Μία συμβουλή από εμένα

Και οι κρύες νύχτες του χειμώνα ξεκινούν. Δε θα αναπολήσω αυτή τη φορά, ίσως πρέπει να πάψω να το κάνω αυτό. Απλά απολαμβάνω και σκέφτομαι. Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τα αλλάξω. Και σταματώ να θυμάμαι. Και ξεκινώ να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Όλοι λένε μην ελπίζεις, δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να αξίζει να ελπίζεις πια! Μα πως γίναμε τόσο δεκτικοί στο να μας σκοτώνουν τα όνειρα; Πότε ξεχάσαμε γιατί ζούμε και γιατί παλεύουμε;

Ο κόσμος καταρρέει κυρίως κοινωνικά και ψυχολογικά. Όλοι είναι με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Κανείς δε χαμογελάει πλέον και όλοι θέλουν να φύγουν από αυτή τη χώρα. Μαζί τους και εγώ, δεν το αρνούμαι. Αλλά για να έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, σημαίνει πως εγκαταλείπουμε τελείως από τον αγώνα στη χώρα μας. Που όσο μακριά και να πάμε, όσο και να μη θέλουμε να μείνουμε εδώ, πάντα αυτήν αναπολούμε. Και όταν γυρίζουμε εδώ γκρινιάζουμε πάλι. Αλλά έτσι είμαστε. Δεν αλλάζουμε εύκολα. Έτσι μας μάθανε, και έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Μαζί δεν κάνουμε με την Ελλάδα και χώρια δεν μπορούμε (!)

And the winter begins

Και πάλι μιλάω για όνειρα και σχέδια του μέλλοντος. Την ώρα που ο καιρός εδώ στα βόρεια έχει κρυώσει για τα καλά. Αναπόφευκτα οραματίζεσαι το μέλλον, όσο ζοφερό και αν φαντάζει. Και βυθίζεσαι στην ζεστή σου κουβερτούλα, με ένα ζεστό στο χέρι και ονειρεύεσαι. Τα όμορφα και τα άσχημα που μπορεί να έρθουν. Προγραμματίζεσαι και ξεκινάς. Βάζεις στόχους, όχι πολλούς, αλλά σημαντικούς. Έτσι για να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις και που βρίσκεσαι. Και ό, τι και να γίνει, εσύ θα μείνεις προσκολλημένος στο στόχο σου. Με επιμονή και υπομονή. Και καθώς θα εξελίσσεσαι εσύ, τόσο θα εξελίσσονται και οι στόχοι σου. Μαζί πάντα και ποτέ χώρια. Γιατί εάν αφήσεις για λίγο από τα χέρια σου το όνειρο – σχέδιο σου, θα χαθείς και εσύ. Κάθε προσανατολισμός και σχεδιασμός θα χαθούν στη δίνη της κρίσης.

Γι’ αυτό λοιπόν, μην τα παρατάς, μην ακούς τι λένε οι άλλοι. Κάνε ό, τι σου αρέσει και ό, τι ποθείς. Μόνο έτσι θα αγγίξεις και λίγο από την αληθινή ευτυχία, κάνοντας αυτά που λατρεύεις κάθε μέρα, έστω και από λίγο. Έστω και αν μην πληρώνεσαι. Δεν έχει σημασία. Αρκεί να το κάνεις.

Έτσι προσπαθώ και εγώ να κάνω. Λίγο κάθε μέρα, αν όχι πολύ! Γιατί τα όνειρα και τα σχέδια μάς κάνουν αυτούς που είμαστε. Και αν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε με αυτά, τότε θα έχουμε πιο γεμάτη και πλήρη ζωή. Και αν αποτύχουμε με αυτά, θα πούμε τουλάχιστον ότι προσπαθήσαμε. Και η προσπάθεια σου μαθαίνει πολλά, για εσένα και τη ζωή σου, για τον κόσμο.

Ονειρεύομαι πάλι, αγναντεύοντας το κρύο και το αφιλόξενο τοπίο. Και ελπίζω. Για τώρα, για σήμερα και κάθε μέρα. Για εμένα, για τους άλλους, για τη χώρα. Για όλα. Ελπίδες αληθινές, δικές μου, ελπίδες με νόημα. Ελπίδες και πάλι ελπίδες.