Αν κάτσω να μετρήσω τις πανέμορφες παραθαλάσσιες πόλεις της χώρας αυτής δε θα τελειώσω ποτέ. Άκουγα και άκουγα για την πόλη του Βόλου αλλά ποτέ δε σκέφτηκα να την επισκεφτώ. Ώσπου μια μέρα πριν από πολλά χρόνια γνώρισα δύο καταπληκτικές προσωπικότητες από την πόλη αυτή. Δύο κορίτσια ευαίσθητα μα με τσαγανό. Δυο Βολιώτισσες.
Τα χρόνια πέρασαν και ήρθαμε πιο κοντά. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ έχοντας έρθει από μία μικρή πόλη ήμουν διστακτική με τους ανθρώπους. Μετά όμως αντιλήφθηκα την αξία της αληθινής φιλίας, αυτής που πρέπει να δοκιμαστεί για να αξιολογηθεί και να τη ζήσεις για να την κρίνεις. Δε ξεκίνησα να γράφω όμως για τη φιλία. Έγραφα για μία πόλη της Θεσσαλίας από όσο θυμάμαι. Την πόλη αυτή που είχα τη χαρά να επισκεφτώ πρόσφατα. Το Βόλο.
Νομίζω, και αυτό αφορά κάθε πόλη, ότι αν δεν την περπατήσεις με κάποιον ντόπιο δε θα νιώσεις τη μαγεία της, όσο μικρή και άσχημη και αν είναι (βλ. η Κοζάνη μας). Έτσι έκανα και εγώ λοιπόν για τέσσερις ολόκληρες μέρες στον αγαπημένο Βόλο. Απόλαυσα μία από τις πιο όμορφες πόλεις της Ελλάδας. Με τα βουνά και τα απόκρημνα χωριά της και τις αμέτρητες καθαρές παραλίες της. Με μια παρέα που έχουμε περάσει πολλά και που ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τις επισκεφτώ. Δεν το μετάνιωσα όμως.
Ανακαλύπτοντας έστω και τα βασικά τουριστικά σημεία της πόλης και του Πηλίου ένιωσα ότι η πόλη αυτή κρύβει πολλά όμορφα σημεία, απάτητα και μοναδικά. Ομορφιές ανείπωτες και στενά με ιστορία. Βέβαια όπως με πληροφόρησαν πολλοί έχουν ανακαλύψει την μοναδικότητα αυτής της πόλης με αποτέλεσμα να έχουν χτιστεί πολυτελή σπίτια στο βουνό. Προσωπικότητες προερχόμενες από όλους τους επαγγελματικούς χώρους ακόμη και από άλλες χώρες (βλ. Roger Waters των Pink Floyd).
Και έτσι πέρασαν οι λίγες αυτές μέρες ξέγνοιαστα με ήλιο και θάλασσα, πολλούς καφέδες και τρελό γέλιο. Μέρες που θα’ θελα να ξαναζήσω, να είμαστε έτσι ανέμελες χωρίς υποχρεώσεις. Να περνάμε ωραία και να μη σκεφτόμαστε τίποτε.
Προερχόμενη από μία πόλη ορεινή καταλαβαίνω την αξία της θάλασσας και πως είναι να τη βλέπεις μόνο κάθε καλοκαίρι για 5 μέρες και αν. Κάποιοι μου λένε δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να ξέρω ότι η θάλασσα είναι κάπου κοντά και εγώ αναρωτιέμαι, άραγε εγώ θα μπορούσα να ζήσω με τη θάλασσα; Προς το παρόν ναι, αλλά δε λέω μεγάλες κουβέντες. Για όλους μας η πόλη στην οποία γεννηθήκαμε δε μας αρέσει, ακόμη και αν είναι η πιο όμορφη του κόσμου. Πάντα βρίσκουμε κάτι να κατακρίνουμε και πάντα θα έχουμε κακές αναμνήσεις από χρόνια εφηβικά. Όμως δεν παύει να είναι ο χώρος όπου γεννηθήκαμε και που κάποτε φαινόταν άπειρος και τεράστιος και ας είναι ένα μικρό χωριό. Και που εκεί θα είναι πάντα κάποιος να μας θυμίζει πως εκεί όπου μεγαλώσαμε θα είναι το μέρος που θα μας λείπει περισσότερο στον κόσμο, ακόμη και αν αυτό δεν υπάρχει πλέον.
No comments:
Post a Comment