Βέλγιο είναι θα ξανάρθει!

Είναι συναρπαστικό να αντιλαμβάνεσαι ότι κράτη που βρίσκονται τόσο κοντά σου, είναι στην ουσία τόσο διαφορετικά από το δικό σου, ή έστω από αυτό που είσαι τώρα. Γιατί οι αποστάσεις τελικά δεν είναι τίποτα μπροστά στην ουσία της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας που μπορείς να βρεις στον κόσμο τούτο.

Κράτα με γερά

Μία ημέρα του Ιούλη είχα την ευκαιρία να κάνω ένα μικρό ταξίδι (όπως προστάζει και ο τίτλος του ίδιου του μπλογκ), στο κοντινό Βέλγιο, να εδώ δίπλα στην συννεφιασμένη, μα τόσο μελαγχολικά όμορφη Ολλανδία. Κάπου εκεί στα μισά του δρόμου, όταν είχαμε περάσει κιόλας τα σύνορα - χωρίς κανείς να μας ελέγξει – με τη μία έβλεπες τη διαφορετική αρχιτεκτονική, τους λίγο πιο ‘ανώμαλους’ δρόμους, τις γαλλικές πινακίδες και φυσικά τον καθαρό ουρανό. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Ολλανδία και όμως ένιωσα έναν ανανεωτικό, χαλαρωτικό ίσως – διότι επρόκειτο για διακοπές, μην το ξεχνάμε – αέρα.

Ανάμεσα σε πράσινους λοφίσκους, φρεσκοβρεμμένες λεβάντες και βοσκοτόπια είχα τη χαρά να βρεθώ, έπειτα από τρεις ώρες ταξιδίου. Το δροσερό αεράκι συνόδευε τις ηλιόλουστες ανοιξιάτικες ημέρες στο επαρχιακό αυτό μέρος του Βελγίου. Μεταξύ ανανεωτικών ύπνων και σπιτικών φαγητών, ώρες ρεμβάσματος στο μπαλκόνι και χαλαρωτικών στιγμών κυλούσαν οι μέρες. Σε έναν τόπο όπου τίποτε δε σου αποσπούσε την προσοχή, ούτε ίντερνετ, ούτε τηλεόραση, ούτε κινητά. Όλα ανήκαν σε έναν άλλο μακρινό και αγχώδες κόσμο. Και εγώ μακριά του κατάφερα να επουλώσω κάτι στρεσαρισμένες πληγές που είχα μαζεμένες από το χειμώνα. Κανένα φάρμακο και κανένα αναλγητικό δε συγκρίνεται με την ησυχία που κρύβεται στην φύση, που μαγικά και εκστατικά σχεδόν σε ανανεώνει χωρίς καν να προσπαθεί.

Λίγα χιλιόμετρα περπατήματος μέσα στο δάσος ήταν αρκετά για να νιώσω την γαλήνη που αισθάνεσαι όταν η ψυχή σου ‘αγγίζει’ έστω και για λίγη ώρα την τελειότητα της φύσης. Καθαρός αέρας, στριφογυριστά δρομάκια και ένα χέρι να μου κρατά την πνοή, λες και αν με αφήσει θα σταματήσω να αναπνέω. Είναι πολλά αυτά που θα θυμάμαι. Στιγμές αποτυπωμένες σε ψηφιακά κάδρα, μουσικές σαν αυτές που μύρισα περπατώντας, ψιθυριστές αναμνήσεις να συντροφεύουν το δύσκολο χειμώνα που έρχεται και κάτι από το επαρχιακό Βέλγιο που είμαι σίγουρη ότι θα ξανάρθει.