Wednesday, December 22, 2010

Το έργο

Πριν σε βρω σε είχα σκεφτεί
πριν το φως εγώ σε είχα δει
λες κι ήσουν για μένα
και τον πόνο είχα αισθανθεί
πριν το ψέμα πριν την πληγή
πριν κλάψω για σένα

Κι αν χαθούμε ας γίνει με τρόπο
σαν της μέρας φως που χάνεται αργά
για να μη καταλάβω και νιώσω
Κι ας τα ήξερα πριν γίνουν όλα αυτά

Το έργο πια ίδιο στο τέλος
λες κι η καρδιά ζει για το βέλος
ντύθηκα κι απόψε να βγω
και σ΄ένα παραμύθι να μπω
με σένα και με μένα θα υποκριθώ μια στιγμή
πως δεν ξέρω τί θα συμβεί
ποιό είναι το θέμα πως δεν ξέρω τί θα συμβεί

Πριν σε βρω σε είχα σκεφτεί
πριν το φως εγώ σε είχα δει
λες κι ήσουν για μένα
και τον πόνο είχα αισθανθεί
πριν το ψέμα πριν την πληγή
πριν κλάψω για σένα



Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Σάκης Ρουβάς

Monday, December 20, 2010

Το χάος

Περιμένω, περιμένω για κάτι που δεν έρχεται ποτέ. Κολλάω και δεν ξέρω γιατί. Η ζωή μου μια ευθεία γραμμή που ξεφεύγει από την πραγματικότητα και ταξιδεύει στα δικά της μονοπάτια. Με γωνίες και κύκλους που τρελαίνουν τη σταθερότητα των υπολοίπων. Και κάτι χάνω μέσα στους αιώνες της ύπαρξής μου. Κάτι μου διαφεύγει, μου ξεφεύγει μέσα από τα αέρινα χέρια μου. Χάνω το μυαλό μου στα αδιέξοδα του έξω κόσμου. Θέλω πάλι να κλειστώ στο δικό μου μοναδικό κόσμο, να μη μιλάω σε κανέναν, να μην ακούω πια κανέναν, το μόνο που να με συντροφεύει να είναι η γαλήνη του εγώ μου, η ηρεμία της ψυχής μου. Να κλειστώ μέσα στη φούσκα της ζωής μου και να μην ξαναβγώ.

Wednesday, December 8, 2010

Η επιστροφή

Θεσσαλονίκη, 7 Δεκεμβρίου 2010

Κάθομαι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου για αυτό που έζησα. Το αποτέλεσμα; Είναι αδύνατο να εκφραστώ. Πώς να περιγράψεις κάτι που έζησες τόσο έντονα, μία εμπειρία γεμάτη όμορφες και αξέχαστες στιγμές; Τους ανθρώπους που γνώρισες, έκλαψες, γέλασες μαζί τους; Που τόσο αγάπησες; Τόπους μακρινούς και πόλεις απαράμιλλης ομορφιάς; Δεν μπορείς, δεν μπορείς. Είναι χαραγμένα βαθιά μέσα στο μυαλό σου και στα σοκάκια της μνήμης σου.

Αντιλαμβάνεσαι πόσο λίγο ήταν όλο αυτό, πόσο πολύ θα ήθελες να το ξαναζήσεις και να ξαναπάς εκεί, να γινόντουσαν όλα ξανά από την αρχή, δεν μπορείς όμως. Και δεν το μετανιώνεις που επέστρεψες πίσω. Είδες τους αγαπημένους σου που τόσο σου έλειψαν, φίλους, οικογένεια, ανθρώπους που ποτέ δε γνώρισες, αλλά όταν τους κοιτάς στο δρόμο, κάτι σου θυμίζουν. Αχ! Τι ωραία να γυρνάς πίσω! Να ξαναβλέπεις όλα αυτά που σου έλειψαν τόσο από την πατρίδα και που όταν τα σκεφτόσουν σου φαίνονταν τόσο μακρινά! Αλλά τώρα είναι το αντίθετο. Σκέφτεσαι, πότε έγιναν όλα αυτά στη μακρινή Αυστραλία; Ήταν όντως αληθινό ή το ονειρεύτηκες; Όχι ήταν παραπάνω από αληθινό! Παραπάνω από κάθε τι πραγματικό και ψεύτικο μαζί. Κάτι παραπάνω από άλλη μία εμπειρία τελικά.

Για να είμαι ειλικρινής, τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα, είμαι χαρούμενη μέχρι δακρύων που είμαι πίσω, αλλά από την άλλη δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ ακόμη – φταίει και το καταραμένο jet lag – δεν θέλω να συνειδητοποιήσω ότι όλο αυτό τελείωσε οριστικά, ότι πιθανόν (πιθανόν λέγω) να μην ξαναγυρίσω ποτέ πια στο Σύδνεϋ και να μην ξαναδώ όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είναι η στιγμή που έχεις συνηθίσει και έχεις μάθει να ζεις σε ένα τελείως διαφορετικό μέρος, έχεις προσαρμοστεί στις συνθήκες και εκείνη ακριβώς τη στιγμή πρέπει να φύγεις. Τότε είναι πολύ πιο δύσκολο να αλλάξεις ξανά τρόπο ζωής.

Αλλά τώρα θα φανεί η δύναμή σου. Πώς μπορείς να ξαναρχίσεις τη ζωή σου από εκεί που την είχες αφήσει, να ξεκινήσεις από την αρχή, από το μηδέν για ακόμη μία φορά. Πάνω στα συντρίμμια αυτού που άφησες. Ξέρεις όμως βαθιά μέσα σου ότι θα ξαναγυρίσεις κάποια στιγμή εκεί, στο μέρος αυτό που τόσο ξένο σου έμοιαζε στην αρχή, αλλά τόσο κοντά στην καρδιά σου είναι τελικά. Και συνεχίζεις, συνεχίζεις, διότι δεν μπορείς να σταματήσεις το χρόνο στις στιγμές που έζησες, δεν μπορείς να παγώσεις τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Ο χρόνος τρέχει, κάθε ώρα και στιγμή, τρέχει και πρέπει και εσύ να τον προλάβεις, να μη σταματήσεις ποτέ να τον ακολουθείς, διότι εάν το κάνεις, είσαι χαμένος. Δεν μπορείς να μείνεις στο παρελθόν, όσο και αν σου λείπει, όσο και αν θα ήθελες να τα ξαναζούσες όλα αυτά. Δεν μπορείς.

Αλλά τώρα ξέρεις ότι πρέπει – αλλά το κυριότερο μπορείς - να προχωρήσεις και ότι τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Είσαι έτοιμη να αρχίσεις ξανά, με τον παλιό σου εαυτό να έχει αφήσει τα κομμάτια του στη διαδρομή, κάπου εκεί σε κάποια χώρα, και το νέο σου εγώ να ξεπροβάλλει από το πουθενά, έτοιμο για κάθε πρόκληση και δοκιμασία της ζωής. Έτοιμο για κάθε ευτυχία, στενοχώρια, απογοήτευση, φιλία, έρωτα. Άφησες τον παλιό σου εαυτό να θαφτεί μια και καλή, και το καινούργιο σου εγώ είναι έτοιμο να ζήσει. Να ζήσει μια ζωή όπως την ονειρεύτηκε, όπως την ήθελε πάντα. Viva la Vida λοιπόν!