Saturday, October 29, 2011

Κάτι μου λείπει


Κάτι μου λείπει. Δεν είναι λεφτά, δεν είναι υλικά. Είναι κάτι άλλο, ανώτερο. Ή έτσι θέλω να πιστεύω. Μήπως είναι κάτι ονόματι συναίσθημα; Μήπως είναι η συναίσθηση της πραγματικότητας; Δε γνωρίζω, ή καλύτερα αρνούμαι να το αντιληφθώ και να προχωρήσω. Και τι μας λες τώρα θα αναρωτιέστε; Πάλι κρίση ταυτότητας έχει αυτός ο άνθρωπος;

Δεν έχει. Το μόνο που προσπαθεί να κάνει είναι να γνωρίσει τον εαυτό του και να συμφιλιωθεί μαζί του, να τον νιώσει, να τον ακολουθήσει και να μη χαθεί συνάμα στη δίνη του χρόνου. Στην προσπάθεια μου αυτή, στην οποία και επιδίδομαι χρόνια ολόκληρα, αντιλαμβάνομαι τη σημασία που παίζουν οι άνθρωποι γύρω μου. Πως μου συμπεριφέρονται, πως με κάνουν να νιώθω, πως, πως…

Θεωρητικά τα έχω όλα. Κάτι όμως, πάντα, λείπει. Σήμερα μπορεί να είσαι εσύ, γιατί είσαι μακριά μου, γιατί δεν μπορώ να σε αγκαλιάζω κάθε μέρα, να γεύομαι το φιλί σου και να ακούω τα υπέροχα λόγια σου. Δεν είσαι εδώ και αυτό δεν αλλάζει. Θα σε βρω όμως, θα γυρίσεις και πάλι κοντά μου. Ας είναι και μετά από μήνες, ξέρω όμως ότι θα σε βρω. Αύριο ίσως είναι κάτι άλλο, μία επαγγελματική ασφάλεια ας πούμε, μία σταθερότητα, μία κάποια επιβράβευση. Πάντα όμως κάτι θα λείπει.

Πολλοί λένε ότι τέτοιες υπαρξιακές κρίσεις σε πιάνουν μετά τα σαράντα, που έχεις ζήσει και κάποια πράγματα. Εμένα γιατί με πιάνουν από τα δεκαπέντε δεν μπορώ να καταλάβω, είναι περίεργο και συνάμα τόσο όμορφο. Να έρχεσαι σχεδόν κάθε μέρα αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν το έχουν πολλοί νομίζω και άλλοι το αποφεύγουν. Πολλοί είναι αυτοί που φοβούνται τους εαυτούς τους και δε συζητούν μαζί τους, δεν τους ακούν, μόνο προχωρούν, κάνοντας το κενό ανάμεσά τους όλο και μεγαλύτερο, όλο και πιο δυσνόητο. Πολλοί όμως βρίσκονται στην ίδια ακριβώς θέση με εμένα.

Και αισθάνομαι πως μαζί με την κοινωνία καταρρέω και εγώ. Θεσμοί καταρρίπτονται, αξίες χάνονται. Μήπως ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τους εαυτούς μας; Να μικρύνουμε αυτήν την απόσταση μεταξύ των εαυτών μας και της κοινωνίας; Να αντιδράσουμε, να ανοίξουμε τα μάτια μας, να συγχρονιστούμε με τη συχνότητα της πραγματικότητας; Να καταλάβουμε επιτέλους τι μας λείπει. Όλους μαζί και τον καθένα προσωπικά. Γιατί και εμένα όλο κάτι μου λείπει, και αυτή η στενοχώρια που με κατακλύζει, έχω βάσιμες υποψίες ότι οφείλεται στην κατάπτωση της κοινωνίας, την ανεργία, το χρέος, τη διαφθορά, την κατακραυγή, την ‘κρίση’.

Και κάτι μου λείπει, κάτι απροσδιόριστο, αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω από πού προέρχεται αυτό το κενό. Από πού αναβλύζει αυτή η ανούσια αίσθηση που νιώθω τις τελευταίες εβδομάδες. Είναι όλα μαζί και το κάθε ένα ξεχωριστά. Μία μελαγχολία κυριαρχεί, μία συναισθηματική κατάπτωση, μία κούραση, μία ατονία. Και όλο κάτι μου λείπει. Σαν να μην μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτα πια. Και ξέρω τι σημαίνει αυτό, ή τουλάχιστον νομίζω ότι ξέρω.

Και γυρνάμε πάλι στα ίδια, μόνο που τώρα έχουμε δικαιολογία για να είμαστε μελαγχολικοί, έχουμε την αιτία στα χέρια μας. Δε μας θεωρεί κανείς μελαγχολικούς, απλά φυσιολογικούς, γιατί πλέον όλοι είναι έτσι. Μεγάλοι και μικροί βρίσκονται φυλακισμένοι σε μία ‘φούσκα’ που αργά ή γρήγορα θα εκραγεί και δε θα ξέρουμε πού να κρυφτούμε. Και ξυπνάω και κοιμάμαι, προσπαθώντας να προσδιορίσω αυτό το κάτι που μου λείπει. Γιατί πάντα όλο κάτι λείπει.

1 comment:

Rhinestone Pierrot said...

αισθάνομαι ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ. Το τελευταίο 6μηνο.........