Όταν μιλά η νύχτα

Η ψυχή μου καιγόταν ολάκαιρη,

δε μπορούσα να θυμηθώ,

τις ξεχασμένες σου φακίδες.

 

Μήτε τα βλέφαρα εκείνα τα βαριά,

που ούρλιαζαν δικές τους ιστορίες.

Μάτια μαύρα μελαγχολικά,

σαν τα κουμπιά από το παλτό σου,

εκείνα που ποτέ

δε θέλησες να μοιραστείς.

Και τα στενάχωρα εκείνα δάκρυα,

εγώ δε μπορούσα να τα αποφύγω.

Και εσύ με λέξεις σκορπισμένες με ησύχαζες,

μη ξέροντας ότι η αυγή μου είχε χάσει το δικό της τρένο.