Wednesday, August 10, 2011

Σκέψεις στο σκοτάδι


Τα τζιτζίκια ουρλιάζουν και εγώ κάθομαι να ξαναγράψω, λες και έχω κάποια προθεσμία και πρέπει να προλάβω, λες και έχω κάποιο ραντεβού. Αναρωτιέμαι έχω; Ναι με τον εαυτό μου απαντώ. Γιατί γράφοντας απελευθερώνεσαι και πολλοί το νιώθουν αυτό. Πολλοί «ανακουφίζονται» συναισθηματικά γράφοντας, όπως μερικοί πίνοντας, μαλώνοντας, φωνάζοντας. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία ανεπιστρεπτί.

Καλοκαιρινές αμέριμνες βραδιές περνούν ανεπαίσθητα πάνω από το κορμί μου και ακόμα δεν έχω ζήσει τα καλοκαιρινά μου ραντεβού όπως θα έπρεπε, απλά τα αναμένω. Με μια λαχτάρα και μία προσμονή ανείπωτη. Στην καρδιά μου ομολογώ ξεχνιέμαι, λες και  δεν περιμένω κάτι. Και όμως περιμένω και περιμένω. Οι αμμουδιές και οι παραλίες με ξεχάσανε και έπειτα τις ξέχασα και εγώ. Έτσι απλά και ανώδυνα σα να περνά το καλοκαίρι . Σα να μην ήρθε ποτέ σε μία πόλη που με κουράζει και με εξασθενεί. Με βάζει σε λήθαργο λες και το κάνει επίτηδες. Για να μην νιώσω λέει το καλοκαίρι αυτό, να μη με αγγίξει.

Αλλά πλέον τελείωσε και αυτό, με άγγιξε. Τα τζιτζίκια ουρλιάζουν και τα κουνούπια οργιάζουν στο σώμα μου πριν καν προλάβω να σκεφτώ ότι με τσιμπούν. Και περνάει η ώρα και ξεχνιέμαι. Ξεχνιέμαι και ξεχνάω γιατί ξεκίνησα και πού πάω. Ποια βάρκα θα έπρεπε να με πάρει και με ξέχασε, ποιος άνεμος θα έπρεπε να με ταξιδεύει και με έχασε, ποιος έρωτας θα έπρεπε να με είχε αγκαλιά και με άφησε. Μόνη και άγνωστη στο πλήθος, μόνη και αγνώριστη.

Θα έρθει όμως και η σειρά μού λέω κάθε βράδυ και περιμένω καρτερικά. Να ανοίξει η πόρτα το πρωί και να έρθεις με χίλιες αγκαλιές μόνο για μένα, με εκατοντάδες φιλιά που μου ανήκουν, με χιλιάδες συναισθήματα να με κατακλύζουν. Και η αναμονή δεν έχει όριο. Η υπομονή όμως έχει και εγώ είμαι διατεθειμένη να τα ξεπεράσω και αυτά, όπως ξεπέρασα τον ίδιο μου εαυτό στη διάρκεια των αιώνων μου. Στη διάρκεια των ατέρμονων σκέψεων και των άπειρων λέξεων. Σε όλα αυτά που με στιγματίζουν και σε αυτά που δεν περνούν. Στα στενάκια του μυαλού που ντύνονται με συναισθήματα, άλλοτε άσπρα και άλλοτε μαύρα, ποτέ γκρι. Και μου το’ χαν πει κάποτε. Ισορροπία.

Και έρχομαι αντιμέτωπη με όλα αυτά που θα γίνουν και με αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν και χάνομαι. Για άλλη μια φορά χάνομαι στη νύχτα και τα άστρα μου. Και ποντάρω μέρες και ώρες χαμένη παντού. Ποντάρω εμένα για σένα, για όλους όσους πέρασαν και θα περάσουν από το διάβα μου, για όσους χάθηκαν, αγαπήθηκαν, μισήθηκαν, λατρεύτηκαν. Ποντάρω ζωή και αγάπη, χωρίς να ξέρω αν θα κερδίσω. Αλλά τι σημασία έχει; Οι νίκες θα είναι λίγες και θα ξέρω ότι όταν ερωτηθώ δε θα διστάσω να σκεφτώ τι έχασα, γιατί στην πορεία θα έχω ήδη κερδίσει πολλά και ανεκτίμητα. Και η ζωή δε θα έχει χαραμιστεί άδικα. Εγώ θα έχω παίξει την παρτίδα μου ελεύθερη και ερωτευμένη. Και τα τζιτζίκια θα συνεχίσουν να ουρλιάζουν κάθε βράδυ, όσο εγώ θα χάνομαι στη σκέψη μου. Καληνύχτα. 

No comments: