Friday, September 16, 2011

Wake me up when September ends


Μία βόλτα αρκεί να σε κάνει να σκεφτείς, να αναλογιστείς, να αναθεωρήσεις, να δεχτείς  μικρές και μεγάλες αλλαγές. Λίγος καθαρός αέρας σε τονώνει, λίγη φύση σε χαλαρώνει. Δύσκολο πράγμα ο Σεπτέμβρης, τουλάχιστον  για μένα. Τα τελευταία πέντε χρόνια είτε θα είχα εξεταστική είτε θα χαλάρωνα με φίλους βολτάροντας στη Θεσσαλονίκη. Για να θυμηθώ τα σχολικά χρόνια, ήταν άλλη αίσθηση. Αυτή η μυρωδιά του καινούργιου βιβλίου, αυτή η ανυπομονησία για το μάθημα – που στην πορεία μετατρεπόταν σε βαρεμάρα – αυτό το γνωστό – άγνωστο συναίσθημα.

Αυτός ο Σεπτέμβρης είναι όμως διαφορετικός. Πολύ διαφορετικός και δύσκολος. Σημαντικές αποφάσεις πρέπει να παρθούν και δεν παίρνονται, σημαντικές κινήσεις πρέπει να γίνουν και δε γίνονται. Όλα κολλούν για κάποιο λόγο, όλα σταματούν. Σαν να περιμένω ότι κάτι θα γίνει, σαν να αναμένω την αλλαγή χωρίς όμως να προσπαθώ. Τι έγινε; Τι συνέβη; Απάντηση δεν έχω, μόνο συναισθήματα. Ανάμεικτα και ζοφερά που με κρατούν πίσω. Σε ένα παρελθόν και σε ένα παρόν που δεν μπορώ να ζήσω. Σε μία πραγματικότητα ψεύτικη. Και περνούν οι μέρες άδειες χωρίς νόημα πια. Γιατί η δειλία σε κρατά πίσω, ο φόβος και η ανασφάλεια σε εμποδίζουν.

Που πήγαν οι χαρούμενες μέρες, τα γέλια και οι χαρές; Τα όνειρα και οι φιλοδοξίες; Κάπου εκεί χαμένα και αυτά, στη δίνη του χρόνου και της σκέψης. Θέλω να ξυπνήσω από αυτόν το λήθαργο που μόνη μου με έβαλα μέσα του, να ακούσω τις φωνές που με παροτρύνουν και με ωθούν σε κάτι παραπάνω. Δεν το κάνω όμως. Ούτε εσένα άκουσα και τώρα το μετανιώνω. Δεν μπορώ, κάτι με  κρατά πίσω φυλακισμένη σε έναν κόσμο που έχτισα για μένα και τώρα δεν μπορώ να αποφύγω. Σε ένα οχυρό ψεύτικων και ανίδεων ελπίδων, ανύπαρκτων προσδοκιών.

Και περιμένω μήπως και κάτι αλλάξει, μήπως κάτι συμβεί και μπορέσω να ελευθερωθώ, να ξεφύγω από αυτά που με κρατούν πίσω. Ξέρω τι φταίει και δεν το παραδέχομαι, αδυναμίες και φόβοι οι αιτίες, αδυναμίες που δύσκολα ξεπερνιούνται μα γιατί; Αναρωτιέμαι και αναρωτιέμαι χωρίς απάντηση, χωρίς ουσία και λόγο. Και όλα σταματούν για άλλη μία φορά στον κεφάλι μου, δε σκέφτομαι, δε ζω. Δεν ελπίζω.

Και θυμάμαι για να ξεχαστώ και να κοιμηθώ και λίγο. Τις ατέλειωτες όμορφες βραδιές και σκέψεις, τις αναμνήσεις που θέλω να κρατήσω και για κάποιο λόγο το νόημα τους μου ξεφεύγει. Και κάπου εδώ αφήνομαι στο χρόνο και απομακρύνομαι σε όνειρα που θα ήθελα να κάνω και σχέδια που ετοιμάζονται. Από μένα ή κάποιον άλλον δεν έχει σημασία πλέον. Εγώ εδώ θα προσπαθώ όσο και αν η πίστη χάνεται, όσο και αν η πνοή μου φεύγει, όσο και αν δε βρίσκω νόημα πια. Εδώ στα λημέρια τα παλιά και τα γνώριμα. Τα άχαρα και τα λίγο όμορφα, γιατί έχουν κάτι δελεαστικό και τολμηρό, κάτι γνώριμο και ζεστό. Μία αγκαλιά, μία λέξη, μία ανάμνηση. Όλα εδώ. 

Monday, September 5, 2011

Η μοναδικότητα ενός συναισθήματος


Στον κόσμο έχουν γραφτεί βιβλία για τα πάντα. Οτιδήποτε μπορούσε να γραφτεί και να εκφραστεί από τον άνθρωπο, έχει γίνει πραγματικότητα. Ακόμη και για τα συναισθήματα έχουν γραφτεί πολλά. Πολλοί τρόποι να τα περιγράψεις, να τα γράψεις, να τα αναλύσεις, να τα εκφράσεις, να τα ζήσεις. 

Όμως είναι ένα συναίσθημα που είναι πάντα το ίδιο. Σε κατακλύζει πάντα με τον ίδιο τρόπο, το εκφράζεις με τον ίδιο τρόπο, όσο διαφορετικός άνθρωπος και αν είσαι. Ίδιες σκέψεις, ίδιες εμμονές. Είναι ο έρωτας, η αγάπη. Όλο σου το είναι ‘τρέμει’ από ευτυχία και δυστυχία συνάμα, όλη σου η ψυχή λαχταράει ένα μόνο πράγμα, να ξαναδείς, να ξανανιώσεις, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Η ύπαρξή σου εξαρτάται από μία μόνο λέξη, αυτό το σ’ αγαπώ. Με όλο σου το είναι το περιμένεις. Το αναμένεις.

Οι μέρες περνούν άχρωμες και χλωμές, άγευστες και άοσμες, γιατί είσαι μόνος σου, δεν έχεις όλα εκείνα που πάντα ήθελες, μια αγάπη, ένα βλέμμα. Και περιμένεις. Θα έρθει σου είχε πει και την πίστεψες. ‘Μα πόσο να περιμένω άλλο’ αναρωτιέσαι. Θέλεις να έρθει να σε πάρει, να σε πάει σε αναμνήσεις ξεχασμένες, σε χρόνια μακρινά, σε ατελείωτα μονοπάτια και διαδρόμους, σε αχαλίνωτες σκέψεις, σε όλο νόημα συναισθήματα, σε όλο ψυχή μέρη. Και θα έρθει, θα έρθει, γιατί στον έρωτα και στην αγάπη, η ελπίδα είναι αθάνατη, η προσμονή είναι ατελείωτη, οι ευχές είναι πολλές και το συναίσθημα ένα. 

Και είσαι πολύ ρομαντικός για άντρας σου λένε όλοι, μα δεν έχει σημασία σκέφτεσαι, δεν έχει. Πάνε αυτές οι παλιές αντιλήψεις, εγώ εδώ θα εκφραστώ και θα δείξω την αδύναμη πλευρά μου, αυτή που τρέμουν όλοι από τους ίδιους τους εαυτούς τους. Μία λέξη, μία χειρονομία φτάνουν για να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου όπως στα αλήθεια είναι και νιώθει όταν ερωτεύεται.

Και ένα δάκρυ κυλάει από την άκρη του ματιού σου, όλη σου η ψυχή και η δύναμη ενός συναισθήματος βρίσκεται σε αυτό το δάκρυ. Χάνεται στο πρόσωπό σου, όπως χάνεσαι και εσύ στον εαυτό σου. Δακρύζεις πάλι και έλεγες δεν θα το ξαναέκανες. Σ’ αυτό το δάκρυ κρύβονται πολλά, όλα όμως φανερώνονται αργά η γρήγορα γιατί δεν κρύβεται το ίδιο το δάκρυ, είναι αναπόφευκτο. Όπως όλα στη ζωή. Όσο και να αποφεύγεις τον πόνο έρχεται ξανά και ξανά γιατί απλά πρέπει να τον ζήσεις, γιατί απλά αυτός είναι που φέρνει και την ευτυχία αργά η γρήγορα.