Ένας πλανήτης στην τροχιά μου

Είναι η πραγματικότητά μου πλέον, κάθε φορά που θα σε βλέπω θα σε θέλω και πιο πολύ. Τι και αν μας χωρίζει γη και χάος; Εσύ είσαι εδώ, ζεις μέσα μου και ας είσαι μακριά μου. Διανύω χιλιόμετρα όταν σε σκέφτομαι γιατί με ταξιδεύεις ως το τέρμα του ουρανού και τον πάτο της θάλασσας, μέχρι τα άστρα και τους πλανήτες μου.

Είσαι ο δορυφόρος για τον πλανήτη μου και εγώ το αστέρι σου. Έχουμε βγει και οι δύο εκτός τροχιάς, όμως σύντομα θα συγχρονιστούμε. Γιατί είμαστε για μια ζωή συνδεδεμένοι, για έτη φωτός προγραμματισμένοι να γυρίζουμε ο ένας γύρω από τον άλλο. Και τρέχει ο χρόνος και τρέχουν τα λόγια, σαν πεφταστέρια. Σε θυμάμαι να γελάς και δακρύζω. Και όταν εγώ δακρύζω μαυρίζει ο ουρανός μου και κλαίνε οι θάλασσές μου. Γιατί έτσι αντιδρώ στις απότομες κλιματικές αλλαγές που επιφέρεις στο οικοσύστημά μου με τα φαινόμενά σου, σε ολόκληρο το σύμπαν μου.

Όταν με κοιτάς

Ανθίζω

Και γελώ όταν έρχεσαι προς το μέρος μου, χαμογελώ και ανθίζουν τα πάντα γύρω μου, είσαι ο ήλιος για αυτόν τον «πλανήτη», η ζωή και το φως που δεν είχε ποτέ. Και ξεχειλίζω από ζωντάνια και φωνή, από έμπνευση και πάθος και όλα αυτά γιατί σε ξέρω. Γιατί ήρθες έπειτα από μία εποχή τρομερών παγετώνων και μουσώνων, έπειτα από κατακλυσμούς και πλημμύρες. Και μαζί ζούμε τα δικά μας φαινόμενα. Δημιουργούμε «ζωή».

Μη με αφήσεις να πέσω σε λήθαργο πάλι, όχι στο κενό. Οι πλανητικές μου λειτουργίες παραλύουν, τα άλλα άστρα δεν αντέχουν άλλο, ο ήλιος δε λάμπει πια για μένα, περιμένει το δικό σου το φως και τη δική σου λάμψη…

Και συνεχίζω να μιλώ στον εαυτό μου λέγοντας ότι εσύ είσαι ο δορυφόρος και η σελήνη μου, τα άστρα και όλοι οι πλανήτες μου, το σύμπαν μου όλο, ο ήλιος μου. Και εγώ ένα απλό ουράνιο σώμα που ταξιδεύει στον αχανές γαλαξία σου.