Friday, March 22, 2013

Όταν.



When the door opens,
do not hesitate.
Because the love you will get,
has no human limits.
And the minutes will pass,
along with the days.
With miles of years to look ahead.

Do not scream upon the sight of Death.
Because he will show you
the truthful life.

Walk along and remember,
that Love beats all the odds,
we ever dreamed on failing. 

*21.3.2013 Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Tuesday, March 19, 2013

Την ημέρα που περπάτησα προς τα πίσω.


Την ημέρα εκείνη που περπάτησα προς τα πίσω είχα παρέα την αγάπη. Εκείνη μου δίδαξε όλα όσα έχω μάθει μέχρι σήμερα και όλα όσα αρνούμαι τόσα χρόνια να αποδεχθώ. Δύσκολη και άγονη αγάπη, μα αληθινή και περήφανη συνάμα. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, όλα σταμάτησαν στο θυμικό μου.

Θυμήθηκα μυρωδιές και ονόματα. Αριθμούς και λόγια. Ξεχασμένες ακουστικές λιποθυμίες. Ανθρώπους που δε ζήτησαν ποτέ αντάλλαγμα για τη φιλία που μου έδωσαν, χρωματιστές αληθινές αναμνήσεις παιδικότητας.

Περπάτησα ανάποδα. Ξεκίνησα από τα λάθος για να φτάσω στα σωστά. Και η αγάπη μόνιμος παρατηρητής της νοσταλγικής μου καρδιάς. Του ατελείωτου μου ύπνου στα γνώριμα λημέρια.

Ο ιδρώτας της μελαγχολίας και το κλάμα της ευτυχίας με ξυπνούν τα βράδια, ξέρεις. Με άγγιξε η ρημάδα η επιστροφή. Και ξεκίνησα να κάνω τα μπροστινά βήματα προς τα πίσω, λες και τίποτε δεν άλλαξε για μένα.

Οι καθρέφτες σπάσανε, δε μπορώ να με αντικρύσω πια για να με κατανοήσω. Ίσως οι αντανακλάσεις του παρελθόντος να μου δώσουν το σπρώξιμο που χρειάζομαι. Μα οι βροχές τα καλοκαίρια είναι πάντα πιο όμορφες, όπως και οι λέξεις που μοιράστηκα με ανθρώπους αληθινούς.

Το ψεύτικο έχει πάψει να υπάρχει για μένα. Το τίναξα από πάνω μου όταν ξεκίνησα να περπατώ ανάποδα. Και μέσα στο θόρυβο των βημάτων μου δεν ακούω τίποτε, μονάχα το νανούρισμα της μάνας από τα παλιά, το δάκρυ της αδερφικής ψυχής και τα χαμόγελα του αποχαιρετισμού.

Η αλήθεια δεν πονά αν την καλοδεχθείς. Το ψέμα δεν σε ακουμπά αν χαίρεσαι με την αλήθεια και οι άνθρωποι δεν παύουν να σε αγαπούν όταν τους αγαπάς διπλά και δεν τους ξεχνάς.

Οι λύπες δεν έχουν θέση στις ζωές που είναι γεμισμένες με γέλια και φιλικές μοναξιές. Ακόμη και όταν περπατάς σκυμμένος, πάντα ένα φιλικό χαμόγελο θα σου δείχνει το σωστό δρόμο. Και ας είναι προς τα πίσω.

Για τους ανθρώπους αυτού, που έχουν ιδιαίτερη θέση στη ζωή μου. Ξέρουν αυτοί.