Saturday, October 8, 2011

Τα φοιτητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα



Επισκέφτηκα την αγαπημένη Θεσσαλονίκη και έτρεμα στην ιδέα ότι μπορεί να είναι από τις τελευταίες. Όχι! Αρνούμαι να εγκαταλείψω να έρχομαι έστω κάθε μήνα, αρνούμαι κατηγορηματικά. Περπατούσα και χάζευα τα μαγαζιά και τους πολυπερπατημένους δρόμους, τα στενάκια και τις όμορφες βιτρίνες που γέμισαν πάλι από χειμωνιάτικα και ζεστούλικα ρούχα.

Εγώ όμως δεν είμαι εκεί, είμαι ένας επισκέπτης, ένας τουρίστας. Άλλη μία απλή επαρχιώτισσα που ήρθε για βόλτα στη συμπρωτεύουσα! Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Και μου έρχονται όλα τα ωραία στο μυαλό. Περπατώ και ονειρεύομαι την πόλη όπως ήταν στο μυαλό μου, η πόλη μου και όχι η συμπρωτεύουσα. Δεν ήταν, δεν είναι και δε θα είναι ποτέ μία πόλη σαν όλες τις άλλες. Εκεί γνώρισα τη ζωή με τον άσχημο και τον καλό τρόπο. Εκεί έκανα φίλους που αξίζουν και είδα ανθρώπους να κοροϊδεύουν τους ίδιους τους τους εαυτούς για να είναι αρεστοί. Και τέλος πάντων γνώρισα πολλά όμορφα, περίεργα, αξιοθαύμαστα, ψεύτικα και αληθινά άτομα.  Τους έμαθα και με έμαθαν.

Δύσκολα την ξεχνάς αυτή τη φοιτητική ζωή, πόσο μάλλον αν την εγκατέλειψες απότομα. Έφυγα για τις μακρινές Αυστραλίες και όταν γύρισα βρήκα όλα μου τα πράματα στοιβαγμένα σε κούτες. «Ρε μάνα που πήγαν τα αγαπημένα μου παπούτσια;» ούρλιαζα. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ότι η φοιτητική ζωή με είχε χαιρετήσει πολύ πιο πριν προλάβω να τη χαιρετήσω εγώ. Εγώ το κατάλαβα με τον πιο άσχημο τρόπο, τόσο τα Χριστούγεννα, όσο το ρημαδοκαλοκαίρι του 2011. Από τα χειρότερα και τα καλύτερα της ζωής μου. Έτσι είναι όμως η ζωή. Τα καλά και τα άσχημα δε διαθέτουν χρονοδιακόπτες και ρυθμιστές έντασης. Έρχονται ακάλεστα και τα δύο. Στην ομορφότερη περίοδο της ζωής σου, μπορεί να ζήσεις και τη χειρότερη. Έτσι απλά.

Έτσι απλά τελειώνουν και τα όμορφα. Πέντε χρόνια απερίγραπτων στιγμών σε Θεσσαλονίκη, Σύδνευ, Εσκισεχίρ, Κοζάνη. Και ποιος ξέρει που αλλού; Εγώ όμως σήμερα στέκομαι στη Θεσσαλονίκη γιατί σαν αυτή δεν υπάρχει καμία άλλη! Και είναι τόσο περίεργο που όλοι οι μεγαλύτεροί σού λένε, τα φοιτητικά τα χρόνια ζήσε τα όσο μπορείς γιατί θα είναι τα πιο ωραία! Τώρα αντιλαμβάνομαι την ουσία και τη σημασία αυτών των λέξεων… γιατί ήταν τα πιο ωραία. Και τα πιο αξέχαστα. Δε συγκρίνω σε καμία περίπτωση Αυστραλία, πόσο μάλλον Τουρκία! Η κάθε χώρα με τη μοναδικότητά της και τους ανθρώπους που με συνόδεψαν σε αυτά τα ταξίδια… ανθρώπους που είναι ακόμη εδώ, δίπλα μου και με στηρίζουν. Ανθρώπους μοναδικούς και αξέχαστους, ανθρώπους δικούς μου.


Και φεύγω πάλι, είμαι στο λεωφορείο για Κοζάνη και αναρωτιέμαι πότε θα ξαναεπισκεφτώ τη Θεσσαλονίκη μου. Ίσως την επόμενη εβδομάδα λέω στον εαυτό μου. Και περνούν οι μέρες και οι εβδομάδες και περνούν οι αναμνήσεις και οι σκέψεις, στη δίνη του χρόνου που άθελά του μας ξεσηκώνει στο απέραντο κενό που χαρακτηρίζει το μέλλον μας.

1 comment:

Βαγγέλης Ι. said...

Τα λες πολύ ωραία, μ' αρέσει ο εκφραστικός τόνος σου. Και να ξέρεις πως δεν είσαι η μόνη που νιώθει έτσι. Και για μένα και για πολλούς άλλους η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που γνωρίσαμε τη ζωή σε πολλά επίπεδα...