Tuesday, October 15, 2013

Ενσυνείδηση


Και έχανε την αξία της μέρα με τη μέρα εκείνη η άσχημη σκοτεινή πνοή. Σε επισκεπτόταν κάθε μέρα. Άγρια, απότομη και βρώμικη, είχε όλα εκείνα τα στοιχεία της ζωής σου που μισείς και που αδυνατείς να απεγκλωβιστείς. Στα έφερνε κάθε μέρα. Τα τίναζε μπροστά σου σαν παλιές ξεφτισμένες φωτογραφίες, που κολλούσαν στο δέρμα σου και ξεπρόβαλλαν όλα τα συναισθήματα της συνείδησης. Βρωμιά, βρωμιά παντού βρωμιά. Στον αέρα, στο νερό, στην γαλήνια πραγματικότητα. Στα έφερνε μπροστά σου και γυρόφερνε μήπως και εκλάβει την επιθυμητή αντίδραση. Εσύ όμως αδιαφορούσες. Γυρνώντας το κεφάλι πεισματικά αδιαφορούσες για όλα όσα σου υπενθύμιζε. Συνέχεια επί χρόνια ήταν εκεί. Αέναη δύναμη ικανή να σε παρασύρει σε αβύσσους αιώνων.

Και έχανε την αξία της μέρα με τη μέρα. Άσχημη και κιτρινωπή η πνοή της δυστυχίας έφευγε μέρα με τη μέρα. Οι επισκέψεις της λιγόστευαν μέχρι που χάθηκε. Κανένα σημάδι της πουθενά. Μονάχα μία αχνή άοσμη μορφή κυκλοφορεί κάπου κάπου, εκεί επίμονα μήπως και ξαναβρεί την τροφή της και μεγαλώσει.

Μα πως έγινε αυτό; Πως συνέβη και εξαφανίστηκε; Εσύ ξέρεις και φοβάσαι. Φοβάσαι μήπως η νέα αυτή σου δύναμη εξασθενίσει στους ανέμους των καιρών. Όμως αρνείσαι. Κάθε αρνητική και άγονη σκέψη. Κάθε εικόνα απόγνωσης και απουσίας. Αρνείσαι. Ώσπου να αντιληφθείς πως μέχρι τώρα εσύ είσαι η κυρίαρχη δύναμη στη ζωή σου και όχι μία κιτρινισμένη άχαρη πνοή. Όλα όσα μπορείς να καταφέρεις, όλα όσα είσαι ικανός να υπερνικήσεις είναι μέσα σου. Σιγοβράζουν σε καθάρια νερά περιμένοντας την σωστή στιγμή να εκφραστούν και να γεμίσουν φως κάθε ισχνή γωνιά της ύπαρξής σου.

Εσύ και όλα όσα ένιωσες ποτέ μεταμορφώνονται σε νέα καλούπια ενός νέου εαυτού. Μίας νέας ζωής και εσωτερικότητας. Ο σκοπός, το ταξίδι, η διαδρομή, ο προορισμός. Όλα ενσωματώνονται σε ένα νέο συναίσθημα, απροκάλυπτο και αληθινό, την ελευθερία. Ελευθερία από όλα όσα σε κρατούσαν δέσμιο σε ψεύτικες επιθυμίες και διαταγές. Όλα όσα σε κρατούσαν φυλακισμένο σε ένα σύμπαν δικών σου παθιασμένων πεποιθήσεων και προκαταλήψεων. Όμως όχι πια. Τερματίζεις κάθε τι που ενδυναμώνει τον εγωισμό σου και εσωτερικεύεις τον απύθμενο θυμό σου σε δημιουργία, σε αυτοκάθαρση. Διαδικασία επώδυνη μα και απελευθερωτική.

Έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου το γνωρίζεις. Γνωρίζεις ακόμη πως ο χρόνος και η υπομονή είναι τα καλύτερα εφόδια στο δρόμο προς την αυτοσυνείδηση. Η δημιουργία και η διαδικασία της μεταμόρφωσης μεταλλάσσονται μέσα σου. Κατέρρευσαν, διαλύθηκαν με μοναδικό σκοπό να ξαναδημιουργηθούν και πάλι, αυτή τη φορά με βαθύτερα θεμέλια. 

Tuesday, October 8, 2013

Μελάνια, λέξεις και γραμμές


Χαμένη σε λέξεις και σειρές. Γραμμές αλόγιστα κατανεμημένες επάνω στο λευκό χαρτί. Και εκείνο το έντονο το μαύρο χρώμα στις γραμμές, πόσο όμορφο και τολμηρό; Σαν όλες οι σελίδες μαζί να το εφτιάξαν. Γράμματα και λέξεις ξένες και γνωστές γυρίζουν συνεχώς στο κεφάλι μου. Τόσα πράγματα πώς να τα χωρέσει ο νους. Τόσες σκέψεις και γραμμές σε πόσα τετράδια να χωρέσουν;

Τα δάχτυλα αγκαλιάζουν σφιχτά τα μολύβια, οι λέξεις βγαίνουν τρέχοντας από τις μύτες τους, σαν να μην τους κρατά τίποτε πια, σαν να θέλουν να ξεφύγουν, να απεγκλωβιστούν, να απελευθερωθούν.

Είναι αλήθεια πως όσες λέξεις αφήνεις να καίγονται μέσα σου στο τέλος θα ανάψουν τέτοια φλόγα που ούτε εσύ ούτε και εγώ θα μπορέσουμε ποτέ να σβήσουμε.

Η ανάγκη τους να εξωτερικευθούν καταστρέφει την έμπνευση όταν κανείς δεν τους ακούει.

Μέσα βαθιά στα τετράδια που κρατώ σφιχτά, αυτά της ψυχής, τίποτα δεν γράφεται με στεγνό μελάνι. Χρειάζονται υγρό, φρέσκο και λαμπερό μελάνι για να αποτυπώσουν ακτίνες χαράς και λύπης.

Τα μελάνια και τα τετράδια μας πρέπει μέσα μας να τα κρατάμε και να τα δείχνουμε μόνο σε εκείνους που θέλουν πραγματικά να τα διαβάσουν και να γράψουν μαζί τους.

Ο φίλος είναι ο καλύτερος συγγραφέας για να γράψει, να διορθώσει, ακόμη και να δημιουργήσει εξαρχής τις ιστορίες που εσύ τσαλάκωσες, όταν όλες οι σελίδες σου κάηκαν μαζί με τα μολύβια σου, όταν όλα τα εργαλεία σου καταστράφηκαν, όχι από τη φλόγα της έμπνευσης , αλλά από την μανία της ερήμωσης.

Και να θυμάσαι ο καλύτερος συγγραφέας στη ζωή είναι αυτός που θα κρατήσει τα καλύτερα κείμενά του για τον ίδιο και αυτούς που αξίζουν να τα διαβάσουν. Κανείς άλλος.