Μα απ' όλα περισσότερο...

Κείμενο: Εύη Διακουμή

-Είναι δύσκολο να ζεις όχι πολύ μακριά από εκεί που η ατυχία χτυπούσε τις πόρτες για χρόνια.

-Έλα τώρα..τα πράγματα γίναν πολύ καλύτερα στο μέλλον του τότε και έπειτα, ο άνθρωπος εύκολα ξεχνάει.

Μα όλα είναι εκεί. Αυτά και άλλα πολλά που κάποτε φαντάστηκες. “Μες το κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα”!

-Τα βράδια συνήθως σε ακούω που στριφογυρίζεις στο κρεβάτι. Τι σκέφτεσαι;

-Σκέφτομαι πως παλιά έγραφα μέχρι και ποιήματα. Τώρα δεν έχω κέφι να γράψω και πολλά.

-Χαμένος κόπος. Εσύ ποτέ δεν άφησες κανέναν να τα δει. Δεν πιστεύεις στο ότι θα σε πιστέψουν και έπειτα, μια απλή επιβεβαίωση, ένα μπράβο δεν αρκεί. Χάνεται η μαγεία. Η μαγεία του μυστικού.

Και κάπως έτσι ξυπνάς νωρίς το πρωί για να κλέψεις λίγες στιγμές από τη ζωή ενός άλλου.

-Αυτά είναι καινούργια όμως...Παλιά; Πού πήγε το “παλιά”;

-Είναι κοντά. Ένα τετράγωνο δρόμος. Αποφεύγω να περνάω από εκεί. Φοβάμαι μη βγει ένα χέρι και με ξαναρίξει εκεί μέσα.

Ο απόηχος φέρνει τη σιωπή. Και το καυτό νερό που τρέχει απ’ τους τοίχους.

-Κάτι μου θυμίζει αυτό..

-Το είχα δει σε κάποιο όνειρο. Πνιγόμασταν ζωντανοί, χωρίς ανάσα. Όλα ξεκινούσαν τότε.

-Μην κάνεις έτσι. Ίσως να έφταιγε η μοναξιά της εποχής.

-Όταν ακούσεις την μοναξιά να έρχεται, πες της πάντα ψέματα. Θα σε πιέσει να της διηγηθείς να νέα της ημέρας και τέλος, μαζί σου θα γελάσει. Έτσι έλεγα τότε. Με κάποια από εκείνα τα νέα ακόμα γελάει η κουφάλα.

Το τετράδιο βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα χέρια μου ανοιγμένο μετά από χρόνια. Αυτό είναι κάτι από μόνο του ανησυχητικό.

-Θα με βοηθήσεις;

-Ναι γιατί όχι. Μπορεί να είμαι ανίκανος να βοηθήσω οποιονδήποτε, όμως προσπαθώ ειλικρινά.

Τις πιο νωπές τις μνήμες πρέπει να ξεσκονίζουμε πρώτα, έτσι δεν είναι;

Έτσι είναι. Δύο πόρτες και πέντε κάγκελα έγραψαν άλλη μια ιστορία μέσα στη δική μου μικρή ιστορία.

-Τί μένει εκεί;

-Ο ήσυχος πεζόδρομος και ένας αέρας γνώριμος. Μουσική παντού και πάντα. Και λίγη σκόνη.

Και τα λουλούδια που θα κοιτάω μήπως και τύχει και βρεθούν μπροστά του. Πέρασαν χίλια χρόνια από την Τρίτη εκείνη. Το ελέγχω.

Έγιναν όλα για κάποιο λόγο από αυτούς που δήθεν κυνηγούσες; Παλινδρομούν. Έρχονται σε ισοπαλία.

-Στεναχωρείς κι εμένα, μου είπανε προχτές. Αγαπάω τους ανθρώπους και δεν θέλω να υποφέρουν. Όμως αυτοί από μένα διαφέρουν. Δύσκολο;

-Εύκολο για μένα γιατί είμαι απέναντι, να απαντώ σε σένα.

-Τι θα γίνει πάλι φέτος; Ο χειμώνας θα φύγει σαν καφές ελληνικός και σκέτος.

-Έτσι θα είναι τώρα; Όλα να μας πειράζουν;

-Στο ΄πα ξανά. Το 'πα ξανά. Δεν μασάω όπως παλιά. Δεν ξαναφοράω μαύρα. Εκείνα που θυμάσαι πρέπει πια να είναι χώμα. Όμως ας ξέρεις...Απ' όλα περισσότερο, αυτό που με πειράζει είναι την απουσία Τους πως πάω να συνηθίσω.