Wednesday, March 19, 2014

Όλα στο Φως


Και το φως με ζαλίζει

Και ήρθε η ρήξη. Και η σύγκρουση ήταν μοιραία. Και όλα εκείνα που ποτέ δεν περίμενα συνέβησαν. Και όλα όσα φοβόταν η ντροπή ξεπρόβαλαν πίσω από τους τοίχους. Γυμνά και ερημωμένα, σαν σκισμένα ρούχα προβολής. Σαν κανάλια χαλασμένα χωρίς σήμα. Όλα γυμνά μπροστά μου και εγώ τα κοιτώ. Τα κοιτώ και τα επεξεργάζομαι. Κανένα συναίσθημα δεν μπορεί να κρυφτεί, καμία φοβία, κανένα κρυμμένο μυστικό. Όλα στο φως, εκτεθειμένα και στεγνά. Τι διαδικασία και αυτή. Σε καταβάλει. Σε εξουθενώνει.

Και ο ξεγυμνωμένος κόσμος με περιμένει να δράσω, να αφουγκραστώ την τετριμμένη πραγματικότητα, να αρπάξω τις χαμένες ευκαιρίες. Οι καθρέφτες έχουν σπάσει, έχουν θρυμματιστεί. Σαν χίλια χρόνια να έχουν περάσει από το σώμα μου νιώθω, σαν ο ήλιος να σβήνει και η Γη να μην γυρίζει πια. Μα και το αίσθημα αυτό σταματά. Όνειρο να ήταν ή εφιάλτης; Λόγια σκοτωμένα στην άκρη του δρόμου. Παράπονα και κλάματα παρατημένα σε απεριποίητες αυλές. Σε κοιμητήρια άγονα. Χρόνια τώρα αναμένω τις δόξες των μεγαλείων. Μα το χώμα της Γης είναι σκούρο και στεγνό. Δεν είναι για όλους η κατάκτηση.

Και όλα περιπλέκονται

Τα μάτια μου κλείνουν αργά μέσα στο σκοτάδι. Μελωδίες και ήχοι ακούγονται αδρά, γρατζουνισμένα βινύλια προσπαθούν να με υπνωτίσουν. Καμία λέξη δεν βγαίνει πια από μέσα μου. Στέκει μόνη της στο απέραντο λευκό του χαρτιού. Δεν μπορεί να σταθεί πουθενά να αποτυπώσει το παρόν. Γιατί να μεθώ στον κόσμο της απραξίας; Γιατί να πεθαίνω και να γεννιέμαι μονάχα για να βουτηχτώ στο άπειρο σκοτάδι;


Τίποτα δεν δίνει απαντήσεις. Τίποτα δεν υπόσχεται φως. Μα ξέρω πως στην άκρη της κλωστής τα πάντα θα αναμετρηθούν μπροστά μου. Θα ξαναζήσω τα άσχημα και θα ξαναζήσω και τα ωραία και θα έρθει η στιγμή να αποφασίσω τη μεριά του στρατοπέδου που θέλω να 'μαι. Η ισορροπία χάνεται στο βυθό της αναποφασιστικότητας. Και τότε κάτι θα συμβεί. Κάτι απρόσμενο και μεθυστικό. Η σωστή απόφαση θα στέκεται μονάχη στην άκρη της ζωής και θα με χαιρετά. Και κάτι μέσα μου θα πεταρίσει, σαν να γνώριζα ήδη, πως ό, τι και να συμβεί πάντα μα πάντα θα επιλέγω το Φως.  

Η καθάρια στιγμή της γαλήνης

Wednesday, March 5, 2014

Η έλλειψη

Ένα ποτό, μία γωνία και η μοναξιά των αναμνήσεων

I miss a country that never was. 
I miss places that I hated. 
A home that was always distant. 
I miss something that existed only in my short-term memory as a human being.
And now I realize it was never real. 
It was all an illusion. 

How can something false stay in your memory as something truthful?
How can life deceive you?
How can your own mind play with your memories?

Feelings and places, names and joys, pictures and illusions. 
Those wonderful, unforgettable illusions. 
My illusions.