορισμούς και λιμάνια. Η στεριά σου όμως θα είναι πάντα μία. Και η ψυχή σου πάντα θα χαμογελά συνεσταλμένα σαν ένα μικρό παιδί που απολαμβάνει κάθε στιγμή και λεπτό. Ακόμη και όταν εσύ δεν βλέπεις τα ψήγματα ευτυχίας που κρύβονται παντού, η ψυχή σου θα είναι εκεί να στο υπενθυμίζει τσιγκλώντας σε νοερά και ανέμελα. 

Friday, June 1, 2012

Ο Φόβος και Εσύ


Ένας φόβος ατρόμητος αιωρείται στο δωμάτιο. Δε σου μιλά, μα τον νιώθεις. Σε ανατριχιάζει πατόκορφα, σου μουδιάζει τις σκέψεις και σε ‘βυθίζει’ όλο και πιο κάτω. Είναι ζωντανός, ολοζώντανος και κακός. Πως επέτρεψες εσύ να σε κυριαρχήσει το συναίσθημα αυτό; Μα δε μιλάμε για ανθρώπινο συναίσθημα. Οι καταβολές του, είμαι πεπεισμένη, προέρχονται από κάτι πιο σκοτεινό από αυτό που νομίζουν οι περισσότεροι, δεν εξηγείται αλλιώς.

Σαν ένα αλλόκοτο τέρας να περιφέρεται ανέμελο στα δωμάτια της συνείδησής σου, έτοιμο να σε κατασπαράξει. Με συμμάχους κρυμμένους παντού στο υποσυνείδητό σου και άσπονδους φίλους του ασυνείδητού σου, σε πολεμάει διαρκώς. Αλλά ξέρεις ότι ο φόβος δεν πάει σε αυτούς που δεν τον καλωσορίζουν με θέρμη. Εσύ έριξες τις άμυνες σου νωρίς και πλέον είναι ετοιμοπόλεμος.

Στη σκέψη του και μόνο αρρωσταίνεις. Τι αλλόκοτο να φοβάσαι τον Φόβο τον ίδιο; Τουλάχιστον ξέρεις τι αντιμετωπίζεις. Η μήπως όχι; Κάθε φορά έρχεται μεταμορφωμένος, αλλά πάντα ξέρεις τις τακτικές του. Αυτή τη φόρα είναι τόσο διαφορετικά. Οι Αμφιβολίες σε πρόδωσαν, δίνοντας βήμα στο τέρας αυτό. Και εσύ με τη σειρά σου κουράστηκες που τον έχεις συνέχεια εκεί, μόνιμο επισκέπτη.

Και συνηθίζεις, όπως το θήραμα που πολιορκείται από τον κυνηγό του για μέρες, σαν τον ετοιμοπόλεμο στρατιώτη σε έναν διαρκή πόλεμο. Αποκτάς σιγά σιγά τα εφόδια που χρειάζεσαι για να τον αντιμετωπίζεις. Γιατί ξέρεις ότι θα σε συντροφεύει παντοτινά. Είναι αυτός τελικά που θα σου δίνει τη δύναμη να προχωράς, αυτός που θα σου δίνει τα εφόδια να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

εσύ, αυτός  και το σκοτάδι


My suitcase is packed,
with all your heartbeats.
 So I walk to their sound
and head towards the sun.
So my shadow will cover
the tears on the ground
and moving away from the place,
where you took your last breath.
To finding my love
in the magic of life,
after death

Thursday, May 24, 2012

Ένας καθρέφτης και εγώ


Βλέπω κάτι αμυδρά. Ο καθρέφτης μου ραγίζει αργά και σταθερά. Ό, τι ήξερα πως ήμουν αλλοιώνεται σε μία άλλη μορφή που βλέπω να σχηματίζεται σταδιακά σε αυτόν τον καθρέφτη. Και λυγίζω. Μπροστά στη δύναμη που είμαι ικανή να έχω και δεν το τολμώ να εξωτερικεύσω. Μπροστά σε αυτό που θα ήθελα να είμαι και δεν τολμώ να γίνω.

Όλα αλλάζουν όμως, τα πάντα ανατρέπονται. Και αυτό είναι η ουσία της ζωής. Η Ανατροπή. Και κυρίως αυτή που προκαλείς και όχι αυτή που σε προκαλεί. Αλλά πολλούς τους τρομάζει όλο αυτό. Και εμένα δε λέω. Όμως τι είναι, σας ερωτώ, η ζωή χωρίς το ρίσκο; Βαρετή, ανιαρή, ανούσια. Και για να είμαστε ειλικρινείς, τα ωραία είναι και τα πιο δύσκολα, αυτά που ‘ξεχειλίζουν’ από παντού ρίσκο. Και σε καλό να μη σου βγει το ρίσκο, όταν το βράδυ θα πέσεις να κοιμηθείς ή τη στιγμή μετά την αποτυχία, θα γυρίσεις στον εαυτό σου και θα πεις : «Τουλάχιστον προσπάθησα». Και τότε είναι που και ήσυχος θα κοιμηθείς και θα ρίξεις στον εαυτό σου ένα χαμόγελο μπροστά στον καθρέφτη.

Άτιμο πράμα όμως ο καθρέφτης. Ώρες ώρες σε δείχνει όπως θα ήθελες να είσαι και πολλές φόρες όπως δεν μπορείς να είσαι. Αλλά κυρίως σου δείχνει την αλήθεια που δεν μπορείς να παραδεχτείς. Αντικατοπτρίζει αυτά που δεν παραδέχεσαι και είναι πάντα ο πιο ειλικρινείς από πολλούς.

Και κοιτιέσαι για ώρες μπροστά του, λες και πρώτη φορά αντικρίζεις τον εαυτό σου. Άλλαξες πολύ δεν αντιλέγω, αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω προς τα ποια κατεύθυνση. Μάλλον οι άλλοι θα το κρίνουν αυτό. Αυτό που μετράει για σένα όμως είναι ότι ο καθρέφτης σου δε λέει ποτέ ψέματα, ακόμη και αν το θες. Γυρίζεις αλλού να κοιτάξεις, γιατί αυτό που σου λέει δε σου αρέσει. Δακρύζεις και νευριάζεις, μα η αλήθεια δεν αλλάζει και εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τη δεχτείς, πριν να είναι πολύ αργά. 

Thursday, May 3, 2012

Κάτι σκόρπιες σκέψεις

Κάτι ξεθωριάζει, σβήνει, είναι τα συναισθήματά μου ή εγώ η ίδια μέσα στο χρόνο;

Μια μουντάδα με στοιχειώνει και ένα κενό αβάσταχτο, αυτό της απουσίας σου.
Αλλά κάτι μου τρυπάει την καρδιά, ένα παράπονο, ένα γιατί, ένα τίποτα.

Και τόσα χρόνια χαμένα, σε γέλια και χαρές, σε κλάματα και λύπες.
Για αυτούς που εν τέλει αλλάζουν, γυρνούν σελίδα, κρίνουν, αδιαφορούν και ζητούν τα πάντα από σένα χωρίς να δίνουν τίποτα.


Μα τί έφταιξε, αναρωτιέμαι;
Άλλαξα εγώ; Όχι. Ο χρόνος και τα θέλω μας αλλάζουν, μια για πάντα.

Γράφτηκε στις 27 Φεβρουαρίου, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Και δε διαφέρει και πολύ από το σήμερα...

Sunday, March 25, 2012

Κοίτα λίγο έξω από το παράθυρο… η άνοιξη κοντεύει


Είναι τα λουλούδια που ανθίζουν με ορμή. Και λίγο αυτό το μαγευτικό χρώμα που έχουν τα βουνά το σούρουπο. Την ώρα που δύει ο ήλιος και αγκαλιάζει όλη την πλάση, λες και χαίρονται όλοι μαζί που έφυγε ο ‘κακός’ χειμώνας. Μία αγκαλιά που χωρά όλο τον κόσμο και ένα φως που μας υπενθυμίζει ότι η ταπεινότητα και η ευγένεια είναι τα σπάνια εφόδια των καιρών μας.

Και πάλι παραμιλώ κρατώντας ένα κλαδάκι ανθισμένης αμυγδαλιάς. Ρεμβάζω, καθώς κοιτώ τα βουνά απέναντι λουσμένα σε αυτό το υπέροχο λιλά χρώμα τους. Μία γλυκιά υπενθύμιση ότι το μόνο που μας έχει απομείνει είναι η ομορφιά αυτού του κόσμου, που λίγο να ανοίξουμε τα μάτια μας θα θαμπωθούμε από την τόσο ομορφιά που κρύβει. Γιατί ξεχνούμε. Που ζούμε και πως ζούμε. Έχουμε απορροφηθεί από την ‘καθημερινότητά’ μας, από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις μας. Και απλά χανόμαστε στους δρόμους και τα τεράστια κτίρια που χτίσαμε, προκειμένου να κρύψουμε από τους εαυτούς μας την ομορφιά αυτού του τόπου. Επίτηδες, για να μη βλέπουμε την αθλιότητα που οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Έναν κόσμο άχρωμο, γεμάτο μπετό και καυσαέριο. Ένα κόσμο πλαστικών και ψεύτικων ιδεών. Έναν κόσμο που μαραζώνει αργά, χωρίς να σταματήσει ποτέ να μας υπενθυμίζει ότι μας κρατά στο χέρι. Ότι έχει τη δύναμη να μας εξοντώσει και ότι μονάχα επειδή μας το επιτρέπει είμαστε ακόμη εδώ. Μέχρι να καταλάβουμε ότι είμαστε απλά επισκέπτες και ότι τίποτα δεν μας ανήκει σε αυτή τη Γη.

Και θυμώνω. Θυμώνω πολύ, γιατί κανείς δε σταματά πια στο δρόμο να μυρίσει τα λουλούδια, κανείς δεν αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο, κανείς δεν ενδιαφέρεται και κανείς πια δεν κοιτά. Άσε το κινητό από το χέρι, σήκω από το λαπτοπ σου και βγες έξω, σταμάτα να βυθίζεσαι στον εικονικό σου κόσμο και κοίτα λίγο από το παράθυρο τη μαγεία που εκτυλίσσεται μπροστά σου μέρα με τη μέρα. Τη δύναμη του ήλιου, την ομορφιά, τη χαρά και τη γαλήνη που κρύβει κάθε ίντσα που δεν είναι καλυμμένη με μπετό. Που με σθένος ξεπροβάλλει από όλο το γκρίζο, να σου πει με πείσμα ότι είναι ΕΔΩ. Σα να θέλει να ξεριζώσεις όλο αυτό που έχτισες μια για πάντα.

Μα και να θυμώσω, πάλι τίποτα δε θα βγει. Το μόνο που μπορώ να κάνω πια είναι να γυρίζω να κοιτώ τα λουλούδια και να αγναντεύω το γαλάζιο, να περπατώ περισσότερο, να ξοδεύω λιγότερο και να ταξιδεύω. Στον κόσμο τούτο που μας χαρίζει ό, τι έχει και δεν έχει εγώ μπορώ και θα κάνω τη διαφορά, εσύ μπορείς;

Thursday, March 1, 2012

Και η άνοιξη κοντεύει..


Η σιωπή ‘βαραίνει’ το κρύο κρεβάτι. Η απουσία σου το μυαλό μου. Και όλα ξεκινούν και τελειώνουν μαζί σου. Δε μιλάω πια, δεν ξέρω γιατί. Κουράστηκα να με κουράζω. Κουράστηκα να σκέφτομαι και να ζητώ. Μόνο εσένα δεν μπορώ να σταματήσω να αποζητώ. Γιατί εσύ μου έφερες πνοή και με ξύπνησες από το λήθαργό μου.

Και τώρα παραμιλώ, σα να είμαι μεθυσμένη. Μεθυσμένη από αγάπη όμως, όχι από οινοπνεύματα. Και παραπατώ στις διαδρομές της ανούσιας ζωής μου, που τόσο απρόσμενα της έδωσες χρώμα και σκοπό. Και περνούν οι μέρες αδιάφορα και μελαγχολικά, σαν τις νιφάδες του χιονιού που πέφτουν αργά μία γκρίζα ημέρα. Ίσως τελικά να φταίει και ο χειμώνας για το πώς νιώθω. Λίγο ο γκρίζος ουρανός, λίγο το κρύο, ‘μαζεύει’ η ψυχή και το σώμα. Λες και προσπαθεί να αποφύγει το αναπόφευκτο. Η ‘άνοιξη’ όμως κοντεύει, όπως και η μεταμόρφωσή μου.

Ξεκινάμε;
Έτσι και εγώ περιμένω την άνοιξη να με ταξιδέψει και να με μεταφορτώσει από τον άνθρωπο που ήμουν, στον άνθρωπο που είμαι πραγματικά. Να αφήσω πίσω μου τα περίσσια ‘στρώματα’ που με βάραιναν μέχρι τώρα, ανθρώπους, συναισθήματα, σκέψεις. Να αναγεννηθώ και να χωθώ στην αγκαλιά σου. Εκεί που κανείς δε με αγγίζει, κανείς δε με πληγώνει και κανείς δε με ενοχλεί. Εγώ και εσύ μαζί. Να φτιάξουμε έναν κόσμο όμορφο και μαγικό μόνο  για εμάς. Και πάλι με πιάνουν οι ρομαντισμοί μου και τα γλυκανάλατά μου. Αλλά δεν πειράζει λέω στον εαυτό μου. Αρκεί που μπορώ να αισθάνομαι ακόμη. Αρκεί να μην ξεθωριάσω, να μη χαθώ. Στη δίνη του κόσμου τούτου, τα μόνα φάρμακα είναι η αγάπη και το γέλιο. Έτσι και εγώ θα γελώ και θα αγαπώ, μέχρι η καρδιά μου να ‘εκραγεί’. 

Friday, February 24, 2012

Best Picture - Blogoscars! #1 - #20

Ένα βωβό διαμαντάκι

1. The Artist


2. Melancholia

3. Harry Potter and The Deathly Hallows - Part 2

4. Incendies

5. A Separation

6. Another Earth

7. Midnight in Paris

8. The Descendants

9. Bridesmaids

10. Drive

11. The help

12. Hugo

13. The tree of life

14. Martha Marcy May Marlene

15. Tinker Tailor Soldier Spy

16. The girl with the Dragon Tattoo

17. The Ides of March

18. Submarine

19. Moneyball

20. Rango

Thursday, February 23, 2012

Best Direction - Blogoscars!















1. Michel Hazanavicious - The Artist


2. Lars von Trier - Melancholia

3. Woody Allen - Midnight in Paris

4. David Yates - Harry Potter and the Deathly Hallows Part 2

5. Drive - Nicolas Winding Refn

6. Terrence Malick - The tree of life

7. Alexander Payne - The Descandants

8. Denis Villeneuve - Incendies

9. Martin Scorsese - Hugo

10. George Clooney - The Ides of March

Tuesday, February 21, 2012

Α' Γυναικείος Ρόλος - Blogoscars!















1. Lubna Azabal - Incendies

2. Kirsten Dunst - Melancholia

3. Elizabeth Olsen - Martha Marcy May Marlene

4. Kristen Wiig - Bridesmaids

5. Viola Davis - The Help

6. Tilda Swinton - We need to talk about Kevin

7. Brit Marling - Another Earth

8. Meryl Streep - The Iron Lady

9. Leyla Hatami - A Separation

10. Rooney Mara - The girl with the dragon tattoo

Β' Ανδρικός Ρόλος - Blogoscars!



















1. Benedict Cumberbatch - Tinker Tailor Soldier Spy

2. Albert Brooks - Drive

3. Alan Rickman  - Harry Potter and the Deathly Hallows - Part 2

4. John Hawkes - Martha Marcy May Marlene

5. Jonah Hill - Moneyball

6. Brad Pitt - The tree of life

7. Christopher Plummer - Beginners

8. Ryan Gosling - The Ides of March

9. John Goodman - The Artist

10. Ben Kingsley - Hugo

Β' Γυναικείος Ρόλος - Blogoscars!

Θεά, Θεά, Θεά















1. Melissa McArthy - Bridesmaids

2. Octavia Spencer - The Help

3. Jessica Chastain - The Help

4. Jessica Chastain - The tree of life

5. Berenice Bejo - The Artist

6. Shailene Woodley - The Descandants

7. Bryce Dallas Howard - The Help

8. Carey Mulligan - Drive

9. Sareh Bayat - A Separation

10. Melanie Laurent - Beginners

Α' Ανδρικός Ρόλος - Blogoscars!

















1. Gary Oldman - Tinker Tailor Soldier Spy

2. George Clooney - The Descendants

3. Ryan Gosling - Drive

4.Owen Wilson - Midnight in Paris

5. George Clooney - The Ides of March

6. Jean Dujardin - The Artist

7. Brad Pitt - Moneyball

8. Peter Mullan - Tyranosaur

9. Joseph Gordon - Levitt - 50/50

10. Leonardo DiCaprio - J. Edgar

Monday, February 20, 2012

Best Soundtrack (Bonus Round) - Blogoscars!

Trent Reznor












1. The girl with the Dragon Tattoo

2. Midnight in Paris

3. Pina

4. The Artist

5. Drive


Best Screenplay - Blogoscars!

Απλά το λάτρεψα

1. Incendies

2. Bridesmaids

3. The Descendants

4. The Artist

5. Tinker Tailor Soldier Spy

6. Another Earth

7. Midnight in Paris

8. The help

9. The skin I live in

10. Submarine

Tuesday, February 7, 2012

Μονάχα μία απορία..


Έχω κουραστεί. Νιώθω τα πόδια μου βαριά, κρύα, νεκρά. Τα χέρια μου άσαρκα. Σαν δύο τσουβάλια κόκκαλα να κρέμονται από τους ώμους μου. Τα μάτια μου είναι βαριά, νυστάζω. Και πέφτω σε λήθαργο, βαρύ και άχαρο. Σαν κάτι να με τραβάει προς τα εκεί. Προς τα ατελείωτα όνειρα και τους διαδρόμους, να τρέχω και να μη φτάνω πουθενά.

Και ξυπνάω. Με μία αίσθηση πικρίλας στο στόμα. Σαν από κακό μεθύσι. Δεν είμαι μεθυσμένη όμως. Είμαι ξεχασμένη. Από το χρόνο και το υποσυνείδητο. Σαν να ζω με την Καλυψώ στο νησί της και να μην υπάρχει η αίσθηση του χρόνου. Σαν να ταλανίζομαι μεταξύ φθοράς και πραγματικότητας. Μα τι είναι όμως η πραγματικότητα; Ένας κατεστραμμένος κόσμος από υπολείμματα ανθρώπων. Κανείς δε νιώθει πως ζει. Οι στιγμές ευτυχίας περιορίζονται σε αυτές των πρωταγωνιστών της τηλεόρασης. Και η εκγύμναση του μυαλού στο πόσους καφέδες μπορείς να πιεις σε μία ημέρα.

Χανόμαστε ή χαθήκαμε ήδη; Σε έναν φαύλο κύκλο περιφερόμαστε και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Τίποτα από ότι ξέραμε δε θα ισχύει πια. Όλα αλλάζουν και εμείς καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση αποχαυνωμένοι από αυτά που βλέπουμε, σαν να μη συμβαίνουν σε εμάς, αλλά σε κάποιους ανθρώπους πολύ πολύ μακριά. Και βυθιζόμαστε όλοι μαζί στη λήθη και την απόγνωση, με μια δόση θυμό και μία μονάχα απορία: Μας αξίζει τελικά όλο αυτό;


Σαν ένα συνεχές όνειρο...

Thursday, January 26, 2012

Ένας βούρκος που τον έλεγαν 'κρίση'


Καλησπέρα εαυτέ μου. Ελπίζω να μην σε απασχολήσω πολύ και απόψε. Θα είμαι ειλικρινείς μαζί σου. Έχεις βουτηχτεί στο βούρκο που λέγετε ‘κρίση’ και δεν λες να κάνεις κάτι για αυτό. Ένα βούρκο γεμάτο ενοχλητικά έντομα. Ψάχνεις, ψάχνεις για κάτι να πιαστείς, ή έστω κάτι που θα σε βοηθήσει να ξελασπώσεις, και δεν μπορείς να βρεις τίποτε. Τι φταίει; Τι έγινε; Έχασες το τραίνο που έπρεπε να πάρεις; Ή απλά δεν υπάρχει καν τραίνο για να πάρεις; Όλοι σου μιλούν σαν να μη συμβαίνει τίποτε, και εσύ απλά τους κοιτάς. Με απορία, με φόβο, ανασφάλεια, αγανάκτηση.

Όλα σου φταίνε και σε όλα φταις. Σαν να σε μισούν τα πάντα γύρω σου, ακόμη και ο αέρας που αναπνέεις. Και βήχεις, ξεροβήχεις να απαλλαχτείς από αυτό που έχει κολλήσει στο λαιμό σου από το βάλτο, αλλά δε λέει να βγει. Σα να κόλλησε ένα φτερωτό έντομο εκεί και να ζουζουνίζει ανενόχλητο, εμποδίζοντάς σε να αναπνεύσεις καθαρό και φρέσκο αέρα. ‘Αφήστε με ήσυχη’, ουρλιάζεις. Μα κραυγή δε βγαίνει. Κοιτάζεσαι σε έναν πρόχειρο καθρέφτη που βρήκες στη τζαμαρία ενός μαγαζιού και το βλέπεις. Το έντομο έχει εξαπλώσει τη μόλυνσή του και στο λαιμό σου, έχεις πρηστεί σε όλο σου το πρόσωπο και απεγνωσμένη όπως είσαι, προσπαθείς να κρυφτείς από τα μάτια του κόσμου. Έχει φτάσει μέχρι το μυαλό σου, δηλητηριάζοντας ό, τι πιο όμορφο και αγνό υπάρχει εκεί.

Και τρέχεις, τρέχεις να σωθείς. Κάποιος σε ακολουθεί, φωνάζοντας τρελαμένος ‘Είναι μολυσμένη, είναι μολυσμένη από την κρίση’. Δεν είχε δει όμως τον εαυτό του καταπρησμένο από το ίδιο έντομο. Εξοργισμένος μαζί σου που τον κόλλησες, αρχίζει να σε κυνηγά. Κάποιος όμως τον σταματά λέγοντας του ‘Είστε στον ίδιο βούρκο, δε φταίει αυτή. Ανέπνευσε από τη μύτη, είμαι εγώ εδώ, θα σε βοηθήσω’. ‘Ποιος είσαι εσύ;’, ρωτά έντρομος ο άνθρωπος. ‘Είμαι φίλος, ξέρω τι κάνω’. Ο Άγνωστος έρχεται προς το μέρος σου και σας φέρνει κοντά. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωπος που σου φώναζε προ λίγου εξοργισμένος είναι φίλος σου. ‘Αγκαλιαστείτε’, λέει ο Άγνωστος. Δεν προλαβαίνεις να το σκεφτείς και ο φίλος σου πέφτει πάνω σου με λυγμούς. ‘Συγγνώμη’, ψελλίζει ντροπιασμένος. Και εσύ σαστισμένη από όλα αυτά που συμβαίνουν, το συνειδητοποιείς. Αναπνέεις κανονικά. Δεν υπάρχει πια έντομο στο λαιμό σου, ούτε μόλυνση στο μυαλό σου. Σαν να έφυγαν όλα με μια αγκαλιά. Και τότε κατάλαβες.

Μια αγκαλιά, μία λέξη, μία Παρότρυνση είναι αυτά που χρειάζεσαι. Ένας φίλος, ένας έρωτας, ένας δικός σου άνθρωπος και μία σταλιά ελπίδας ότι υπάρχει θεραπεία για την ‘αρρώστια’ της κρίσης, αρκούν. Και κοιτιέσαι ξανά στην τζαμαρία και χαμογελάς, γιατί ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη στον δρόμο τούτο. Και πολλά έντομα είναι έτοιμα να σε κατασπαράξουν, ξανά και ξανά, αλλά εσύ είσαι προετοιμασμένη. Κανείς δε μπορεί να σε αγγίξει πια.

“You spend every day, shining your light my way”

Wednesday, January 18, 2012

Χαρακτηριστικά της Ολλανδίας



  • ·         Σε κάθε δρόμο υπάρχει και ένας επιπλέον δρόμος για τα ποδήλατα, παντού, ακόμη και στα φανάρια υπάρχει σήμα ποδηλάτου.
  • ·         Οι Ολλανδοί καπνίζουν σαν τους Έλληνες, ασταμάτητα. Με τη διαφορά ότι ακολουθούν τον κανόνα του ΜΗΝ ΚΑΠΝΙΖΕΤΕ, όπου και αν αυτός βρίσκεται.
  • ·         Οι κοπέλες είναι τουλάχιστον 1, 80.
  • ·         Η μαριχουάνα και το χασίσι είναι ανεκτά, όχι νόμιμα, αλλά μπορείς να καπνίσεις και στο δρόμο.
  • ·         Ο κόσμος λέει ευχαριστώ, ακόμη και αν δεν ξύπνησε καλά το πρωί.
  • ·         Τα σπίτια τους είναι ιδιαιτέρως μικρά και στενά, διώροφα και με μεγάλες αυλές.
  • ·         Ολόκληρη η χώρα είναι σα μία επίπεδη πράσινη μακέτα με πολλά πολλά μικρά σπιτάκια.
  • ·         Έχουν τις καλύτερες μπύρες, τυριά, γάλατα, κρέατα, λουλούδια… και η λίστα συνεχίζεται.
  • ·         Έχει τόσο κρύο, αλλά σχεδόν κανείς δε φοράει σκουφάκι, σαν να έχουν ενσωματωμένο καλοριφέρ.
  • ·         Το ίδιο ισχύει και όταν βρέχει. Κανείς δεν κουβαλάει ομπρέλα.
  • ·         Κανείς δεν κρίνει τον άλλον με βάση το εισόδημά του.
  • ·         Οι Ολλανδοί δε συμπαθούν τη Γερμανία (η πλειοψηφία).
  • ·         Δεν υπάρχει πολύ ανεργία, η πλειοψηφία των φοιτητών, πτυχιούχων, ανδρών, γυναικών δουλεύουν (προς το παρόν).
  • ·         Σχεδόν όλοι έχουν iPhone, που σημαίνει ότι κανείς δεν πρόκειται να στο κλέψει ή να το λιγουρευτεί.
  • ·         Κάθε πόλη έχει και μία Red Light District, έτσι για να μη χαθεί η φήμη.
  • ·         Οι Ολλανδοί όταν συναντιούνται φιλιούνται τρεις φορές σταυρωτά.
  • ·         Είναι η πιο δυνατοί πότες μπύρας, και δε μεθούν εύκολα.
  • ·         Είναι λίγο πιο συντηρητικοί από όσο νομίζουν ή θέλουν να είναι.
  • ·         Αγαπούν τη Νότιο Ευρώπη, όπως κάθε Βόρειος Ευρωπαίος που σέβεται τον εαυτό του.



Thursday, January 12, 2012

Τι είναι αγάπη;


Αγάπη είναι να με κρατάς αγκαλιά και να μη φοβάμαι. Τίποτε. Ούτε καν το σκοτάδι μου που τόσο με κρατούσε πίσω.

Αγάπη είναι να σε κοιτώ και να νιώθω ‘γεμάτη’. Καθαρή ευτυχία. Για μια στιγμή. Για πάντα.

Αγάπη είναι να μη φοβάμαι να με αφήσεις. Να χαίρομαι για σένα όπου και να είσαι. Και ας με ξεχνάς.

Αγάπη είναι να αγαπώ ότι κάνεις, και ας μη μου ταιριάζει. Και ας μην είναι καλό για σένα.

Αγάπη είναι να με ξυπνάς με το ομορφότερο χαμόγελο στον κόσμο και με αυτά τα μάτια που λάμπουν.

Αγάπη είναι να με εμπιστεύεσαι, και ας είμαι χιλιόμετρα μακριά.

Αγάπη είναι να σε εμπιστεύομαι, να σε κατανοώ και να σε σέβομαι. Το ίδιο και εσύ.

Αγάπη είναι να με κάνεις να γίνομαι καλύτερη, να είσαι ειλικρινείς, ο πιο σκληρός κριτής μου και ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου συνάμα.

Αγάπη είναι να νικούμε μαζί κάθε φόβο μοναξιάς και στενοχώριας. Ακόμη και αν είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλον. Καμία απόσταση δε μας χωρίζει.

Αγάπη είναι να με καταλαβαίνεις.

Αγάπη είναι να ερωτευόμαστε κάθε μέρα και πιο πολύ. Να ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλον.

Αγάπη είναι να με νιώθεις, να γελάς και να κλαις μαζί μου.

Αγάπη είναι να μου μαθαίνεις μαθήματα ζωής μαγικά, μοναδικά. Πώς να ξανασηκωθώ εάν σκοντάψω. Πώς να βρίσκω λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Πώς να σε αγαπώ. Πώς να ζω μαζί σου αλλά και χωρίς εσένα.

Αγάπη είναι να με δέχεσαι έτσι όπως είμαι, να μην προσπαθήσεις να με αλλάξεις, ποτέ.

Αγάπη είναι να είμαι ο εαυτός μου. Και εσύ ο δικός σου. Μαζί γινόμαστε ένα.

Αγάπη είναι να χορεύουμε μαζί και στις λιακάδες και στις καταιγίδες. Να μου κρατάς το χέρι μέσα στην παγωνιά. Να μη με αφήνεις να ‘πέσω’. Ποτέ.


Και όταν δε θα είσαι εδώ και πέσω, θα σκέφτομαι εσένα. Και μέσα στη θλίψη μου θα σ’ αγαπώ. Γιατί απλά μου έμαθες τι είναι αγάπη.

Tuesday, January 10, 2012

Ένας μήνας και κάτι…


Είναι αστείο πόσο μπορεί να αλλάξεις σαν άνθρωπος. Ή μάλλον πόσο νομίζεις ότι άλλαξες σαν άνθρωπος. Κάθε φορά που μπαίνει μία καινούργια χρονιά, παίρνεις κάποιες αποφάσεις, νιώθεις ότι έχεις μία δεύτερη ευκαιρία να ξαναχτίσεις αυτά που γκρεμίστηκαν μέσα στο προηγούμενο έτος. Σαν να ξορκίζεις το παρελθόν. Και ας πέρασαν μόνο κάποιες μέρες από τότε που το ημερολόγιο έγραφε 31 Δεκεμβρίου. Εσύ νιώθεις σαν να πέρασε ολόκληρος χρόνος και όλα άλλαξαν. Μα τι άλλαξε πια μέσα σε λίγες ημέρες;

Πολλά και καθοριστικά. Είναι αξιοθαύμαστο πόσο μπορεί να αλλάξει η ζωή σου μέσα σε λίγες ημέρες… Σαν να ερωτεύτηκες ξανά, σαν να άνθισαν όλα τα λουλούδια του κόσμου μέσα σε δευτερόλεπτα, σαν να βλέπεις ξανά ξανά το αγαπημένο σου ηλιοβασίλεμα, σαν να είναι όλη σου η ζωή γεμάτη νόημα ξανά. Και τότε συνειδητοποιείς, ότι ναι αξίζει να προσπαθήσεις για σένα, τα όνειρά σου, την αγάπη σου, τη ζωή σου. Αποφάσεις ζωής για στιγμές αιώνιες. Καινούργια χρονιά για νέες περιπέτειες. Και τώρα αρχίζει το καλό.