Μελάνια, λέξεις και γραμμές

Χαμένη σε λέξεις και σειρές. Γραμμές αλόγιστα κατανεμημένες επάνω στο λευκό χαρτί. Και εκείνο το έντονο το μαύρο χρώμα στις γραμμές, πόσο όμορφο και τολμηρό; Σαν όλες οι σελίδες μαζί να το εφτιάξαν. Γράμματα και λέξεις ξένες και γνωστές γυρίζουν συνεχώς στο κεφάλι μου. Τόσα πράγματα πώς να τα χωρέσει ο νους. Τόσες σκέψεις και γραμμές σε πόσα τετράδια να χωρέσουν;

Τα δάχτυλα αγκαλιάζουν σφιχτά τα μολύβια, οι λέξεις βγαίνουν τρέχοντας από τις μύτες τους, σαν να μην τους κρατά τίποτε πια, σαν να θέλουν να ξεφύγουν, να απεγκλωβιστούν, να απελευθερωθούν.

Είναι αλήθεια πως όσες λέξεις αφήνεις να καίγονται μέσα σου στο τέλος θα ανάψουν τέτοια φλόγα που ούτε εσύ ούτε και εγώ θα μπορέσουμε ποτέ να σβήσουμε.

Η ανάγκη τους να εξωτερικευθούν καταστρέφει την έμπνευση όταν κανείς δεν τους ακούει.

Μέσα βαθιά στα τετράδια που κρατώ σφιχτά, αυτά της ψυχής, τίποτα δεν γράφεται με στεγνό μελάνι. Χρειάζονται υγρό, φρέσκο και λαμπερό μελάνι για να αποτυπώσουν ακτίνες χαράς και λύπης.

Τα μελάνια και τα τετράδια μας πρέπει μέσα μας να τα κρατάμε και να τα δείχνουμε μόνο σε εκείνους που θέλουν πραγματικά να τα διαβάσουν και να γράψουν μαζί τους.

Ο φίλος είναι ο καλύτερος συγγραφέας για να γράψει, να διορθώσει, ακόμη και να δημιουργήσει εξαρχής τις ιστορίες που εσύ τσαλάκωσες, όταν όλες οι σελίδες σου κάηκαν μαζί με τα μολύβια σου, όταν όλα τα εργαλεία σου καταστράφηκαν, όχι από τη φλόγα της έμπνευσης , αλλά από την μανία της ερήμωσης.

Και να θυμάσαι ο καλύτερος συγγραφέας στη ζωή είναι αυτός που θα κρατήσει τα καλύτερα κείμενά του για τον ίδιο και αυτούς που αξίζουν να τα διαβάσουν. Κανείς άλλος.