Wake me up when September ends

Μία βόλτα αρκεί να σε κάνει να σκεφτείς, να αναλογιστείς, να αναθεωρήσεις, να δεχτείς  μικρές και μεγάλες αλλαγές. Λίγος καθαρός αέρας σε τονώνει, λίγη φύση σε χαλαρώνει. Δύσκολο πράγμα ο Σεπτέμβρης, τουλάχιστον  για μένα. Τα τελευταία πέντε χρόνια είτε θα είχα εξεταστική είτε θα χαλάρωνα με φίλους βολτάροντας στη Θεσσαλονίκη. Για να θυμηθώ τα σχολικά χρόνια, ήταν άλλη αίσθηση. Αυτή η μυρωδιά του καινούργιου βιβλίου, αυτή η ανυπομονησία για το μάθημα – που στην πορεία μετατρεπόταν σε βαρεμάρα – αυτό το γνωστό – άγνωστο συναίσθημα.

Αυτός ο Σεπτέμβρης είναι όμως διαφορετικός. Πολύ διαφορετικός και δύσκολος. Σημαντικές αποφάσεις πρέπει να παρθούν και δεν παίρνονται, σημαντικές κινήσεις πρέπει να γίνουν και δε γίνονται. Όλα κολλούν για κάποιο λόγο, όλα σταματούν. Σαν να περιμένω ότι κάτι θα γίνει, σαν να αναμένω την αλλαγή χωρίς όμως να προσπαθώ. Τι έγινε; Τι συνέβη; Απάντηση δεν έχω, μόνο συναισθήματα. Ανάμεικτα και ζοφερά που με κρατούν πίσω. Σε ένα παρελθόν και σε ένα παρόν που δεν μπορώ να ζήσω. Σε μία πραγματικότητα ψεύτικη. Και περνούν οι μέρες άδειες χωρίς νόημα πια. Γιατί η δειλία σε κρατά πίσω, ο φόβος και η ανασφάλεια σε εμποδίζουν.

Που πήγαν οι χαρούμενες μέρες, τα γέλια και οι χαρές; Τα όνειρα και οι φιλοδοξίες; Κάπου εκεί χαμένα και αυτά, στη δίνη του χρόνου και της σκέψης. Θέλω να ξυπνήσω από αυτόν το λήθαργο που μόνη μου με έβαλα μέσα του, να ακούσω τις φωνές που με παροτρύνουν και με ωθούν σε κάτι παραπάνω. Δεν το κάνω όμως. Ούτε εσένα άκουσα και τώρα το μετανιώνω. Δεν μπορώ, κάτι με  κρατά πίσω φυλακισμένη σε έναν κόσμο που έχτισα για μένα και τώρα δεν μπορώ να αποφύγω. Σε ένα οχυρό ψεύτικων και ανίδεων ελπίδων, ανύπαρκτων προσδοκιών.

Και περιμένω μήπως και κάτι αλλάξει, μήπως κάτι συμβεί και μπορέσω να ελευθερωθώ, να ξεφύγω από αυτά που με κρατούν πίσω. Ξέρω τι φταίει και δεν το παραδέχομαι, αδυναμίες και φόβοι οι αιτίες, αδυναμίες που δύσκολα ξεπερνιούνται μα γιατί; Αναρωτιέμαι και αναρωτιέμαι χωρίς απάντηση, χωρίς ουσία και λόγο. Και όλα σταματούν για άλλη μία φορά στον κεφάλι μου, δε σκέφτομαι, δε ζω. Δεν ελπίζω.

Και θυμάμαι για να ξεχαστώ και να κοιμηθώ και λίγο. Τις ατέλειωτες όμορφες βραδιές και σκέψεις, τις αναμνήσεις που θέλω να κρατήσω και για κάποιο λόγο το νόημα τους μου ξεφεύγει. Και κάπου εδώ αφήνομαι στο χρόνο και απομακρύνομαι σε όνειρα που θα ήθελα να κάνω και σχέδια που ετοιμάζονται. Από μένα ή κάποιον άλλον δεν έχει σημασία πλέον. Εγώ εδώ θα προσπαθώ όσο και αν η πίστη χάνεται, όσο και αν η πνοή μου φεύγει, όσο και αν δε βρίσκω νόημα πια. Εδώ στα λημέρια τα παλιά και τα γνώριμα. Τα άχαρα και τα λίγο όμορφα, γιατί έχουν κάτι δελεαστικό και τολμηρό, κάτι γνώριμο και ζεστό. Μία αγκαλιά, μία λέξη, μία ανάμνηση. Όλα εδώ.