Wednesday, December 8, 2010

Η επιστροφή

Θεσσαλονίκη, 7 Δεκεμβρίου 2010

Κάθομαι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου για αυτό που έζησα. Το αποτέλεσμα; Είναι αδύνατο να εκφραστώ. Πώς να περιγράψεις κάτι που έζησες τόσο έντονα, μία εμπειρία γεμάτη όμορφες και αξέχαστες στιγμές; Τους ανθρώπους που γνώρισες, έκλαψες, γέλασες μαζί τους; Που τόσο αγάπησες; Τόπους μακρινούς και πόλεις απαράμιλλης ομορφιάς; Δεν μπορείς, δεν μπορείς. Είναι χαραγμένα βαθιά μέσα στο μυαλό σου και στα σοκάκια της μνήμης σου.

Αντιλαμβάνεσαι πόσο λίγο ήταν όλο αυτό, πόσο πολύ θα ήθελες να το ξαναζήσεις και να ξαναπάς εκεί, να γινόντουσαν όλα ξανά από την αρχή, δεν μπορείς όμως. Και δεν το μετανιώνεις που επέστρεψες πίσω. Είδες τους αγαπημένους σου που τόσο σου έλειψαν, φίλους, οικογένεια, ανθρώπους που ποτέ δε γνώρισες, αλλά όταν τους κοιτάς στο δρόμο, κάτι σου θυμίζουν. Αχ! Τι ωραία να γυρνάς πίσω! Να ξαναβλέπεις όλα αυτά που σου έλειψαν τόσο από την πατρίδα και που όταν τα σκεφτόσουν σου φαίνονταν τόσο μακρινά! Αλλά τώρα είναι το αντίθετο. Σκέφτεσαι, πότε έγιναν όλα αυτά στη μακρινή Αυστραλία; Ήταν όντως αληθινό ή το ονειρεύτηκες; Όχι ήταν παραπάνω από αληθινό! Παραπάνω από κάθε τι πραγματικό και ψεύτικο μαζί. Κάτι παραπάνω από άλλη μία εμπειρία τελικά.

Για να είμαι ειλικρινής, τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα, είμαι χαρούμενη μέχρι δακρύων που είμαι πίσω, αλλά από την άλλη δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ ακόμη – φταίει και το καταραμένο jet lag – δεν θέλω να συνειδητοποιήσω ότι όλο αυτό τελείωσε οριστικά, ότι πιθανόν (πιθανόν λέγω) να μην ξαναγυρίσω ποτέ πια στο Σύδνεϋ και να μην ξαναδώ όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είναι η στιγμή που έχεις συνηθίσει και έχεις μάθει να ζεις σε ένα τελείως διαφορετικό μέρος, έχεις προσαρμοστεί στις συνθήκες και εκείνη ακριβώς τη στιγμή πρέπει να φύγεις. Τότε είναι πολύ πιο δύσκολο να αλλάξεις ξανά τρόπο ζωής.

Αλλά τώρα θα φανεί η δύναμή σου. Πώς μπορείς να ξαναρχίσεις τη ζωή σου από εκεί που την είχες αφήσει, να ξεκινήσεις από την αρχή, από το μηδέν για ακόμη μία φορά. Πάνω στα συντρίμμια αυτού που άφησες. Ξέρεις όμως βαθιά μέσα σου ότι θα ξαναγυρίσεις κάποια στιγμή εκεί, στο μέρος αυτό που τόσο ξένο σου έμοιαζε στην αρχή, αλλά τόσο κοντά στην καρδιά σου είναι τελικά. Και συνεχίζεις, συνεχίζεις, διότι δεν μπορείς να σταματήσεις το χρόνο στις στιγμές που έζησες, δεν μπορείς να παγώσεις τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Ο χρόνος τρέχει, κάθε ώρα και στιγμή, τρέχει και πρέπει και εσύ να τον προλάβεις, να μη σταματήσεις ποτέ να τον ακολουθείς, διότι εάν το κάνεις, είσαι χαμένος. Δεν μπορείς να μείνεις στο παρελθόν, όσο και αν σου λείπει, όσο και αν θα ήθελες να τα ξαναζούσες όλα αυτά. Δεν μπορείς.

Αλλά τώρα ξέρεις ότι πρέπει – αλλά το κυριότερο μπορείς - να προχωρήσεις και ότι τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Είσαι έτοιμη να αρχίσεις ξανά, με τον παλιό σου εαυτό να έχει αφήσει τα κομμάτια του στη διαδρομή, κάπου εκεί σε κάποια χώρα, και το νέο σου εγώ να ξεπροβάλλει από το πουθενά, έτοιμο για κάθε πρόκληση και δοκιμασία της ζωής. Έτοιμο για κάθε ευτυχία, στενοχώρια, απογοήτευση, φιλία, έρωτα. Άφησες τον παλιό σου εαυτό να θαφτεί μια και καλή, και το καινούργιο σου εγώ είναι έτοιμο να ζήσει. Να ζήσει μια ζωή όπως την ονειρεύτηκε, όπως την ήθελε πάντα. Viva la Vida λοιπόν!

2 comments:

olga said...

kai poli apla se katalambenw apolita !!! 3ekiname apo to miden gia akoma mia fora kai afto den mas xala ! xeromaste kai nio8ume iperoxa gia afta pu kataferame kai gia afta pu zisame !! kai efxomaste na mas xamogelasei 3ana i zoi kanontas 3ana mia nea arxi !!!!

Unknown said...

mia nea arhi einai panda afto pou mas sozei kai o, ti zhsame mas synodevei mia zoh me omorfes anamnhseis kai epitevgamata :D