Στο γενικά

Έψαχνε. Έψαχνε κάποιο παράλογα εξοντωτικό τρόπο να πιαστεί από το ψέμα που ανέπνεε με μανία. Το αίμα του το ζητούσε σαν ηρωίνη. Άλλη μια σταγόνα από τη γλυκειά, αναιπαίσθητη μαγεία του παραμυθιού που ένας περίπλοκος – όσο άλλος κανείς – εγκέφαλος είχε κεντήσει για αυτόν. Μάλλον αυτό θα ήταν όλο κι όλο, σκέφτηκε. Αλλά δε μπορούσε να είναι έτσι και το ήξερε. Δεν τον ένοιαζε να δει την αλήθεια στα μάτια, αλλά μόνο να περάσει άλλο ένα αναίμακτο βράδυ μέσα στο ζεστό γνώριμο ψέμα.

Δεν είχε γεννηθεί για αυτό. Πολύ νωρίς, κατανόησε όλες τις πονηρές πτυχές μιας επιτηδευμένης αδιαφορίας και είχε καταστρώσει ένα καλοφτιαγμένο σχέδιο για την εφαρμογή της. Με το σταγονόμετρο κατάφερε να μπει στο πετσί του ρόλου μόλις για δύο χρόνια. Εκείνο το βράδυ κατάλαβε πως η εποχή που προσπαθούσε να εξηγήσει τον εαυτό του στους άλλους, είχε χαθεί για πάντα. Όλα ήταν απλά. Ήξερε – ξαφνικά – τι ήθελε και με ποιο τρόπο το ήθελε. Δεν του φαινόταν πολύπλοκο να ανοίξει τα διπλά παράθυρα της καρδιάς του μπροστά στον τελευταίο ξένο της γης. Ξεχείλιζε από αυτογνωσία. Τα πιο πολύχρωμα και ενοχλητικά σαν τον καλοκαιρινό ήλιο συναισθήματα, φώλιαζαν τώρα μέσα σε ένα πικρό χαμόγελο. Δεν ήθελε πια να αλλάξει τον κόσμο, γιατί είχε μόλις αλλάξει το δικό του! Αναίμακτα, ήσυχα και παρανοϊκά, σαν τη ζάλη που μόλις του είχαν χαρίσει.

* Κείμενο: Εύη Διακουμή