Monday, June 20, 2011

Κάτι για να λέμε…


Περνούν οι ώρες και οι μέρες μακριά σου, περνούν οι εβδομάδες. Κάπου μακριά που δεν μπορώ να σε φτάσω όσο και αν προσπαθώ. Τι θλίψη και τι στενοχώρια. Όλα είναι άδεια. Τα όνειρα μου μόνο γεμίζουν με εσένα και τις σκέψεις μου για σένα. Προσπαθώ όσο ποτέ, τα καταφέρνω καλά και το ξέρεις, το βλέπεις, αλλά αγάπη μου χωρίς εσένα δεν μπορώ και πολλά.

Δεν έχω όρεξη για τίποτα, μόνο διάβασμα για να ξεχνιέμαι. Ε και λίγο τηλεόραση να αποχαυνώνομαι και να ταξιδεύω σε εικόνες που μου μοιάζουν. Να ξεχνιέμαι και εγώ λίγο. Να χάνομαι στα παραμύθια του μυαλού και τα μονοπάτια των αισθήσεων. Πάλι με πιάνουν οι μαυρίλες μου αλλά δεν τις αφήνω και πολύ να με αγγίζουν, γιατί ξέρω πως δε με ξεχνάς, ούτε και εγώ σε βγάζω από το μυαλό. Είσαι εδώ μαζί μου, μπροστά μου, μέσα μου, δε σε αφήνω τώρα που σε βρήκα.


Και ακούω Papercut, μουσική ταξιδιάρικη και ονειρική συνάμα και θυμάμαι. Θυμάμαι και ονειρεύομαι. Ένα καλύτερο μέλλον που λένε και όλοι εκεί έξω. Μια δουλίτσα, λίγα λεφτά, κάτι από την ευτυχία που μας αξίζει, κάτι από αυτό για το οποίο παλεύουμε ή προσπαθούμε να παλέψουμε. Μας τρώει και η προσπάθεια, μόνο η σκέψη να κάνουμε κάτι μας αποπροσανατολίζει. Τρώμε τους εαυτούς μας σιγά σιγά και εμείς, πέσαμε στην παγίδα που οι ίδιοι βάλαμε. Αλλά ξέρω ο καθένας ζει μέσα στα τόσα προβλήματα που έχει στην καθημερινότητα του και με τους δικούς του δαίμονες, τα δικά του «σκουληκάκια» του μυαλού, τα δικά του προσωπικά προβλήματα. Έτσι και εγώ μια από τα ίδια. Καμιά φορά θα το μοιραστώ και εγώ, τις σκοτούρες που έχω με κάτι που θα γράψω. Να, με κάνει να νιώθω λίγο πιο ήρεμα, πιο ελεύθερα.

Και κάτι είπα για παραμύθια. Παραμύθια του μυαλού, να αυτά που λέμε στους εαυτούς μας για να τους κάνουμε να ξεχαστούν για λίγο και αυτοί, να μην τα παίρνουν όλα τοις μετρητοίς. Γιατί η ζωή είναι ένα αστείο παραμύθι, άλλοτε πικρό και άλλοτε γελοίο. Πάντα όμως θα γελάω με αυτά που μου συμβαίνουν γιατί έτσι «πρέπει» λέω από μέσα μου, μόνο έτσι επιβιώνω και εγώ. Ρεαλίστρια και παραμυθατζού, χρόνια τώρα. Έτσι για να έχουμε να λέμε, να περνάει πιο γρήγορα και αυτή η ώρα τώρα που κόλλησε η βελόνα στο «Dreams» των Papercut

Monday, June 13, 2011

And so it is...


Όλα τελείωσαν λοιπόν. Άνθρωποι φεύγουν και δε νοιάζονται ή τουλάχιστον έτσι αποφάσισαν να δείχνουν, ότι δε νοιάζονται. Για να μη στενοχωρηθούν και αυτοί. Βάζουν ασπίδες στην καρδιά τους, βάζουν τοίχους στην ψυχή τους.

Το καλοκαίρι έχει φτάσει επιτέλους και εγώ νιώθω περίεργα. Πώς να το εξηγήσω, δεν ξέρω. Η αλλαγή δεν ήταν και πολύ ομαλή. Και τώρα είμαι εδώ πίσω πάλι προσπαθώντας να μαζέψω τις αναμνήσεις μου από αυτό το ταξίδι, αναμνήσεις που δεν χωρούν σε μια βαλίτσα αλλά ούτε και σε ένα μυαλό. Μόνο σε κάτι φωτογραφίες και σε κάτι αποκόμματα από εισιτήρια, μικρά και ανούσια χαρτάκια που μαζεύω χρόνια τώρα… σα να προσπαθώ να κρατήσω τις στιγμές εκείνες στο χαρτί με κάποιον τρόπο. Να έχω κάτι να μου τις θυμίζει, κάτι τόσο απλό και άχρηστο, αλλά τόσο σημαντικό και ανεκτίμητο.

Προσπαθώ να ξυπνήσω από το λήθαργο της επιστροφής, να συγκεντρωθώ να τελειώνω με τις υποχρεώσεις μου αλλά κάτι με κρατά πίσω σε όλα αυτά που ζήσαμε, τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές, όλα αυτά τα οποία μοιραστήκαμε, τόσα πολλά μα και τόσο λίγα. Προσπαθώ να γονιμοποιήσω τη σκέψη μου να προχωρήσω, να περάσω καλά, να σκεφτώ κάτι άλλο, δύσκολο όμως πολύ. Είναι απερίγραπτο πόσο η καρδιά σε λαχταρά, πόσο η ψυχή πονά. Ανούσιο όμως να υποφέρει ξανά γιατί δε θα σε αφήσω να φύγεις, όχι αυτή τη φορά. Όσο δύσκολο και αν είναι, όσο άδικο και αν είναι αυτή τη φορά είναι διαφορετικά και προπαντός αληθινά.

Και εδώ λοιπόν σε σκέφτομαι μονάχη και αναπολώ χωρίς πια να στενοχωριέμαι διότι ξέρω που βαδίζω και που βαδίζεις, ξέρω τι συναισθήματα μας κατακλύζουν, τι αναμνήσεις μας συνοδεύουν και γι’ αυτό προχωρώ με ένα τεράστιο χαμόγελο, με μια καρδιά γεμάτη ελπίδα ότι το τέλος μας δεν έφτασε ακόμη. Μοιραστήκαμε ένα παρελθόν, ζούμε το παρόν μας χώρια αλλά μας συνδέει ένα μέλλον ελπιδοφόρο, ένα μέλλον για εμάς, δύσκολο μεν αλλά ξέρω ότι αξίζει. Λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και εγώ έχω πολλές ακόμη για να τις αφήσω να πεθάνουν. Μέσα σε μια κοινωνία που αργοπεθαίνει εγώ είμαι έτοιμη να ζήσω, όχι μόνο για εμένα αλλά και για όλους αυτούς που αγαπώ, και ειδικά εσένα.


«Το πάρτι»
Στίχοι: Μυρτώ Κοντοβά
Μουσική: Γιάννης Κυφωνίδης
Πρώτη εκτέλεση: Άννα Βίσση


Πιο κοντά στην καρδιά μου απόψε
κολλητά δυο φτερά
κι η απόσταση μικραίνει ξαφνικά
όλα τα πριν και τα μετά
κλειδώσαμε τόσο καλά
τα ‘χω εδώ, τα κράτησα μαζί μου

Τελικά την ουσία στη ζωή μου 
τη δώσανε οι φίλοι μου, οι άνθρωποι μου
όλα στο σήμερα μετράνε
και το ξέρω επειδή θέλει προσπάθεια τρελή
αν θες να ζήσεις μια ζωή με δύναμη και πάθος
κι ας βγεις και κάπου λάθος

Το πάρτι αρχίζει 
κι ο έρωτας επάνω μου στοιχηματίζει
το πάρτι αρχίζει
στο ίδιο μήκος κύματος μας συντονίζει
Το πάρτι αρχίζει... 

Πιο κοντά στην καρδιά μου, όλο πιο κοντά
η φωτιά μια απάντηση καινούργια μου ζητά
για το ποια είμαι τελικά στο σήμερα
μα εγώ απλά τρέχω εκεί που τρέχει κι η ψυχή μου

Πιο κοντά είναι η απάντησή μου
το ξέρουνε οι φίλοι μου , μα κι οι εχθροί μου
πως το συναίσθημα με πάει και με φέρνει πιο κοντά
σ’ αυτό που είμαι τελικά
και μου χαρίζει μια καρδιά με δύναμη και πάθος
κι ας βγω σε όλα λάθος

Το πάρτι αρχίζει 
κι ο έρωτας επάνω μου στοιχηματίζει
το πάρτι αρχίζει
στο ίδιο μήκος κύματος μας συντονίζει
Το πάρτι αρχίζει...