Thursday, November 3, 2011

Μνήμες παιδικές...


Όλοι έχουμε μνήμες από την παιδική μας ηλικία, άλλοι τις ξεχνάμε, και άλλοι τις αναπολούμε για διάφορους λόγους, κυρίως υποσυνείδητα. Έτσι είμαι και εγώ. Το υποσυνείδητό μού φέρνει εικόνες παλιές, ξεθωριασμένες και ξεχασμένες. Τόσο ξεχασμένες που πολλές φορές νομίζω ότι αυτά τα έζησε κάποιο άλλο παιδί τότε.

Όμως είναι δικές μου μνήμες, όλες δικές μου και μοναδικές. Μερικές αλλοιωμένες από την πάροδο του χρόνου και μερικές τόσο φρέσκιες, λες και έγιναν μόλις χτες. Πολλές με επισκέπτονται το βράδυ στα όνειρά μου και μου κάνουν καμώματα ότι τις ξέχασα, ότι το παιδί μέσα μου αργοπεθαίνει, γιατί η καθημερινότητα μου το φθείρει, το σκοτώνει. Πολλές έρχονται απρόσμενες μέσα στη μέρα να μου υπενθυμίσουν κάποια στιγμή της παιδικής μου ηλικίας, η οποία δεν ‘κολλάει’ καθόλου με την επικαιρότητα της ενήλικης ζωής μου και αναρωτιέμαι... τι δουλειά έχουν μέσα στους διαδρόμους του μυαλού αυτές οι μνήμες παντελώς απρόσκλητες;

Τσαχπίνες και ζόρικες μερικές ομολογώ. Και εισέρχονται στο μυαλό μου. Παιχνίδια ατελείωτα κάτω από καυτό ήλιο, συζητήσεις για ό, τι μπορείς να φανταστείς, σχολείο, μπάλα, ποδήλατο, διάβασμα, παιχνίδι και πάλι παιχνίδι. Ανέμελες στιγμές που με επισκέπτονται συχνά, σαν να θέλουν κάτι να μου πουν. ‘Γιατί με ταλαιπωρείτε; Δεν καταλαβαίνω’ τις ερωτώ. ‘Πρέπει να θυμάσαι’ μου απαντούν, ‘Πρέπει να μη ξεχάσεις ποτέ, όσο χρόνια και αν περάσουν’. ‘Μα γιατί;’ απορώ σαστισμένη. ‘Γιατί οι μνήμες σου από τότε είναι εσύ, είναι αυτό που ήθελες να γίνεις, όμορφα και ταπεινά ιδανικά που τα ξεχνάς’. Κοκάλωσα. Πόσο δίκιο είχαν.

Ξεχασμένες, φθαρμένες μνήμες μέσα στο χρόνο...

Και θυμήθηκα. Αυτό που πάντα ήθελα να γίνω, αυτά που ονειρευόμουν να ζήσω, να δω, να μυρίσω, να γευτώ. Άστρα και χρυσόσκονες, ζωγραφιές και μουσική. Διαδρομές και μονοπάτια, φίλοι και εχθροί. Όλα μαζί με κάνουν αυτό που είμαι τώρα. Αυτά που έζησα τότε είναι το παρόν μου. Και αντιλαμβάνομαι, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο είμαστε όλοι αντανάκλαση του παιδικού εαυτού μας, γι’ αυτό δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε ποτέ, να μην τον εγκαταλείψουμε ποτέ.

Αυτό το ντροπαλό κοριτσάκι της δεκαετίας του 90, είμαι εγώ στο 2011. Με τις αναστολές και τις σκέψεις του παρόντος, με τους φόβους και τα όνειρα του τότε, με τις ευκαιρίες και τις ελπίδες του μέλλοντος. Και εύχομαι ποτέ να μην ξεχάσω αυτό το μικρό κορίτσι. Που τόση δίψα είχε για ζωή και ατελείωτο παιχνίδι, για γνώση και καινούργια πράγματα, που τώρα χάνει το δρόμο σιγά σιγά μέσα σε κουρέματα, επαναδιαπραγματεύσεις, ανεργία, κοινωνική κατάπτωση, δημοψηφίσματα και μούντζες. Γιατί η ζωή είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι, όπως τότε, μόνο που εμείς βάζουμε τους κανόνες τώρα και όσοι τους ακολουθούν παίζουν μαζί μας, όσοι τους παραβιάζουν τα ‘φυλάνε’ στη γωνία. 

No comments: