Wednesday, December 22, 2010

Το έργο

Πριν σε βρω σε είχα σκεφτεί
πριν το φως εγώ σε είχα δει
λες κι ήσουν για μένα
και τον πόνο είχα αισθανθεί
πριν το ψέμα πριν την πληγή
πριν κλάψω για σένα

Κι αν χαθούμε ας γίνει με τρόπο
σαν της μέρας φως που χάνεται αργά
για να μη καταλάβω και νιώσω
Κι ας τα ήξερα πριν γίνουν όλα αυτά

Το έργο πια ίδιο στο τέλος
λες κι η καρδιά ζει για το βέλος
ντύθηκα κι απόψε να βγω
και σ΄ένα παραμύθι να μπω
με σένα και με μένα θα υποκριθώ μια στιγμή
πως δεν ξέρω τί θα συμβεί
ποιό είναι το θέμα πως δεν ξέρω τί θα συμβεί

Πριν σε βρω σε είχα σκεφτεί
πριν το φως εγώ σε είχα δει
λες κι ήσουν για μένα
και τον πόνο είχα αισθανθεί
πριν το ψέμα πριν την πληγή
πριν κλάψω για σένα



Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Σάκης Ρουβάς

Monday, December 20, 2010

Το χάος

Περιμένω, περιμένω για κάτι που δεν έρχεται ποτέ. Κολλάω και δεν ξέρω γιατί. Η ζωή μου μια ευθεία γραμμή που ξεφεύγει από την πραγματικότητα και ταξιδεύει στα δικά της μονοπάτια. Με γωνίες και κύκλους που τρελαίνουν τη σταθερότητα των υπολοίπων. Και κάτι χάνω μέσα στους αιώνες της ύπαρξής μου. Κάτι μου διαφεύγει, μου ξεφεύγει μέσα από τα αέρινα χέρια μου. Χάνω το μυαλό μου στα αδιέξοδα του έξω κόσμου. Θέλω πάλι να κλειστώ στο δικό μου μοναδικό κόσμο, να μη μιλάω σε κανέναν, να μην ακούω πια κανέναν, το μόνο που να με συντροφεύει να είναι η γαλήνη του εγώ μου, η ηρεμία της ψυχής μου. Να κλειστώ μέσα στη φούσκα της ζωής μου και να μην ξαναβγώ.

Wednesday, December 8, 2010

Η επιστροφή

Θεσσαλονίκη, 7 Δεκεμβρίου 2010

Κάθομαι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου για αυτό που έζησα. Το αποτέλεσμα; Είναι αδύνατο να εκφραστώ. Πώς να περιγράψεις κάτι που έζησες τόσο έντονα, μία εμπειρία γεμάτη όμορφες και αξέχαστες στιγμές; Τους ανθρώπους που γνώρισες, έκλαψες, γέλασες μαζί τους; Που τόσο αγάπησες; Τόπους μακρινούς και πόλεις απαράμιλλης ομορφιάς; Δεν μπορείς, δεν μπορείς. Είναι χαραγμένα βαθιά μέσα στο μυαλό σου και στα σοκάκια της μνήμης σου.

Αντιλαμβάνεσαι πόσο λίγο ήταν όλο αυτό, πόσο πολύ θα ήθελες να το ξαναζήσεις και να ξαναπάς εκεί, να γινόντουσαν όλα ξανά από την αρχή, δεν μπορείς όμως. Και δεν το μετανιώνεις που επέστρεψες πίσω. Είδες τους αγαπημένους σου που τόσο σου έλειψαν, φίλους, οικογένεια, ανθρώπους που ποτέ δε γνώρισες, αλλά όταν τους κοιτάς στο δρόμο, κάτι σου θυμίζουν. Αχ! Τι ωραία να γυρνάς πίσω! Να ξαναβλέπεις όλα αυτά που σου έλειψαν τόσο από την πατρίδα και που όταν τα σκεφτόσουν σου φαίνονταν τόσο μακρινά! Αλλά τώρα είναι το αντίθετο. Σκέφτεσαι, πότε έγιναν όλα αυτά στη μακρινή Αυστραλία; Ήταν όντως αληθινό ή το ονειρεύτηκες; Όχι ήταν παραπάνω από αληθινό! Παραπάνω από κάθε τι πραγματικό και ψεύτικο μαζί. Κάτι παραπάνω από άλλη μία εμπειρία τελικά.

Για να είμαι ειλικρινής, τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα, είμαι χαρούμενη μέχρι δακρύων που είμαι πίσω, αλλά από την άλλη δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ ακόμη – φταίει και το καταραμένο jet lag – δεν θέλω να συνειδητοποιήσω ότι όλο αυτό τελείωσε οριστικά, ότι πιθανόν (πιθανόν λέγω) να μην ξαναγυρίσω ποτέ πια στο Σύδνεϋ και να μην ξαναδώ όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είναι η στιγμή που έχεις συνηθίσει και έχεις μάθει να ζεις σε ένα τελείως διαφορετικό μέρος, έχεις προσαρμοστεί στις συνθήκες και εκείνη ακριβώς τη στιγμή πρέπει να φύγεις. Τότε είναι πολύ πιο δύσκολο να αλλάξεις ξανά τρόπο ζωής.

Αλλά τώρα θα φανεί η δύναμή σου. Πώς μπορείς να ξαναρχίσεις τη ζωή σου από εκεί που την είχες αφήσει, να ξεκινήσεις από την αρχή, από το μηδέν για ακόμη μία φορά. Πάνω στα συντρίμμια αυτού που άφησες. Ξέρεις όμως βαθιά μέσα σου ότι θα ξαναγυρίσεις κάποια στιγμή εκεί, στο μέρος αυτό που τόσο ξένο σου έμοιαζε στην αρχή, αλλά τόσο κοντά στην καρδιά σου είναι τελικά. Και συνεχίζεις, συνεχίζεις, διότι δεν μπορείς να σταματήσεις το χρόνο στις στιγμές που έζησες, δεν μπορείς να παγώσεις τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Ο χρόνος τρέχει, κάθε ώρα και στιγμή, τρέχει και πρέπει και εσύ να τον προλάβεις, να μη σταματήσεις ποτέ να τον ακολουθείς, διότι εάν το κάνεις, είσαι χαμένος. Δεν μπορείς να μείνεις στο παρελθόν, όσο και αν σου λείπει, όσο και αν θα ήθελες να τα ξαναζούσες όλα αυτά. Δεν μπορείς.

Αλλά τώρα ξέρεις ότι πρέπει – αλλά το κυριότερο μπορείς - να προχωρήσεις και ότι τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Είσαι έτοιμη να αρχίσεις ξανά, με τον παλιό σου εαυτό να έχει αφήσει τα κομμάτια του στη διαδρομή, κάπου εκεί σε κάποια χώρα, και το νέο σου εγώ να ξεπροβάλλει από το πουθενά, έτοιμο για κάθε πρόκληση και δοκιμασία της ζωής. Έτοιμο για κάθε ευτυχία, στενοχώρια, απογοήτευση, φιλία, έρωτα. Άφησες τον παλιό σου εαυτό να θαφτεί μια και καλή, και το καινούργιο σου εγώ είναι έτοιμο να ζήσει. Να ζήσει μια ζωή όπως την ονειρεύτηκε, όπως την ήθελε πάντα. Viva la Vida λοιπόν!

Monday, November 15, 2010

Αγανάκτηση

Τις τελευταίες μέρες απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό. Πώς πολλές φορές αφήνομαι στις αποφάσεις των άλλων, αφήνομαι και γίνομαι έρμαιο των δικών τους επιλογών. Γιατί; Γιατί πολλές φορές δεν θέλω να αποφασίσω για τον ίδιο μου τον εαυτό. Δε θέλω να έρθω αντιμέτωπη με την πραγματικότητά μου και τις δικές μου αποφάσεις. Αλλά όταν αυτό παραπάει και οι άλλοι το αντιλαμβάνονται, προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν. Όχι κύριοι, τι λέτε; Εγώ δεν είμαι πιόνι κανενός! Ούτε καλά καλά του ίδιου μου του εαυτού. Γι’ αυτό και κόβω τα πολλά πολλά και απομακρύνομαι. Δεν κάνω φασαρία – δεν είναι στη φύση μου ούτως η άλλως – και απλά την κάνω με ελαφρά. Όσο αθώα ή ευγενική και αν φαίνομαι σε όσους με γνωρίζουν, τόσο ξύπνια είμαι. Και δεν επιτρέπω σε κανέναν να με έχει του χεριού του. Όλα αυτά είναι λόγια θυμού και αγανάκτησης, διότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ψάχνουν ένα θύμα να τους κάνει όλα τα χατίρια, κάποιον να έχουν του χεριού τους. Ε όχι λοιπόν, εγώ δεν είμαι από αυτά τα υποψήφια θύματα. Και ούτε ψάχνω κάποιο για μένα. Είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου – ή έτσι θέλω να πιστεύω. Αλλά τουλάχιστον δεν ανήκω σε κανέναν.

Ξέρω όλα αυτά ακούγονται περίεργα και χωρίς νόημα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κατονομάσω κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι με το που δουν ευγενικό άνθρωπο τον κατασπαράζουν. Αν και ναι, έχω γνωρίσει αρκετούς. Δυστυχώς. Αλλά τι να κάνεις; Δεν είναι ότι τους συναντώ πρώτη φορά! Τους ξέρω χρόνια τώρα, τους έχω μάθει. Και έχω μάθει να ξεφεύγω όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Τέλος πάντων. Μία συμβουλή μόνο. Να είστε ευγενικοί μόνο εκεί που ξέρετε ότι αξίζει, αλλιώς θα την πατήσετε αγαπητοί μου. Και μετά άντε να γλιτώσεις.

Tuesday, November 9, 2010

Εσύ ήσουν ο σκοπός μου, ο προσδιορισμός μου, ο λόγος για να ζω…

Τα όνειρά μου στοιχειώνονται από τη μορφή σου. Μπαίνεις μέσα στα άδυτα του υποσυνείδητού μου και τα ταράζεις. Σε έχω ξεχάσει, δε σε σκέφτομαι πια. Όχι όπως πριν. και όμως είσαι εκεί, μέσα στα χαμένα μου όνειρα και τις τρελές μου σκέψεις. Δεν έχω άλλη μαυρίλα, έχει ξεπλυθεί μαζί με σένα και ό, τι άφησες πίσω. Χαίρομαι για αυτό αλλά συνάμα έχασα εσένα.

Είσαι μακριά, πάντα ήσουν και κάθε βράδυ ξετρυπώνεις από το πουθενά μέσα στο νου μου. Γιατί έτσι; Όλα είναι διαφορετικά τώρα, δεν είμαι αυτή που ήμουν αλλά εσύ έρχεσαι ακόμη όπως ερχόσουν, σαν να μην άλλαξε τίποτα και να μην έφυγα. Δεν είναι η πραγματικότητα όμως. Το φάντασμα σου με στοιχειώνει, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από τη δική μου φαντασία. Ναι είσαι αποκύημα της τρομερής και κατεστραμμένης μου φαντασίας γιατί απλούστατα δεν μπορώ να σε αφήσω πίσω. Και όχι γιατί είμαι ερωτευμένη με εσένα, αλλά με αυτό που μου έδωσες, με αυτό που αντιπροσώπευες, την αληθινή και χωρίς όρους αγάπη, τον αληθινό και παθιασμένο έρωτα που χάρισες απλόχερα, αλλά τόσο βίαια πήρες πίσω.

Φύγε λοιπόν φάντασμα, σταμάτα να με κυνηγάς – λέω στο μυαλό μου. Και ξάφνου υπακούει τυφλά. Όλα χάνονται και δε βλέπω τίποτα. Κάτι λευκό και απροσδιόριστο ξεπροβάλλει στους διαδρόμους του ζαλισμένου μου μυαλού. Κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι, γιατί από τη ζαλάδα που μου έφερε η απότομη αλλαγή δεν μπορώ να εστιάσω. Προσπαθώ ξανά και ξανά, αλλά τίποτα. Αποφασίζω λοιπόν να κλείσω τα μάτια μου και να αφεθώ στη ζεστασιά και το φως που μου προσφέρει η άγνωστη αυτή πηγή που ολοένα και πλησιάζει προς το μέρος μου. Δεν την αντέχω όμως τόση δύναμη και λιποθυμώ.

Ξυπνώ σε ένα δάσος, τόσο πυκνό που είναι σκοτεινά. Ελάχιστο φως περνάει μέσα από τις φυλλωσιές. Κάποιες ηλιαχτίδες προσπαθούν απεγνωσμένα να περάσουν τα άγρια και ψηλά δέντρα του δάσους και να φτάσουν στο έδαφος. Να ζεστάνουν ό, τι πεθαμένο έχει ξεμείνει εκεί, με μόνη ελπίδα να ξαναβρεί τη χαμένη του ζωή. Εγώ παρακολουθώντας τη μάχη αυτή αναρωτιέμαι. Πώς θα ξαναζωντανέψουν όλα αυτά που έχουν πεθάνει, αναμνήσεις, συναισθήματα, μορφές, άνθρωποι; Ακόμη και αν όλο το φως του ήλιου πέσει πάνω τους τίποτα δεν είναι όπως πριν. Τίποτα νεκρό δεν ανασταίνεται στη φύση, το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και στο μυαλό του ανθρώπου.

Ξάφνου μία ζωηρή και πεισματάρα ηλιαχτίδα καταφέρνει και φωτίζει με το δυνατό της φως ένα μαραμένο λουλούδι. Εγώ κουρασμένη όπως είμαι από το συνεχόμενο ταξίδι μου στο χρόνο αντιλαμβάνομαι ότι το πεθαμένο λουλούδι αρχίζει και κουνιέται. Απορημένη πλησιάζω. Αλλά ό, τι και να πω είναι λίγο. Σπίθες και πυγολαμπίδες ξεπρόβαλλαν από το πουθενά αφήνοντας εμένα και την υπόλοιπη φύση άναυδη. Μέσα από αυτές τις σπίθες πράσινα κλαδιά σα μαστίγια εμφανίστηκαν, αγκαλιάζοντας τις μαραμένες ρίζες του λουλουδιού, δημιουργώντας νέες και δυνατότερες ρίζες. Και οι πυγολαμπίδες έπλεκαν με τα φτερά τους από πάνω νέο μπουμπούκι, το οποίο έλαμπε από το φως τους. Κάτι μαγικό, κάτι ανείπωτο είχε μόλις συμβεί. Δεν το είχα ξαναζήσει ποτέ μου. Και εκεί που θαύμαζα το μεγαλείο που μόλις είχε δημιουργηθεί μπροστά μου, άρχισε να βρέχει από το πουθενά. Τόσο δυνατά που νόμιζες πως όλη η πλάση τραγουδούσε για το θαύμα που είχε γίνει. Οι σταγόνες που έπεσαν επάνω στο αναγεννημένο μπουμπούκι ολοκλήρωσαν το τελετουργικό. Λευκά πέταλα άρχισαν να φυτρώνουν, τόσο όμορφα που σου ερχόταν να κλάψεις. Τόσο όμορφα! Έκλεισα τα μάτια μου. Δεν μπορούσα άλλο να παρακολουθώ. Δάκρυσα. Τόση μαγεία και ομορφιά δεν μπορούσαν να είναι αλήθεια. Όχι για μένα. Και τότε άκουσα μια φωνή. Ήταν η δική μου απάντηση σε ό, τι με ταλαιπωρούσε. Απάντησα λοιπόν στον εαυτό μου: «ό, τι είδες εδώ αντιπροσωπεύει όλα τα θαύματα που μπορούν να γίνουν στον κόσμο τούτο. Ακόμη και τα πιο νεκρά λουλούδια μπορούν να μεταμορφωθούν στα πιο ωραία και στα πιο λευκά τριαντάφυλλα του κόσμου, αρκεί να μη σταματήσεις ποτέ να πιστεύεις. Ποτέ». Ξαφνιάστηκα. Δεν περίμενα να έρθει η απάντηση από εμένα. Αλλά όλα αυτά ήταν στο δικό μου μυαλό, κατάλαβα αργότερα. Στα βάθη του μυαλού μου.

Ναι λοιπόν, όλες οι σοφές απαντήσεις βρίσκονται μέσα μας, αρκεί να τις ξετρυπώσουμε με κάποιο τρόπο. Σε άλλους έρχονται έτσι χωρίς κάποιο ιδιαίτερο έναυσμα, σε κάποιους όταν είναι ευτυχισμένοι, δυστυχισμένοι, αλαφιασμένοι, θυμωμένοι, απορημένοι, χαμένοι, σκεπτικοί. Και σε κάποιους όταν φτάνουν στο όριο του κενού και του πραγματικού. Κάπως έτσι βρήκα και εγώ τη δική μου, φτάνοντας στο όριο. Γιατί τίποτα δε γίνεται αν δεν ζήσεις κάποιες καταστάσεις, αν δεν πέσεις χαμηλά, αν δε βρεθείς στην άκρη, αν δεν απογοητευτείς, αν δε νιώσεις το τσίμπημα αυτό όταν κάτι σε πονάει τόσο, αν δεν κλάψεις. Αν δεν πεθάνεις πρώτα. Τίποτα. Όλοι λοιπόν είμαστε σα μαραμένα λουλούδια, σαν ετοιμοθάνατοι φοίνικες, που στο τέλος ξαναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας μόνοι μας ή περιμένουμε μια ηλιαχτίδα να μας φωτίσει και να μας ζωντανέψει. Για κάποιους η ηλιαχτίδα είναι ένας άνθρωπος που τους φωτίζει τη ζωή και για κάποιους άλλους τους αρκεί να ξαναγεννηθούν από τις ίδιες τους τις στάχτες, χωρίς βοήθεια από κανέναν. Οι πρώτοι είναι οι τυχεροί αλλά οι δεύτεροι, οι γενναίοι.

Saturday, October 30, 2010

Xαρακτηριστικά της πόλης του Συδνευ


Ø  Οι άνθρωποι φορούν τα μαγιό τους και κάνουν ηλιοθεραπεία στα πάρκα.
Ø  Τα ασυνήθιστα ζωάκια ονόματι possum, είναι ικανά να σε κατουρήσουν όταν είναι σκαρφαλωμένα στα δέντρα.
Ø  Σε κάθε γωνιά της πόλης του Σύδνεϋ μπορείς να βρεις εγκαταλελειμμένα καροτσάκια σούπερ μάρκετ σε όλες τις στάσεις.
Ø  Οι Αβοριγίνοι (όσοι έχουν μείνει), αντί να κυβερνούν τη χώρα αυτή ζητιανεύουν στους δρόμους της.
Ø  Οι κοπέλες φορούν ΜΟΝΟ ψηλοκάβαλα παντελόνια και αρβύλες.
Ø  Αν είσαι κοπέλα και καπνίζεις στο δρόμο, όλοι σε κοιτούν με μισό μάτι.
Ø  Μια μπύρα στοιχίζει 6$ (4 και κάτι ευρώ), ενώ το εισιτήριο του λεωφορείου 8$.
Ø  Όταν κυκλοφορείς τη νύχτα (πριν τα μεσάνυχτα) και είσαι γένους αρσενικού, μπορεί να φας μπουνιά από το πουθενά, αφού όλοι οι μεθυσμένοι έχουν αυξημένη επιθετικότητα (μέχρι αηδίας).
Ø  Ο κόσμος όταν κατεβαίνει από το λεωφορείο λέει «thank you» στον οδηγό.
Ø  Ένα πακέτο τσιγάρα στοιχίζει πάνω από 13$ και ο καπνός έως και 35$ (άτιμη κοινωνία).
Ø  Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν ξυπόλυτοι στους δρόμους(δεν αστειεύομαι).
Ø  Η στολή που φορούν οι αστυνομικοί στο Σύδνεϋ είναι πανομοιότυπη με αυτή της ελληνικής αστυνομίας - τρομακτικότατον.
Ø  Για να καταλάβεις έναν Ασιάτη όταν μιλάει αγγλικά, θες διερμηνέα (χωρίς παρεξήγηση).
Ø  Μερικοί άνθρωποι όταν περπατούν στο δρόμο ταυτόχρονα διαβάζουν και βιβλίο χωρίς να χάνουν τον προσανατολισμό τους – δεν έχω καταλάβει ακόμη πως το κάνουν.
Ø  Οι οδηγοί σταματούν στις διαβάσεις από χιλιόμετρο.
Ø  Οι ποδηλάτες φορούν κράνος – πάντα.
Ø  Δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτήν την πόλη που να μην έχει iphone και το κατάστημα της Apple πάντα γεμάτο.
Ø  Μια συναυλία στο Σύδνεϋ (ακόμη και για τη Θώδη) στοιχίζει πάνω από 80$.
Ø  Οι φοιτητές (στο UTS) έχουν από 3 δουλειές (τουλάχιστον) ο καθένας.
Ø  Δεν υπάρχει ούτε για δείγμα αδέσποτος σκύλος – μόνο possum.
Ø  Τα νυχτερινά μαγαζιά – club, pub, bar – κλείνουν στις 12 τα μεσάνυχτα (και όλοι είναι ήδη μεθυσμένοι).
Ø  Δεν υπάρχει Αυστραλέζικο παραδοσιακό φαγητό. Μόνο Ασιατικά όλων των ειδών – ταϊλανδέζο, κινέζικο, γιαπωνέζικο, βιετναμέζικο.
Ø  Υπάρχει ένα μαγαζί – σήμα κατατεθέν της πόλης – ονόματι MAX BRENNER, το οποίο είναι ο παράδεισος της σοκολάτας.
Ø  Τα φανάρια για τους περαστικούς όταν ανάβουν βγάζουν έναν ιδιαίτερο και αστείο ήχο (για τους τυφλούς).
Ø  Οι καθηγητές στο πανεπιστήμιο σε γλείφουν, όχι εσύ αυτούς. Και σε παρακαλούν να σε βοηθήσουν.
Ø  Στη σχολή δημοσιογραφίας δεν έχουν ποτέ περίοδο εξεταστικής – που σημαίνει μαθήματα δημοσιογραφικά και όχι παπαριές (βλ. Παπανικολάου).
Ø  Στα τοπικά παζάρια μπορείς να βρεις τα καλύτερα ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ – και όχι κάλτσες για τον πατέρα και τη γιαγιά.
Ø  Υπάρχουν καταστήματα ρούχων με μεταχειρισμένα ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ (έως και 10 ετών) τα οποία αγγίζουν τις τιμές των Dior, Chanel κλπ. – θεωρούνται πολύ “in” παρόλο που βρωμάνε.
Ø  Οι Νεοζηλανδοί για τους Αυστραλούς, είναι ότι για εμάς οι Πόντιοι και οι ξανθές μαζί.
Ø  Δεν υπάρχουν μάρκες όπως Zara, Pull & Bear, Bershka, H & M κλπ. Ούτε Accessorize ούτε Body Shop.
Ø  Τα McDonalds τρώγονται και είναι και νόστιμα.
Ø  Ο φραπές (frappe) είναι στην ουσία milkshake φρούτων – Η απογοήτευση.
Ø  Η λέξη “moist” είναι απαγορευμένη.
Ø  Η πιο κοντινή μεγάλη πόλη στο Σύδνεϋ είναι δύο ώρες, με το αεροπλάνο.
Ø  Τα καγκουρό στην Αυστραλία είναι όπως τα αδέσποτα στην Ελλάδα, παντού. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: στους επαρχιακούς δρόμους της Ελλάδας υπάρχουν πινακίδες προσοχής για αγελάδες, κατσίκες κλπ. εδώ έχουν με καγκουρό.
Ø  Στους δρόμους του Σύδνεϋ υπάρχουν αμέτρητα αποτσίγαρα.
Ø  Κάθε σπίτι έχει το δικό του κάδο ανακύκλωσης.
Ø  Η πλειοψηφία των Αυστραλών δεν ξέρουν την Κύπρο – αίσχος.
Ø  Οι άνθρωποι – κυρίως οι φοιτητές - γλεντούν μέχρι πρωίας μόνο τις Τετάρτες – ακόμη δεν κατάλαβα γιατί.
Ø  Η δεκαετία του 90 – όσον αφορά τις στιλιστικές επιλογές των νέων – ζωντανεύει στους δρόμους της πόλης.



Tuesday, October 19, 2010

More than savage thoughts

Δε σκέφτεσαι. Δε σκέφτεσαι. Δεν υπάρχεις. Δε ζεις. Έχεις χαθεί ανάμεσα στις ξεχασμένες αναμνήσεις του παρελθόντος και οι σκέψεις για το μέλλον είναι μακρινές και σχεδόν απραγματοποίητες στα μάτια σου… δεν ονειρεύεσαι, δε ζεις. Γιατί; Δεν ξέρεις την απάντηση, ποτέ δεν την έμαθες. Είναι κάτι που δυστυχώς δεν ελέγχεται, κάτι που δε διορθώνεται ό, τι και να κάνεις, κάτι που θα μείνει για πάντα μέχρι να το σκοτώσεις ή να σε σκοτώσει.

Πέφτεις, πέφτεις σε λήθαργο και δεν ξυπνάς. Δεν μπορείς. Ό, τι και να κάνεις δεν έχει σημασία, έχεις χάσει το νόημα σου, έχεις χάσει την «μπάλα», τον εαυτό σου. Όλα σου φαίνονται αδιάφορα, χωρίς νόημα. Όταν οι άλλοι σου μιλούν εσύ ακούς απλά θόρυβο, όχι λόγια. Όταν οι άλλοι σου γελούν πιέζεις τον εαυτό σου να ανταποδώσεις το χαμόγελο, να μη δείξεις αγενής, ντροπή! Να μη δείξεις ότι απλά βουλιάζεις. Βουλιάζεις σε μία άβυσσο που εσύ έφτιαξες για τον εαυτό σου, για να νιώθεις ασφάλεια. Σε μια άβυσσο γεμάτη σαπίλα και μαυρίλα, γεμάτη αδιαφορία και κενό. Γεμάτη θάνατο.

Είναι εσύ, ο εαυτός που παλεύει ξανά να σε ρίξει, να σε μειώσει, να σε σκοτώσει. Δεν αντέχεις να τον παλεύεις, είναι πολύ δυνατός, απλά αφήνεσαι, και όταν αφήνεσαι απλά σε ρουφάει, εσένα και ό, τι έχει απομείνει από εσένα. Όλα τα κομμάτια που κατάφερες να χτίσεις εις ένα και μοναδικό δημιούργημα, το νέο σου εαυτό, όλα γκρεμίζονται, λιώνουν, σαπίζουν, πεθαίνουν. Όλα.

Και τώρα τι; Δεν θα ξαναπροσπαθήσεις; Δεν ξέρεις. Αφήνεσαι, αφήνεσαι, βουλιάζεις. Ίσως αύριο να είναι μια καινούργια μέρα, με νέο μυαλό και ζωή. Ίσως, ίσως, ίσως. Καληνύχτα εαυτέ μου, ονειρέψου. Ονειρέψου ότι όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο και όταν θα ξυπνήσεις όλα θα έχουν ξεχαστεί, κοιμήσου. Κοιμήσου στην αγκαλιά του Ορφέα, στη μελωδία της άρπας του που σε ταξιδεύει με τη μορφή του μαγικού Chopin. Απλά κοιμήσου. Καληνύχτα εαυτέ μου. Καληνύχτα.  

Tuesday, October 5, 2010

Behold THE Truth

Πάντα χρειάζεσαι χρόνο για τον εαυτό σου, χρόνο να σκεφτείς, να ηρεμήσεις. Να δεις πού βρίσκεσαι, τι έχεις καταφέρει έως τώρα και τι σχεδιάζεις να καταφέρεις. Κοιτάς πίσω, όσα άφησες για να ακολουθήσεις τα όνειρά σου, για όλα όσα είπες «μπορούν να περιμένουν». Ναι μπορούν να περιμένουν, αλλά εσύ δε θα είσαι ποτέ η ίδια, έχεις ήδη αλλάξει, έχεις ήδη μεταμορφωθεί στον καινούργιο σου εαυτό, και όταν γυρίσεις τίποτα δεν θα είναι το ίδιο για εσένα. Και τότε θα πρέπει να σκεφτείς το μέλλον. Το μέλλον που τόσο σε φοβίζει αλλά ταυτόχρονα σε εξιτάρει, τόσο δυνατά που δεν μπορείς να αναπνεύσεις, γιατί τώρα ξέρεις για τι είσαι ικανή. Είσαι ικανή για τα πάντα, μπορείς να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο, ακόμη και αν είσαι μόνη σου, ποτέ δεν σε τρόμαξε η μοναξιά, ίσα ίσα την αγαπάς.

Τώρα είσαι σε μια παραλία σκεπτόμενη όλα αυτά, διαβάζεις το βιβλίο σου που μιλά για ελπίδα και για πίστη. Σταματάς λίγο και φωτογραφίζεις δύο παιδιά που τρέχουν στην παραλία με τη σανίδα τους, το ένα τραβάει το άλλο, τόσο χαρούμενα που δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις και εσύ. Γυρνάς πίσω στην πέτρα που διάλεξες σήμερα να γίνει η φίλη σου, ξαναρχίζεις το διάβασμα, αλλά σταματάς. Νιώθεις τα μάτια σου να καίνε, η ανάσα σου γίνεται πιο γρήγορη, οι σφυγμοί σου ταχύτεροι και καυτά δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό σου. Κλαις και δε σε νοιάζει που άνθρωποι γύρω σου σε κοιτούν απορημένοι, κλαις – όχι γιατί είσαι μόνη σου – αλλά γιατί νιώθεις ευγνώμων. Ευγνώμων προς το Θεό που σου έδωσε αυτήν την ευκαιρία να ζήσεις πράγματα που άλλοι δεν μπορούν καν να ονειρευτούν. Ευγνώμων που ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε σκέφτονται μέρα νύχτα, που αγωνιούν για σένα, που σε αγαπούν.


Και κλαις, σα μικρό παιδί γιατί ναι αυτό είναι ευτυχία, να ξέρεις ότι κάπου σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει η μητέρα σου, ο πατέρας σου, τα αδέρφια σου, η οικογένειά σου, οι πολυλατρεμένοι φίλοι σου, που ξέρεις ότι ό, τι και να κάνεις θα σε αγαπούν μέχρι το τέλος. Γιατί η φιλία δεν μετριέται με λόγια, αλλά με αληθινές πράξεις. Και νιώθεις τέτοια χαρά γιατί ξέρεις ότι έχεις τέτοιους ανθρώπους, από το λύκειο, από το πανεπιστήμιο, από τα φοιτητικά σου χρόνια που τόσο λάτρεψες, τόσο γέλασες και έκλαψες. Και είναι από τις ελάχιστες φορές που κλαις από χαρά, και αντιλαμβάνεσαι ότι το μέγα λάθος που πάντα έκανες είναι να θες παραπάνω, παραπάνω αγάπη, προσοχή, φιλία, έρωτα.


Και όμως δε χρειάζεσαι τίποτα από όλα αυτά, τα έχεις ήδη όλα. Ίσως όχι τον έρωτα αλλά δεν έχει σημασία, δε σε νοιάζει για αυτό, όχι πια, γιατί είναι το τελευταίο που σκέφτεσαι. Ο έρωτας ποτέ δεν σε δέχτηκε και εσύ ποτέ δεν τον παρακάλεσες. Δίκαιο. Υπάρχει όμως ένα πράγμα για το οποίο τον παραδέχεσαι και τον λατρεύεις. Το πόσο χαρούμενους κάνει ανθρώπους που αξίζουν να είναι ερωτευμένοι και αυτό το κατάλαβες τις τελευταίες μέρες, πως μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. Δε ζηλεύεις, κάποτε το είχες και αυτό, και ίσως κάπου υπάρχει και για εσένα το άλλο σου μισό. Απλά χαίρεσαι, νιώθεις ανείπωτη χαρά όταν βλέπεις τους άλλους να είναι και αυτοί τόσο χαρούμενοι. Όχι δεν είσαι αγία, απλά κάνεις τα πάντα για να είναι οι γύρω σου χαρούμενοι γιατί ξέρεις ότι μόνο έτσι είσαι και εσύ ευτυχισμένη.


Και ναι αντιλαμβάνεσαι για κάποιους ανθρώπους πόσο αξίζουν μόνο όταν τους «χάσεις». Και κλαις, κλαις και κοιτάς ψηλά στον ουρανό λέγοντας, δεν μπορεί να νιώθω τόση χαρά, όχι εγώ. Και όμως. Πάντα ένιωθες ότι δεν την άξιζες, γιατί; Πάντα είχες αυτούς τους ανθρώπους δίπλα σου και δεν το αναγνώριζες, και έκανες τόσα λάθη πληγώνοντάς τους, μαζί και εσένα. Πόσο πικρά μετανιώνεις για αυτό, πόσο εγωίστρια ήσουν. Πάει όμως πέρασε, ήταν δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές, εκεί σα φύλακες άγγελοι να σου θυμίζουν ότι θα είναι για σένα, δίπλα σου οποτεδήποτε, όπως και εσύ για αυτούς. Πολλές φορές σκέφτεσαι τι θα έκανες χωρίς αυτούς και τι θα κάνεις αν ποτέ τους χάσεις, ίσως είναι το χειρότερο συναίσθημα που υπάρχει.


Σηκώνεσαι και αποφασίσεις να περπατήσεις. Παίρνεις το μονοπάτι του Εθνικού Πάρκου χωρίς καμία σκέψη και με τη φωτογραφική στα χέρια είσαι έτοιμη για μία ακόμη περιπέτεια. Περπατάς και απολαμβάνεις τη φύση, πόσο υπέροχα διαφορετική είναι αυτή η χώρα! Απίστευτα όμορφη αλλά νιώθεις μια μικρή μελαγχολία γιατί θα ήθελες, να όλα αυτά να μπορούσες να τα δείξεις σε όλους έτσι όπως τα βλέπεις εσύ τώρα! Ναι έχεις τη φωτογραφική σου αλλά καμία φωτογραφία δε μπορεί να αποτυπώσει την ομορφιά της φύσης όπως το κάνουν τα ανθρώπινα μάτια. Και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι η φύση αποφασίζει να σου δείξει τη δύναμη της. Σα να σου λέει «θαύμασε το πόσο μικρή και ανήμπορη είσαι όταν δεν έχεις τα ανθρώπινα κατασκευάσματα να σε προστατεύουν από την οργή μου» (βλ. στέγαση, ομπρέλα, παλτό κλπ.), ίσως ήταν από τις πιο δυνατές βροχές που έζησες ποτέ. Μέσα στο απότομο μονοπάτι, μόλις που άρχιζε να σκοτεινιάζει και εσύ το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν απλά να συνεχίζεις να περπατάς. Ήταν απλά υπέροχο. Η βροχή σε είχε κάνει τόσο μούσκεμα που δε σε ένοιαζε, τα πόδια σου είχαν πρηστεί από το περπάτημα και το δύσβατο έδαφος και εσύ απλά γελούσες. Ένιωθες τη φύση μέσα στα σωθικά σου και όσο και αν το κορμί σου δεν το άντεχε, η ψυχή σου απλά το καταχαιρόταν! Τώρα είμαι πλέον σίγουρη ότι η δύναμη της ψυχής είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε αδυναμία του σώματος.  



Εκείνη η μέρα ίσως ήταν από τις πιο όμορφες της ζωής σου, ήρθες αντιμέτωπη με τη δική σου πραγματικότητα, αντιλήφθηκες τι είναι σημαντικό στη ζωή σου, τι λάθη έκανες και στο τέλος ήρθε η βροχή να ξεπλύνει το σώμα σου και την ψυχή σου από ότι κακό έκανες ποτέ, σαν εξαγνισμός. Εξαγνισμός του έξω αλλά και του έσω σου. Σαν να ξαναγεννήθηκες, ένιωσες τη ψυχή σου  να αιωρείται για μια στιγμή και μετά απλά επέστρεψε μέσα σου καινούργια, ξεπλυμένη από όλες σου τις αμαρτίες, λες και ο Θεός εκείνη τη στιγμή να συνωμότησε με τη φύση για σένα. Ίσως και ναι να το έκανε. Δεν έχει σημασία γιατί εσύ το πιστεύεις και αυτό σου δίνει ελπίδα, ελπίδα ότι ό, τι και να ζήσεις ποτέ, όσο μακριά και να είσαι, δε θα είσαι ποτέ μόνη σου, γιατί έχεις όλα όσα χρειάζεσαι, την υγεία σου, ανθρώπους να σ’ αγαπούν και έναν Θεό που κάθε φορά θα σε εξαγνίζει από όλες σου τις αμαρτίες.

Sunday, September 26, 2010

Μπαντ Χάμπιτς

Τι κάνουν οι άνθρωποι την Κυριακή στην Ελλάδα; Οι μισοί κοιμούνται, γιατί ξενύχτησαν την προηγούμενη και οι άλλοι μισοί πάνε βόλτα ή για καφέ. Στην Αυστραλία ο κόσμος γεμίζει τους δρόμους, πάει για ψώνια – ναι είναι ανοιχτά τα μαγαζιά, ο κόσμος δουλεύει εδώ τις Κυριακές -  και η πλειοψηφία απολαμβάνει μία βόλτα στο Darling Harbor με θέα την Όπερα, επισκέπτεται τα πραγματικά άπειρα πάρκα, χαλαρώνει ή απλά κάνει jogging επάνω στη γέφυρα (Harbor Bridge).

Στην πατρίδα πού λόγος για τρέξιμο; Όλοι σε κοιτούν στο δρόμο λες και είσαι καθυστερημένο. Εδώ είναι μία απολύτως φυσιολογική καθημερινή ασχολία των ανθρώπων, και με αυτόν τον τρόπο διατηρούν και τη σιλουέτα τους σε φυσιολογικά επίπεδα. Ευτυχώς για εμάς υπάρχει και ένα ποδόσφαιρο βρε αδερφέ και κάτι κάνουμε! Κατά τ’ άλλα είμαστε καφές, τσιγάρο και φαί. Δεν παραπονιέμαι, προς Θεού, και εγώ έτσι είμαι, αλλά εάν δεν κάνεις ένα βήμα παρά έξω να δεις πώς ζουν και οι άλλοι πολιτισμοί, θα νομίζεις μια ζωή πως εσύ κάνεις το σωστό. Δε λέω ότι οι Αυστραλοί είναι σωστοί σε όλα και ούτε να πηγαίνουμε στα πάρκα (αν υπήρχαν) κάθε Κυριακή και να περπατάμε, παρά να καθόμαστε και να ξημεροβραδιαζόμαστε στις καφετέριες, απλά επισημαίνω μέσα από την καθημερινή μου τριβή με αυτή τη χώρα κάποιες κακές μας συνήθειες.

Και ναι εδώ η τιμή ενός πακέτου με τσιγάρα έχει φτάσει στα ύψη το τελευταίο εξάμηνο, σχεδόν διπλασιάστηκε. Ναι μεν με δυσαρέστησε η κατάσταση αυτή ως καπνίστρια, αλλά ίσως είναι ώρα για αλλαγές. Εδώ δεν έχει ατάκες του στυλ «αχ, θέλω να καπνίσω ένα τσιγάρο μέσα στην καφετέρια! Τί πράγματα είναι αυτά;» και «εγώ δεν πρόκειται να κόψω το κάπνισμα επειδή θα απαγορευτεί, οι Έλληνες δε θα το δεχτούν αυτό». Θα το δεχτούν και θα το παραδεχτούν μάλιστα. Πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε ό, τι θέλουμε, πρέπει να σεβόμαστε και τις επιθυμίες των άλλων. Ναι στην Ελλάδα οι καπνιστές είναι αρκετοί, αλλά και αυτοί που δεν καπνίζουν τι φταίνε; (πού’ σαι μάνα;) Δύσκολα κάτι τέτοιο να το έλεγα πριν δύο μήνες, και να που όλα και όλοι αλλάζουν σε αυτή τη ζωή! Γι’ αυτό λοιπόν κόψτε το κάπνισμα πριν είναι πολύ αργά! Εγώ προσπαθώ πάντως. 

Wednesday, September 22, 2010

Manley Beach

Τι ωραία Κυριακή η προηγούμενη… η καλή μέρα τελικά από το πρωί φαίνεται όπως λέει και ο σοφός λαός. Τα σχέδιά μου ήταν τα εξής: να ζήσω και εγώ λίγο τη χαρά της θάλασσας και του καλοκαιριού, που τόσο απότομα εγκατέλειψα τον περασμένο Ιούλιο. Και τι καλύτερο από το να επισκεφτείς μία παραλία; Αυτό λοιπόν κάναμε και εμείς την προηγούμενη Κυριακή με τις φίλτατες κυρίες Saira, Gaia και Χριστίνα.

Αφού λοιπόν προλάβαμε στο τσαφ το φέρυ που θα μας ταξίδευε στην απέναντι όχθη, ονόματι Manley Beach και αφού βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες η μία την άλλη, φτάσαμε στον πολυπόθητο προορισμό μας.

Η πρώτη εντύπωση: απερίγραπτη. Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο μέρος είναι ιδιαιτέρως τουριστικό και παντού υπήρχε κόσμος – όχι μόνο τουρίστες όπως εμείς – αλλά και ντόπιοι. Παρόλα αυτά σε έκανε να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στην καρδιά του καλοκαιριού. Η αίσθηση που μου προκάλεσε αυτό το μέρος ήταν λίγο πολύ σαν την πολυαγαπημένη  Χαλκιδική. Η παραλία στο τέλος του δρόμου με τα άπειρα μαγαζιά – μαγιώ και τουριστικά φυσικά -  και τα πανέμορφα, μαγαζιά με φαγητό, καφέ και ποτό για τους πιο τολμηρούς.

Όσο για την παραλία; Το τοπίο απλά μαγευτικό. Βέβαια δύσκολα κολυμπάς σε τέτοια νερά, καθώς μόνο επαγγελματίες σέρφερς τα καταφέρνουν! Ο λόγος; Τα δίμετρα κύματα και το απερίγραπτο κρύο! Παρόλα αυτά ήταν απολαυστική εμπειρία… να νιώθεις την άμμο μέσα στα δάχτυλα των ποδιών σου και ο ήλιος σαν κολλητός σου να σε χαϊδεύει από ψηλά με τις ζεστές του ηλιαχτίδες σαν χάδια φιλικά. Ηρεμία και γαλήνη. Ό, τι ακριβώς χρειάζεσαι για να τελειώσει μία εβδομάδα γεμάτη στρες και κούραση.

Έτσι πέρασε λοιπόν μία  φθινοπωρινή Κυριακή σαν όλες τις άλλες… με λίγο ηλιοβασίλεμα, καλή παρέα, ζεστό φαγητό και δροσερό αεράκι σε μία παραλία όχι τόσο κοινή για τα μέρη μας, αλλά τόσο μαγευτική και όμορφη ακόμη και για τα δεδομένα της Αυστραλίας. Τώρα αναμονή για τις παραδεισένιες παραλίες με τα καταγάλανα νερά και τη χρυσή άμμο στα τέλη του Σεπτέμβρη, όταν δηλαδή εσείς ακόμη θα γράφετε (μπουχαχα!!!) Να δω τότε τις φάτσες σας όταν θα ανεβάζω φωτογραφίες με παραλίες, μαγιώ και θεούς σέρφερ! Όπως υπέφερα και εγώ τον Ιούλιο εδώ στα κρύα! Θα πάρω το αίμα μου πίσω!! Σας φιλώ. 

Vicky Griva Photography ©

Friday, September 10, 2010

Savage thoughts

Οι μέρες περνάνε, οι ώρες περνάνε. Στιγμές χάνονται και γίνονται στάχτη μέσα στη φωτιά του χρόνου και εσύ εδώ προσπαθείς να βρεις τα χαμένα κομμάτια του εαυτού σου που έχασες σε μια πορεία στρωμένη μόνο από στάχτη και καρφιά. Καρφιά που μπήγονται στα πόδια σου τόσο βαθιά και σε ματώνουν, εσύ όμως δε νιώθεις πόνο πια. Δε νιώθεις το αίμα να κυλάει στο δέρμα σου. Νιώθεις μόνο να μυρμηγκιάζεις σε όλη σου την ύπαρξη, γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι όσα πέρασες σε στοιχειώνουν ακόμη, δε σε αφήνουν ήσυχη, είναι εκεί σα φαντάσματα του παρελθόντος, σκέψεις σκοτεινές, σκέψεις τρελές, τύψεις.

Νομίζεις ότι όλα μπορείς να τα ξεπεράσεις, ναι είναι αλήθεια. Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει, όχι όμως αυτό. Κάθε μέρα, όλη μέρα, δευτερόλεπτο στο δευτερόλεπτο ξεπροβάλλει εκεί δίπλα σου, σα σκιά και σου υπενθυμίζει ότι θα είναι εκεί για πάντα. Στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού σου να μαυρίζει τα όνειρά σου και να τρυπάει τις φλέβες σου, δηλητηριάζοντας ότι ωραίο έχεις κατακτήσει έως τώρα. Δεν είναι άλλος, δεν είναι ξένος, είναι ο εαυτός σου, αυτός ο εαυτός που εσύ επέτρεψες να δημιουργηθεί και να καλλιεργηθεί μέσα στην ψυχή σου. Τι τρομακτικό που είναι αυτό! Να φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, τα όνειρα σου… γιατί; Γιατί ξέρεις ότι όσο χαρούμενη και να είσαι, στο υποσυνείδητο σου έχουν χαραχτεί τόσο άσχημες αναμνήσεις, τις οποίες εσύ έχεις ξεχάσει, αλλά σε επισκέπτονται στα όνειρα σου σα δαιμονισμένοι άγγελοι και σου υπενθυμίζουν ότι όσο και αν προσπαθείς να κρατηθείς στο φως, τόσο θα κατρακυλάς πίσω στο σκοτάδι. Το σκοτάδι που εσύ επέλεξες, για να μην πληγώνεσαι από τους άλλους, να πληγώνεις η ίδια τον εαυτό σου.

Τι να πεις και τι να καταλάβεις. Παλεύεις ακόμη με τα δαιμόνια σου, που σαν Ερινύες σου κατατρώνε τα σωθικά, ό, τι έχει μείνει τουλάχιστον, ό, τι κατάφερε να επιζήσει. Εσύ όμως είσαι εδώ, δεν τα παρατάς, δεν το βάζεις κάτω. Το ξεπέρασες μια, δυο, τρεις, την τέταρτη ήσουν στην άκρη του γκρεμού και πάλι όμως βγήκες ζωντανή, και τώρα παλεύεις ακόμη. Νόμιζες θα τελείωνε όλο αυτό, νόμιζες ότι τα κατάφερες. Πόσο οικτρά πλανάσαι τελικά; Οι πληγές σου είναι ακόμη εδώ, σου υπενθυμίζουν κάθε ώρα και στιγμή το αίμα που πηχτό και μαύρο έτρεχε και εσύ σαν παιδάκι νόμιζες ότι είναι ψεύτικο. Δεν είσαι μικρή όμως, δεν είσαι παιδάκι. Τα παιδάκια δεν παίζουν με τους διαβόλους, δεν τους προκαλούν, δεν φτάνουν στο χείλος του γκρεμού με θέα την κόλαση. Μένουν στο φως. Έτσι έπρεπε να είχες κάνει και εσύ, αλλά δεν είχες κάποιον να σου δείξει το δρόμο. Και γοητευόσουν τόσο πολύ από την άγρια ομορφιά του θανάτου που δεν μπορούσες να αντισταθείς.

Το αποτέλεσμα; Κανένα. Απλά κάθε μέρα προσπαθείς να μη σαπίσεις, να μην λιώσεις κάτω από το μαύρο ήλιο της ύπαρξής σου. Και έως τώρα μια χαρά τα πας. Ο φόβος όμως όλα αυτά να τα ξαναζήσεις δε θα φύγει ποτέ. Till the end of all things. 

Monday, September 6, 2010

Once upon a love

Καθώς ταξίδευα στη μελωδία ενός πολυαγαπημένου τραγουδιού, αναρωτήθηκα… πώς αφήνεις μία σχέση, έναν άνθρωπο πίσω; Τι κάνεις για να τον ξεπεράσεις; Όταν νιώθεις τόσα πολλά, όταν τον κοιτάς μέσα στα μάτια και η ψυχή σου κελαηδά ψιθυριστά, πώς μπορείς να ξεχάσεις αυτό το συναίσθημα; Όταν κλαις μέσα στη νύχτα, όχι γιατί σε πλήγωσε, αλλά γιατί νιώθεις τόσο τυχερή που έζησες όλα αυτά και που υπάρχει –ή έστω υπήρχε - κάποιος, κάπου σε αυτόν τον κόσμο που σε αγαπάει όσο εσύ και σε σκέφτεται τα βράδια ξαγρυπνώντας, πού βρίσκεις τη δύναμη να τα αφήσεις όλα αυτά πίσω;

Η καρδιά σου ουρλιάζει γιατί μέσα στην τύχη σου είσαι άτυχη, επειδή δεν μπορείς να τον έχεις δίπλα σου και καταλαβαίνεις ότι τα συναισθήματά σας χάνονται μέσα στη φθορά του χρόνου, μέσα στα άπειρα χιλιόμετρα που σας χωρίζουν. Δεν μπορείς να το αλλάξεις, το επέλεξες, το αποδέχτηκε. Και τώρα τι; Γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους και μέσα σε αυτούς βλέπεις το πρόσωπό του, τα μάτια του, το χαμόγελό του και χάνεσαι. Όπου και αν πας, ακόμη και οι μικρές λεπτομέρειες σου θυμίζουν αυτόν και ό, τι ζήσατε μαζί. Γιατί το μυαλό δεν μπορεί να ξεχάσει, η ψυχή δεν μπορεί να αφήσει πίσω αυτό που την έκανε να τραγουδήσει μελωδίες ανείπωτες, νότες ονειρικές, μυρωδιές και εικόνες που την έκαναν να αγαλλιάσει και να κλαίει από χαρά.

Δύσκολο πράγμα να ξεχάσεις κάτι που τελικά με την πάροδο του χρόνου αντιλαμβάνεσαι ότι σε χάραξε βαθιά, σε πλήγωσε άπειρα, αλλά η τόση χαρά και ευτυχία που σε έκανε να νιώσεις δε συγκρίνεται με τα δάκρυα που έχυσες. Ναι άξιζε λες στον εαυτό σου, ναι θα το έκανες ξανά, ναι δεν θέλεις να ξεχάσεις. Δεν μπορείς όμως να το ξεπεράσεις, να προχωρήσεις. Τι κάνεις; Κοιτάς μπροστά. Πρέπει να το αφήσεις πίσω, να κρατήσεις μόνο ό, τι καλό έζησες, σαν φωτογραφίες φτιαγμένες από χρυσό, κορνιζαρισμένες στους τοίχους της κενής σου καρδιάς, φωτογραφίες στιγμών ανεκτίμητης αξίας, που μοιάζουν τόσο μακρινές και παλιές… Ξέρεις ότι η λάμψη του χρυσού σε αυτές μπορεί να χαθεί, να ξεθωριάσει, αλλά πάντα όταν θα τις κοιτάς θα λάμπουν για σένα, θα είναι ο δικός σου πολύτιμος μικρός θησαυρός.

Και μπορεί μια μέρα να ξαναβρεθείτε, να θυμηθείτε τα παλιά, να τα πείτε σαν δυο χαμένοι εραστές, ξεχασμένοι μέσα στο χρόνο, σκουριασμένοι από τη φθορά του και ίσως, ίσως να ξαναζήσετε ό, τι σας ένωσε, ό, τι σας πλήγωσε, σε έναν κόσμο όλο δικό σας, οι δυο σας. Ίσως να ξαναβρείτε τη χαμένη αγάπη και την ευτυχία που μόλις ακουμπήσατε, αλλά δεν προλάβατε να γευτείτε. Ίσως, ίσως…


Μα τώρα εσύ είσαι εδώ, αυτός εκεί. Οι ελπίδες σου σε συνοδεύουν κάθε βράδυ στα όνειρά σου σαν καράβι σε ταξίδι μακρινό, μέσα στο άγριο πέλαγος, το μυαλό σου. Και εσύ μοναχικός καπετάνιος προσπαθήσεις να βρεις το δρόμο σου μέσα στην νύχτα, αναπολώντας με δάκρυα να τρέχουν στα μάτια σου τις χαμένες στιγμές. Μα ξάφνου νιώθεις τη θέρμη μιας ηλιαχτίδας να σε κατακλύζει, ναι ξημερώνει και εσύ ξυπνάς σε ένα κρύο κρεβάτι, μόνη, μα η αίσθηση του ζεστού ήλιου βρίσκεται ακόμη στο μυαλό σου και συνεχίζεις σκεπτόμενη ότι πάντα το καινούργιο νησί στο οποίο θα σταματήσει το ονειρικό καράβι των ελπίδων σου, θα είναι πάντα το πιο ωραίο. 

Sunday, August 29, 2010

People in Sydney

Πώς να μιλήσεις για τους ανθρώπους που μόλις γνώρισες; Τί χαρακτηρισμοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εκφράσουν αυτά που νιώθεις για αυτούς, ακόμη και αν τους γνωρίζεις ελάχιστα; Το μόνο που ξέρω είναι ότι νιώθω πως είμαι τυχερή. Γιατί όταν έρχεσαι σε ένα καινούργιο μέρος όπου ουσιαστικά δεν γνωρίζεις κανέναν, πρέπει να είσαι και λίγο τυχερός για να μην πέσεις στα λάθος άτομα. Αλλά επειδή το Σύδνεϋ είναι μια πόλη με χιλιάδες φοιτητές, εκ των οποίων ένα μεγάλο ποσοστό είναι από το εξωτερικό, βρίσκεις ανθρώπους στην ίδια κατάσταση με σένα. 


Αυτό λοιπόν που έχω να πω για τα άτομα που είχα την τύχη να γνωρίσω εδώ είναι πως δεν έχει σημασία αν είσαι από άλλη χώρα, αν πιστεύεις σε άλλο θεό, αν έχεις άλλη οικονομική κατάσταση ή αν απλά είσαι διαφορετικός. Αν έχεις χημεία με τον άλλον και ταιριάζετε και βλέπεις ότι μπορεί να σε στηρίξει, αν όχι όπως θα ήθελες ή όπως θα το έκαναν οι κολλητοί σου, αλλά όπως μπορεί, αρκεί να είναι διατεθειμένος να το κάνει, τότε ίσως και να βρήκες έναν αληθινό φίλο.

όπως οι μέλισσες στα λουλούδια
Μερικοί άνθρωποι έχουν αυτό το κάτι που σε τραβάει κοντά τους και που όταν τους μιλάς, ακόμη και για προσωπικά θέματα, νιώθεις ότι τον ξέρεις χρόνια, και ας τον γνώρισες πριν μια εβδομάδα. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τον εμπιστεύεσαι τυφλά, αλλά ούτε και να τον αμφισβητείς, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Ακόμη και ο κολλητός σου μπορεί να σου τη φέρει. Δυστυχώς σε αυτόν τον κόσμο, είμαστε όλοι μόνοι μας, αλλά δεν είναι κακό να αφήνουμε τον εαυτό μας και να εμπιστευόμαστε τους άλλους, ακόμη και αν ναι, πληγωθούμε στο τέλος. Κάτι θα έχουμε μάθει από αυτό το άτομο, καλό ή κακό, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους άλλους.

είστε τα λουλούδια μου :D 
Γι’ αυτό νιώθω ότι γνώρισα άτομα που θα μπορούσα να τα εμπιστευτώ τυφλά, και δε φοβάμαι να το κάνω, γιατί τι είναι η ζωή χωρίς ανθρώπους να σε αγαπούν και να σε σέβονται; Χωρίς αληθινούς φίλους, παλιούς και νέους; Τίποτα λέω εγώ. Για αυτό βγείτε έξω και γνωρίστε νέους ανθρώπους, ταξιδέψτε, αφεθείτε και κρατείστε στη ζωή σας αυτούς που πραγματικά αξίζουν να λέγονται φίλοι σας.


Αφιερωμένο σε όλους όσους άφησα πίσω (Τάσα, Κική, Ματίνα, Κατερίνα, Πέτρο, ‘Ελενα, Όλγα, Εύη και Νατάσσα) και σε όσους μπήκαν στη ζωή μου τόσο ξαφνικά (Χριστίνα, Saira, Carolyne, Gaia, Elise). Σας αγαπώ. 
Vicky Griva Photography ©

Friday, August 13, 2010

Πάρτι; Μέσα!

Η χθεσινή ημέρα προμηνυόταν να είναι ιδιαιτέρως βαρετή και μετά από 6 ώρες μαθήματος για την ηθική των δημοσιογράφων και τη νομοθεσία που αφορά την Αυστραλία για το εν λόγω θέμα, δεν είχα και πολλά σχέδια, παρά να χαλαρώσω από την ένταση της ημέρας και να ακούσω λίγη μουσική (την τελευταία μου ανακάλυψη: Frank Sinatra). Να όμως που όπως έχω προαναφέρει, λατρεύω την ανατροπή της κάθε ημέρας σε αυτή τη χώρα! Και να που μου βγήκαν σε καλό τα 395 $ την εβδομάδα (βλ. Sancta Sophia College).

Καθώς λοιπόν γυρνούσα από τη σχολή, μέσα στα νεύρα, αλλά ιδιαιτέρως ευχαριστημένη από τις γνώσεις που αποκόμισα για την ηθική και τις αξίες που πρέπει να ακολουθεί ένας δημοσιογράφος (!), μία κοπέλα από το κολλέγιο μου πρότεινε να πάω μαζί της (μαζί με άλλες δύο κοπέλες) σε ένα πάρτι στο πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ. Χωρίς βέβαια να το σκεφτώ απάντησα ναι! Αντιλήφθηκα ότι ναι, χρειαζόμουν λίγο να «ξεσκάσω». Τόσες μέρες εδώ και δεν έχω ακόμη ανακαλύψει την νυχτερινή ζωή της πόλης; Ένιωσα ντροπή (!) και έτσι αποφάσισα να δώσω λίγο νόημα στις νύχτες μου. Η παρέα: μία ιταλίδα, μία ελληνίδα, μία πακιστανή και μία γερμανίδα (!).

Η πρώτη εντύπωση ήταν κάπως απογοητευτική. Βασικά είχα στο μυαλό μου ότι θα είναι όλοι σε κατάσταση μέθης και ότι η μουσική δε θα είναι της προτίμησής μου. Για το δεύτερο είχα δίκιο, μετά από κάμποση ώρα είχα τρομερό πονοκέφαλο και παρόλο που προσπάθησα να πείσω τον Dj να αλλάξει λίγο ρεπερτόριο (του ζήτησα Delyno Party :D) και να βάλει κάτι πιο κοντά στα κυβικά μου, απέτυχα παταγωδώς.

Βέβαια καλή διάθεση από μέρους μας υπήρχε και ομολογώ ότι η πλειοψηφία των Αυστραλών ξέρουν να περνούν καλά, όταν δε μεθούν βέβαια. Χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσης και τα ποτά ευτυχώς ήταν ιδιαιτέρως καθαρά. Χαρακτηριστικά της όλης εμπειρίας ο coordinator DJ στα decks που φώναζε συνέχεια για να ξεσηκώσει (υποτίθεται) το πλήθος, καθώς και οι ιδιαιτέρως φιλικοί Αυστραλοί (δηλαδή πέσιμο). Αυτό που μου έκανε σίγουρα εντύπωση και θα μου μείνει είναι ότι σε τέτοιου είδους πάρτι μπορείς να συναντήσεις όλων των ειδών τους ανθρώπους, κορίτσια και αγόρια που είτε ήρθαν για να περάσουν καλά με την παρέα τους, είτε να βρουν σύντροφο της μιας βραδιάς, είτε για να χορέψουν και να πιουν μέχρι το τέλος και είτε απλά για να ανακαλύψουν τη νυχτερινή φοιτητική ζωή, όπως κάναμε εμείς.

Το αστείο στιγμιότυπο της βραδιάς: ο ήχος του αιωνόβιου παιχνιδιού tetris σε club mix (!) και η αλήθεια είναι ότι όλοι με το που το άκουσαν τρελάθηκαν και μετανιώνω πραγματικά που δεν το ηχογράφησα. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα το ακούσω να είμαι πιο τυχερή και η φωτογραφική μου να μην έχει μείνει από μπαταρία.

Το συμπέρασμα; Αν έχεις καλή παρέα παντού περνάς καλά (γενικό συμπέρασμα) και ότι οι Αυστραλοί όταν δεν πίνουν - αποτέλεσμα του οποίου: να πέφτουν πάνω σου και εσύ να προσπαθείς να αποφύγεις πάση θυσία το ποτό που ταλαντεύεται στο χέρι τους – είναι φοβεροί, με καλή διάθεση, κοινωνικότητα και όρεξη για πολύ χορό. 

Wednesday, August 11, 2010

Ευγένεια --> εὖ - γόνος

Τι είναι η ευγένεια; Πώς την ορίζει κανείς; Κινείται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια  συμπεριφοράς; Έχει όρια; Και πότε αυτά τα όρια ξεπερνιούνται; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά πολλαπλές. Και εγώ δεν ξέρω να τις δώσω και ίσως ποικίλλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, από κουλτούρα σε κουλτούρα. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι για κάποιους ανθρώπους η ευγένεια είναι από τα σημαντικότερα προτερήματα που θα μπορούσαν να έχουν. Ευγένεια όμως σε όλα. Καταρχάς ευγένεια προς τους δικούς σου, οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι κλπ. ευγένεια στους ξένους, τους άγνωστους, τους τουρίστες αλλά και τους συμπατριώτες. Η ευγένεια δε μετριέται μόνο από τη συμπεριφορά προς τους άλλους, τους «ξένους», αλλά από το πώς μιλάς, αντιμιλάς, επικοινωνείς ακόμη και το πώς λογομαχείς με τους ανθρώπους που μοιράζεσαι μαζί τους μία πατρίδα.

Βασικό χαρακτηριστικό όμως του να είσαι ευγενής προς τους άλλους, να ξέρεις να εκφράζεσαι χωρίς να προσβάλλεις, να ξέρεις να ζητάς αυτά που σου αναλογούν χωρίς να προκαλείς, να ξέρεις επισημαίνεις χωρίς να εξοργίζεις, είναι να είσαι ευγενής με τον εαυτό σου. Όλα ξεκινούν από την προσωπική άποψη που διατυπώνουμε όλοι από νωρίς για τον εαυτό μας. Τι είμαστε; Κοινωνικά όντα. Και ωσάν κοινωνικά όντα οφείλουμε να αναπτύσσουμε συμπεριφορές μέσα σε κάποια πλαίσια. Αυτό το μαθαίνουμε από μικροί, από την οικογένειά μας και τον τρόπο ανατροφής μας, από το σχολείο και τι πήραμε από εκεί. Και από εκεί το βάρος πέφτει ολότελα στη δική μας ιδιοσυγκρασία. Τι κρατήσαμε και τι εξελίξαμε; Μήπως μέσα από κάποιες εμπειρίες και καταστάσεις, αλλάξαμε; Προς το κακό ή προς το καλό; Εξαρτάται.

Και τι γίνεται από εκεί και έπειτα; Γιατί όταν μας συμπεριφέρονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, συνήθως κακό, τείνουμε να τον ακολουθούμε και εμείς; Γιατί απλά δεν εφαρμόζουμε αυτά που έχουμε μάθει; Μήπως τελικά δε μάθαμε τίποτα και είμαστε απλά άγρια ζώα ελεύθερα στη φύση; Κάποιοι ίσως συμφωνήσουν και ναι σε αυτή τη χώρα έτσι είναι. Όλοι για τον εαυτό τους. Κανείς δε σκέφτεται το διπλανό του και τι συνέπειες έχει η συμπεριφορά του προς αυτόν. Όμως κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Ναι όταν υπάρχουν δυσκολίες, όλοι είναι σε ένταση, όπως για παράδειγμα με την πρόσφατη οικονομική κρίση, αλλά κάποτε αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σταματήσει.

Ίσως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε ότι σε μία κοινωνία σαν τη δικιά μας πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη και ευγένεια, πρέπει να νοιάζεσαι. Γιατί θα έρθει και η δική σου η σειρά να βοηθηθείς και να βρίσκεσαι σε κάποιου είδους ανάγκη, είτε είναι οικονομική, είτε κοινωνική, είτε προσωπική. Γι’ αυτό κάνε την αλλαγή, κοίτα το διπλανό σου, πες του μια καλημέρα, γίνε ευγενικός, βοήθησε τον να ανέβει στο λεωφορείο, να συμπληρώσει σωστά μια αίτηση, να βρει τον προορισμό του. Δώσε μία ευκαιρία ακόμη και σε αυτούς που αρνούνται να αλλάξουν, που είναι απότομοι, σκληροί, απαθείς. Δείξε σε αυτούς τι είναι αλληλεγγύη, τι είναι αληθινή ευγένεια. 

Tuesday, August 10, 2010

Κάθε μέρα, απρόβλεπτη μέρα!

Τι να κάνει κανείς όταν η μέρα του ξεκινά με βροχή και κρύο; Απλά το υπομένει καρτερικά! Έτσι έκανα και εγώ σήμερα όταν κατευθυνόμουν στο μάθημα της ημέρας: ερευνητική δημοσιογραφία! Ενδιαφέρον; Όσο δεν πάει. Δύσκολο; Θα ρωτήσουν κάποιοι. Και εγώ απλά θα απαντήσω «παλούκι». Τι να κάνεις όμως; Ένας εν δυνάμει δημοσιογράφος όπως είμαστε εμείς, πρέπει να μάθει στα δύσκολα, και όχι στους χαρισάμενους βαθμούς και στις εύκολες εργασίες. Εδώ, στην άλλη άκρη της γης μάθαμε τελικά τι εστί αληθινή δημοσιογραφική δουλειά. Βέβαια η εμπειρία στη γείτονα Τουρκία και στην πολυαγαπημένη πόλη του Εσκί Σεχίρ, όπου έπρεπε να κάνουμε τα θέματα μας στους δρόμους σαν αληθινοί επαγγελματίες, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και να συναναστραφούμε με άτομα που δεν ήξεραν γρι αγγλικά - παρόλα αυτά αξιαγάπητα - αποτελεί πλέον εφόδιο στην από εδώ και πέρα δημοσιογραφική μου καριέρα (!) 

Και αφού απόλαυσα το εξαίρετο αυτό μάθημα και την απίστευτη Wendy (αχ να μην ξέρει ελληνικά!), επισκεφτήκαμε με τη Χρ. Την πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη, η οποία απλά είναι φουλ από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και φοιτητές και άλλο με βιβλιοθήκη δε μοιάζει! Η αίσθηση ήταν λες και βρίσκεσαι σε φοιτητικό καφέ! Βέβαια, η αίσθηση αυτή μας ξύπνησε τις παλιές καλές συνήθειες και φυσικά σαν κλασσικές ελληνίδες δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τον σχεδόν καθημερινό μας καφέ μετά από ένα κουραστικό μάθημα. Φραπέ δεν ξέρουν να φτιάχνουν οι αγαπητοί Αυστραλοί, το ομολογώ. Παρόλα αυτά απολαμβάνω ιδιαιτέρως ένα καφέ latte (εσπρέσο με γάλα) και ένα – επαναλαμβάνω ένα – τσιγάρο, με τη συνοδεία ενός γευστικού κέικ καρότου.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του καφέ μας δυστυχώς η βροχή δε σταμάτησε. Αυτό όμως δε μας εμπόδισε να κάνουμε άλλη μία βόλτα στα μαγαζιά και να δοκιμάσουμε και κανένα ρουχαλάκι! Βέβαια, σε κάποια φάση έρχεται και η ώρα για ξεκούραση. Τι ξεκούραση όμως όταν έχεις μπλέξει με κολλέγια; Για τι μιλάω; Το παγκοσμίου φήμης (!) Sancta Sophia College του πανεπιστημίου του Σύδνεϋ. Εκεί έχω τη χαρά να μένω την τελευταία εβδομάδα, αφού η έρευνα μου για μία πιο φοιτητική στέγαση – και πιο φθηνή – δεν απέδωσε καρπούς. Και όπως κάθε κολλέγιο που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και αυτό έχει τα πρωτόκολλά του. Κάθε Δευτέρα επίσημο δείπνο με τους γνωστούς μανδύες αλλά στυλ Χάρι Πότερ στην τραπεζαρία (κάτι σαν κλώνος του Χόγκουαρτς ένα πράμα), τα δωμάτια βρίσκονται σε δαιδαλώδες διαδρόμους και για να βρεις αυτό που θες, χάνεσαι και ξαφνικά βρίσκεσαι ή στην αυλή ή στην άλλη άκρη του κτιρίου, και γενικά καταστάσεις βγαλμένες από μυθιστόρημα.

Σήμερα λοιπόν, έπρεπε να παρευρίσκομαι στο επίσημο δείπνο με τη διευθύντρια του κολλεγίου (καμία σχέση με Ντάμπλντορ, αν και μοιάζουν στην ηλικία θα έλεγα) για τους νέους μαθητές. Τι χαρά και τι επισημότητες! Ούτε τη βασίλισσα να συναντούσαμε! Παρόλα αυτά το απόλαυσα δεόντως, σαν μία ακόμη εμπειρία.

Το συμπέρασμα; Στο Σύδνεϋ είναι κάθε μέρα μία μέρα γεμάτη εκπλήξεις και νέα πράγματα, νέους ανθρώπους και νέες καταστάσεις, είτε αστείες είτε τραγικές, για όλα τα γούστα, γεγονός που σημαίνει πολύ υλικό για μένα να σας μεταδίδω! Έπεται συνέχεια…

Vicky Griva Photography ©