Tuesday, October 5, 2010

Behold THE Truth

Πάντα χρειάζεσαι χρόνο για τον εαυτό σου, χρόνο να σκεφτείς, να ηρεμήσεις. Να δεις πού βρίσκεσαι, τι έχεις καταφέρει έως τώρα και τι σχεδιάζεις να καταφέρεις. Κοιτάς πίσω, όσα άφησες για να ακολουθήσεις τα όνειρά σου, για όλα όσα είπες «μπορούν να περιμένουν». Ναι μπορούν να περιμένουν, αλλά εσύ δε θα είσαι ποτέ η ίδια, έχεις ήδη αλλάξει, έχεις ήδη μεταμορφωθεί στον καινούργιο σου εαυτό, και όταν γυρίσεις τίποτα δεν θα είναι το ίδιο για εσένα. Και τότε θα πρέπει να σκεφτείς το μέλλον. Το μέλλον που τόσο σε φοβίζει αλλά ταυτόχρονα σε εξιτάρει, τόσο δυνατά που δεν μπορείς να αναπνεύσεις, γιατί τώρα ξέρεις για τι είσαι ικανή. Είσαι ικανή για τα πάντα, μπορείς να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο, ακόμη και αν είσαι μόνη σου, ποτέ δεν σε τρόμαξε η μοναξιά, ίσα ίσα την αγαπάς.

Τώρα είσαι σε μια παραλία σκεπτόμενη όλα αυτά, διαβάζεις το βιβλίο σου που μιλά για ελπίδα και για πίστη. Σταματάς λίγο και φωτογραφίζεις δύο παιδιά που τρέχουν στην παραλία με τη σανίδα τους, το ένα τραβάει το άλλο, τόσο χαρούμενα που δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις και εσύ. Γυρνάς πίσω στην πέτρα που διάλεξες σήμερα να γίνει η φίλη σου, ξαναρχίζεις το διάβασμα, αλλά σταματάς. Νιώθεις τα μάτια σου να καίνε, η ανάσα σου γίνεται πιο γρήγορη, οι σφυγμοί σου ταχύτεροι και καυτά δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό σου. Κλαις και δε σε νοιάζει που άνθρωποι γύρω σου σε κοιτούν απορημένοι, κλαις – όχι γιατί είσαι μόνη σου – αλλά γιατί νιώθεις ευγνώμων. Ευγνώμων προς το Θεό που σου έδωσε αυτήν την ευκαιρία να ζήσεις πράγματα που άλλοι δεν μπορούν καν να ονειρευτούν. Ευγνώμων που ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε σκέφτονται μέρα νύχτα, που αγωνιούν για σένα, που σε αγαπούν.


Και κλαις, σα μικρό παιδί γιατί ναι αυτό είναι ευτυχία, να ξέρεις ότι κάπου σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει η μητέρα σου, ο πατέρας σου, τα αδέρφια σου, η οικογένειά σου, οι πολυλατρεμένοι φίλοι σου, που ξέρεις ότι ό, τι και να κάνεις θα σε αγαπούν μέχρι το τέλος. Γιατί η φιλία δεν μετριέται με λόγια, αλλά με αληθινές πράξεις. Και νιώθεις τέτοια χαρά γιατί ξέρεις ότι έχεις τέτοιους ανθρώπους, από το λύκειο, από το πανεπιστήμιο, από τα φοιτητικά σου χρόνια που τόσο λάτρεψες, τόσο γέλασες και έκλαψες. Και είναι από τις ελάχιστες φορές που κλαις από χαρά, και αντιλαμβάνεσαι ότι το μέγα λάθος που πάντα έκανες είναι να θες παραπάνω, παραπάνω αγάπη, προσοχή, φιλία, έρωτα.


Και όμως δε χρειάζεσαι τίποτα από όλα αυτά, τα έχεις ήδη όλα. Ίσως όχι τον έρωτα αλλά δεν έχει σημασία, δε σε νοιάζει για αυτό, όχι πια, γιατί είναι το τελευταίο που σκέφτεσαι. Ο έρωτας ποτέ δεν σε δέχτηκε και εσύ ποτέ δεν τον παρακάλεσες. Δίκαιο. Υπάρχει όμως ένα πράγμα για το οποίο τον παραδέχεσαι και τον λατρεύεις. Το πόσο χαρούμενους κάνει ανθρώπους που αξίζουν να είναι ερωτευμένοι και αυτό το κατάλαβες τις τελευταίες μέρες, πως μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. Δε ζηλεύεις, κάποτε το είχες και αυτό, και ίσως κάπου υπάρχει και για εσένα το άλλο σου μισό. Απλά χαίρεσαι, νιώθεις ανείπωτη χαρά όταν βλέπεις τους άλλους να είναι και αυτοί τόσο χαρούμενοι. Όχι δεν είσαι αγία, απλά κάνεις τα πάντα για να είναι οι γύρω σου χαρούμενοι γιατί ξέρεις ότι μόνο έτσι είσαι και εσύ ευτυχισμένη.


Και ναι αντιλαμβάνεσαι για κάποιους ανθρώπους πόσο αξίζουν μόνο όταν τους «χάσεις». Και κλαις, κλαις και κοιτάς ψηλά στον ουρανό λέγοντας, δεν μπορεί να νιώθω τόση χαρά, όχι εγώ. Και όμως. Πάντα ένιωθες ότι δεν την άξιζες, γιατί; Πάντα είχες αυτούς τους ανθρώπους δίπλα σου και δεν το αναγνώριζες, και έκανες τόσα λάθη πληγώνοντάς τους, μαζί και εσένα. Πόσο πικρά μετανιώνεις για αυτό, πόσο εγωίστρια ήσουν. Πάει όμως πέρασε, ήταν δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές, εκεί σα φύλακες άγγελοι να σου θυμίζουν ότι θα είναι για σένα, δίπλα σου οποτεδήποτε, όπως και εσύ για αυτούς. Πολλές φορές σκέφτεσαι τι θα έκανες χωρίς αυτούς και τι θα κάνεις αν ποτέ τους χάσεις, ίσως είναι το χειρότερο συναίσθημα που υπάρχει.


Σηκώνεσαι και αποφασίσεις να περπατήσεις. Παίρνεις το μονοπάτι του Εθνικού Πάρκου χωρίς καμία σκέψη και με τη φωτογραφική στα χέρια είσαι έτοιμη για μία ακόμη περιπέτεια. Περπατάς και απολαμβάνεις τη φύση, πόσο υπέροχα διαφορετική είναι αυτή η χώρα! Απίστευτα όμορφη αλλά νιώθεις μια μικρή μελαγχολία γιατί θα ήθελες, να όλα αυτά να μπορούσες να τα δείξεις σε όλους έτσι όπως τα βλέπεις εσύ τώρα! Ναι έχεις τη φωτογραφική σου αλλά καμία φωτογραφία δε μπορεί να αποτυπώσει την ομορφιά της φύσης όπως το κάνουν τα ανθρώπινα μάτια. Και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι η φύση αποφασίζει να σου δείξει τη δύναμη της. Σα να σου λέει «θαύμασε το πόσο μικρή και ανήμπορη είσαι όταν δεν έχεις τα ανθρώπινα κατασκευάσματα να σε προστατεύουν από την οργή μου» (βλ. στέγαση, ομπρέλα, παλτό κλπ.), ίσως ήταν από τις πιο δυνατές βροχές που έζησες ποτέ. Μέσα στο απότομο μονοπάτι, μόλις που άρχιζε να σκοτεινιάζει και εσύ το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν απλά να συνεχίζεις να περπατάς. Ήταν απλά υπέροχο. Η βροχή σε είχε κάνει τόσο μούσκεμα που δε σε ένοιαζε, τα πόδια σου είχαν πρηστεί από το περπάτημα και το δύσβατο έδαφος και εσύ απλά γελούσες. Ένιωθες τη φύση μέσα στα σωθικά σου και όσο και αν το κορμί σου δεν το άντεχε, η ψυχή σου απλά το καταχαιρόταν! Τώρα είμαι πλέον σίγουρη ότι η δύναμη της ψυχής είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε αδυναμία του σώματος.  



Εκείνη η μέρα ίσως ήταν από τις πιο όμορφες της ζωής σου, ήρθες αντιμέτωπη με τη δική σου πραγματικότητα, αντιλήφθηκες τι είναι σημαντικό στη ζωή σου, τι λάθη έκανες και στο τέλος ήρθε η βροχή να ξεπλύνει το σώμα σου και την ψυχή σου από ότι κακό έκανες ποτέ, σαν εξαγνισμός. Εξαγνισμός του έξω αλλά και του έσω σου. Σαν να ξαναγεννήθηκες, ένιωσες τη ψυχή σου  να αιωρείται για μια στιγμή και μετά απλά επέστρεψε μέσα σου καινούργια, ξεπλυμένη από όλες σου τις αμαρτίες, λες και ο Θεός εκείνη τη στιγμή να συνωμότησε με τη φύση για σένα. Ίσως και ναι να το έκανε. Δεν έχει σημασία γιατί εσύ το πιστεύεις και αυτό σου δίνει ελπίδα, ελπίδα ότι ό, τι και να ζήσεις ποτέ, όσο μακριά και να είσαι, δε θα είσαι ποτέ μόνη σου, γιατί έχεις όλα όσα χρειάζεσαι, την υγεία σου, ανθρώπους να σ’ αγαπούν και έναν Θεό που κάθε φορά θα σε εξαγνίζει από όλες σου τις αμαρτίες.

No comments: