Αγανάκτηση

Τις τελευταίες μέρες απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό. Πώς πολλές φορές αφήνομαι στις αποφάσεις των άλλων, αφήνομαι και γίνομαι έρμαιο των δικών τους επιλογών. Γιατί; Γιατί πολλές φορές δεν θέλω να αποφασίσω για τον ίδιο μου τον εαυτό. Δε θέλω να έρθω αντιμέτωπη με την πραγματικότητά μου και τις δικές μου αποφάσεις. Αλλά όταν αυτό παραπάει και οι άλλοι το αντιλαμβάνονται, προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν. Όχι κύριοι, τι λέτε; Εγώ δεν είμαι πιόνι κανενός! Ούτε καλά καλά του ίδιου μου του εαυτού. Γι’ αυτό και κόβω τα πολλά πολλά και απομακρύνομαι. Δεν κάνω φασαρία – δεν είναι στη φύση μου ούτως η άλλως – και απλά την κάνω με ελαφρά. Όσο αθώα ή ευγενική και αν φαίνομαι σε όσους με γνωρίζουν, τόσο ξύπνια είμαι. Και δεν επιτρέπω σε κανέναν να με έχει του χεριού του. Όλα αυτά είναι λόγια θυμού και αγανάκτησης, διότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ψάχνουν ένα θύμα να τους κάνει όλα τα χατίρια, κάποιον να έχουν του χεριού τους. Ε όχι λοιπόν, εγώ δεν είμαι από αυτά τα υποψήφια θύματα. Και ούτε ψάχνω κάποιο για μένα. Είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου – ή έτσι θέλω να πιστεύω. Αλλά τουλάχιστον δεν ανήκω σε κανέναν.

Ξέρω όλα αυτά ακούγονται περίεργα και χωρίς νόημα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κατονομάσω κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι με το που δουν ευγενικό άνθρωπο τον κατασπαράζουν. Αν και ναι, έχω γνωρίσει αρκετούς. Δυστυχώς. Αλλά τι να κάνεις; Δεν είναι ότι τους συναντώ πρώτη φορά! Τους ξέρω χρόνια τώρα, τους έχω μάθει. Και έχω μάθει να ξεφεύγω όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Τέλος πάντων. Μία συμβουλή μόνο. Να είστε ευγενικοί μόνο εκεί που ξέρετε ότι αξίζει, αλλιώς θα την πατήσετε αγαπητοί μου. Και μετά άντε να γλιτώσεις.