Thursday, September 11, 2014

Όσα μαζεύονται


οι θάλασσές μας


Το πρωί μαζεύονται πολλά στην όχθη
ροζιασμένα και ξεφτισμένα χέρια κολυμπάνε
μικρές λερωμένες σκέψεις βγαίνουν στα ανοιχτά.
Πως μπορεί άραγε το κύμα να ξεβγάλει τόση βρωμιά;

Οι πατούσες βυθίζονται στην άμμο
ο ουρανός καθαρίζει τα λαιμά
και η σιγή των κυμάτων χαρίζει στην ανομία ελευθερία
μήπως και όλα αυτά βγάλουν ποτέ κάποιο νόημα.

Οι απαντήσεις πετάνε τα ερωτηματικά τους
οι λέξεις ξεγυμνώνονται για να κριθούν
και οι αμμουδιές μας χάνονται
στις παρυφές άγνωστων προσδοκιών.

Πνοή και αγέρας στα λευκά πανιά των αμφιβολιών
που μετρούν τα παιδιά των ανέμων,
μήπως και καταφέρουν ποτέ να βρουν την άκρη τους.
Αγάπη και θάλασσα άραγε ταιριάζουν;

Ανέγγιχτες οι άκρες των ακτών
και εμείς οι άχαροι μετράμε βότσαλα στις στεριές.
Αλίμονο αν μπορούσαμε να ελευθερωθούμε
από όλα όσα ξεβράζουν οι θάλασσές μας.

Vicky Griva Photography ©