Thursday, September 27, 2012

Όταν όλα αλλάζουν


Ψυχή δονούμενη από της καρδιάς τα πάθη. Ψυχή γεμάτη από αμφιβολίες για το μέλλον της. Απογοήτευση και πόνος για ανθρώπους που ποτέ δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις που οι ίδιοι έθεσαν για τους εαυτούς τους. Η βρωμιά του ψέματος ζέχνει μέσα στο δωμάτιο, με ανακατεύει. Καμία εμπιστοσύνη ούτε καν στο λιγοστό φως ενός κεριού που τρεμοσβήνει αγέρωχα και που ξέρεις ότι και αυτό θα σε προδώσει, καταπίνοντας το ίδιο του το φως.

Και τότε όλα θα αναγεννηθούν
Δε μιλώ για περασμένα μεγαλεία και για ιππότες που δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους. Φορούν τη λάθος πανοπλία και γνωρίζεις εκ των προτέρων την απεχθή τους φάρα. Τους ξέρεις, τους ζεις καθημερινά και πάντα θα υπάρχουν. Μιλώ για αυτούς που ποτέ δεν είχαν κάτι να κρύψουν αφού έλεγαν ψέματα στον ίδιο τους τον εαυτό από την αρχή του κόσμου, ήταν δέσμιοι της ίδιας ψεύτικης ταυτότητάς τους. Σε αυτούς που με κλειστά μάτια έδωσες κομμάτι της ψυχής σου και που τους κοιτάς με απορία και αηδία ταυτόχρονα. Πόσο άσχημη φαίνεται τώρα η αντανάκλαση τους στον καθρέφτη που έστησες μπροστά τους;

Αποχωρείς. Η ψυχή κλονίστηκε βαθιά μα βγήκε δυνατή, όπως τότε. Θυμάμαι εσένα αδύναμο και ισχνό, να παρακαλάς για μία κουβέντα αγαλλίασης. Και όλοι να σε φτύνουν με θυμό. Ποτέ δεν τους το συγχώρεσες. Ποτέ δεν το ξέχασες. Και τώρα και εσύ και εγώ μένουμε άφωνοι μπροστά στις αλλεπάλληλες ανθρώπινες μεταμορφώσεις. Μπροστά σε αυτούς που εθελοτυφλώντας προχωρούν, σε αυτούς που προδίδουν την ίδια τους την ψυχή, σε αυτούς που πουλάν κάθε τι ανθρώπινο για τον χάρτινο θεό τους, αυτούς που υποκρίνονται χωρίς ενδοιασμούς για προσωπικό συμφέρον, αυτούς που κρίνουν, που δολοφονούν, που έχουν το ρατσισμό για θεό τους, που εγκληματούν εναντίον της Μητέρας Φύσης που τους γέννησε. Αίμα, βία, αδικία, προδοσία, ψέμα σε έναν κόσμο που και εγώ και εσύ είμαστε καθημερινοί μάρτυρες.

Υπάρχουν κάτι σχισμές φωτός όμως, η ελπίδα κρυμμένη εκεί που δεν την περιμένεις. Μα είναι ελάχιστες γιατί και αυτές πεθαίνουν, καταρρέουν από τις πολλές άσχημες αντανακλάσεις στον καθρέφτη της ζωής. Διαλύονται και γίνονται χίλια κομμάτια, που και αυτά με τη σειρά τους σαν σπόροι ετοιμοθάνατου φυτού θα βρουν καταφύγιο σε άλλο έδαφος, πιο γόνιμο και πιο φωτεινό. Και θα περιμένουν να αναστηθούν στα αποκαΐδια αυτών που τα σκότωσαν. Θα αναμένουν ευλαβικά το κατάλληλο ‘λίπασμα’ και πιο καθαρό ‘νερό’ για να γεμίσουν ξανά την πλάση της κοινωνίας με μικρές, ολοζώντανες Ελπίδες. Και εμείς θα πάψουμε να είμαστε απλοί θεατές. Θα τις πάρουμε και θα τις φυτέψουμε παντού μέχρι να κατακλύσουν κάθε γωνιά της Γης. Και τότε όλα θα αναγεννηθούν αρμονικά από την αρχή, επιβεβαιώνοντας τους αιώνιους κύκλους της Φύσης. Για μένα και για σε σένα, για εμάς. 

Saturday, September 8, 2012

Μία ιστορία για τον Σεπτέμβρη


Περίεργε Σεπτέμβρη Καλώς όρισες. Μου έλειψες το ομολογώ. Έχω πολλά να σου πω. Πολλοί έφυγαν, μαζί τους και εγώ. Θα σου πω μια ιστορία για σένα, αλλά και όλους αυτούς που ξεκινούν καινούργια ζωή και χτίζουν νέα όνειρα. Μη φύγεις, μείνε μέχρι το τέλος. Θα σου αρέσει.

«Εγώ όπως και εσύ που είσαι τώρα μακριά από το σπίτι νιώθεις πρωτόγνωρα συναισθήματα μα και γνωστά. Δεν είναι ο πρώτος Σεπτέμβριός σου ούτως ή άλλως. Μνήμες αναμοχλεύονται στο μυαλό σου. Πιάνεις τον εαυτό σου να κοιτά παλιές φωτογραφίες, τηλεφωνείς φίλους, θυμάσαι, σκέφτεσαι, αναπολείς.

Το καλοκαίρι τελείωσε και σε βρίσκει μετέωρο κάπου μεταξύ αναμνήσεων και ονείρων. Βάζεις στόχους και προγραμματίζεις, προετοιμάζεις τη ντουλάπα μαζεύοντας τα καλοκαιρινά ρούχα, ξεσκονίζοντας τα χειμωνιάτικα. Αποχαιρετάς μια και καλή τις σαγιονάρες που έλιωσες και αυτό το καλοκαίρι, περπατώντας στα δρομάκια των ζεστών καλοκαιρινών νυχτών. Εκεί όπου τα αστέρια σε παρακολουθούσαν και σου μιλούσαν συνάμα. Ιστορίες παλιές, ξεθωριασμένες στο πέρασμα των χρόνων για πριγκίπισσες και χαμένα μεγαλεία. Αυτές τις ιστορίες λοιπόν, σαν πολύτιμα πετράδια, αποθηκεύεις σε μία βαλίτσα. Να μην μπορεί κανείς να τις βρει και να σου τις πάρει και να την ανοίξεις ξανά την επόμενη άνοιξη με το πρώτο ζεστό ηλιοβασίλεμα.

Μετάβαση, αυτό είναι ο Σεπτέμβρης, μα και αρχή. Ξεκίνημα νέο και φρέσκο που στην πλάτη του έχει κάποιους λεκέδες από κάτι ξεχασμένες αναμνήσεις. Σύντομα θα χαθούν και αυτές και μετά θα έρθουν άλλες καλύτερες να αφήσουν πιο έντονους, «σκληρούς» λεκέδες.

Μυρωδιές γεμίζουν το δωμάτιο θαρρώ. Μουσκεμένο έδαφος και ψύχρα γεμίζει τη ζωή. Και εσύ σαν ταξιδιώτης ετοιμάζεσαι να καλοδεχτείς άλλον έναν χειμώνα, μεθυσμένος ακόμη από την ανεμελιά του καλοκαιριού, έτοιμος όμως να δεχτείς καθετί νέο και όμορφο βρεθεί στο διάβα σου. Να μάθεις, να γνωρίσεις, να ερωτευτείς, να ζήσεις.

Και τώρα ξεχνιέσαι κάτω από τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές, φοράς το αδιάβροχο, παίρνεις το ποδήλατό σου και τρέχεις μακριά, έχοντας πάντα στην τσέπη σου αυτές τις όμορφες στιγμές που θα σε κρατήσουν ζεστό και αυτό το χειμώνα.»

Σεπτέμβρη μου ελπίζω να σου άρεσε η ιστορία μου. Ήταν για αυτά που φέρνεις με τον ερχομό σου, αλλά και αυτά που με κάνεις να θυμάμαι νοσταλγικά. Μείνε μαζί μου και αυτό το βράδυ, έχω και άλλα να σου πω. Άκου.

Για αυτούς που έφυγαν μακριά, αλλά είναι πολύ κοντά τελικά. Καλή αρχή.