Η μαύρη πριγκίπισσα

Με μια αγκαλιά, με πολλά φιλιά να με γεμίσεις περιμένω. Αλλά θα περιμένω για πολύ ακόμη. Δακρύζει η ψυχή μου, σπαράζει η καρδιά μου, ουρλιάζει το τέρας μέσα μου, αυτό που με τρώει καθημερινά. Ξανάρθε αγάπη μου, αλλά δεν είσαι εδώ να το σκοτώσεις με το σπαθί σου σαν ονειρεμένος ιππότης. Και εγώ από τα άσπρα που φορούσα επάνω στον πύργο μου με ντύσανε με μαύρα και άραχνα πέπλα, να μη βλέπω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη γιατί έχει παραμορφωθεί από το κλάμα και τη στενοχώρια. Μου άλλαξαν ρούχα και με ρίξανε σε ένα υπόγειο για να βλέπω το φως της ημέρας από χαμηλά. Μου άφησαν την πόρτα ανοιχτή όμως, δε με κλείδωσαν, για να μπορώ λέει να απελευθερωθώ. Δε μπορώ όμως. Δε μπορώ ούτε τα πόδια μου να κουνήσω, όλο μου το σώμα πονάει τρελά και σφαδάζω από τα «χτυπήματά» του.

Ο τοίχος έχει τρύπες αγάπη μου. Από μέσα τους ξεπροβάλλουν κάτι πλάσματα μικρά αλλά τρομακτικά, σαν εκείνα που έρχονται από μακρινούς εφιάλτες αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις την προέλευσή τους και τον σκοπό ύπαρξης τους. Είναι σα ροζιασμένα έντομα άλλης εποχής, διψασμένα για αίμα, το δικό μου. Με τριγυρίζουν και μου τρυπούν αργά την καρδιά. Ματώνω και ματώνω αλλά δε βγαίνει αίμα από το σώμα μου ομορφιά μου, δε βγαίνει. Εγώ όμως συνεχίζω να αιμορραγώ σαν ανοιχτή πληγή.

Και κοιτάω το φως από χαμηλά, μπορώ να το πιάσω το ξέρω αλλά κάτι με κρατάει εκεί κάτω φυλακισμένη, το ίδιο μου το μυαλό. Σαν να μου έριξαν κάτι αρχαία ξόρκια, να έχω μόνο τη θέληση και όχι τη δύναμη. Με πονάει και το σώμα μου αυτές τις μέρες εδώ κάτω. Η υγρασία θα είναι μάλλον. Μπορεί και το μυαλό μου. Δεν ξέρω. Μπορεί και να ξέρω και να μην το παραδέχομαι. Είναι και αυτοί οι εφιάλτες που επιτίθενται στα όνειρά μου και χαλάνε ακόμη και τις τελευταίες αχτίδες ελπίδας που μπορεί να υπάρχουν στο ξεθωριασμένου μου μυαλό.

Και λαχταρώ και λαχταρώ εσένα και ό, τι μου χρωστάς. Να με σώσεις σα σωστός ιππότης. Αλλά δεν είμαι πλέον μία σωστή πριγκίπισσα και εγώ, έχω γίνει η παραδουλεύτρα του εαυτού μου, η σκλάβα των επιθυμιών μου. Κάτι με κρατά πίσω. Ίσως φόβος και απόγνωση. Φόβος για αυτό που φοβάμαι ότι δεν είμαι αλλά και για αυτό που είμαι στην πραγματικότητα, απόγνωση για αυτό που δεν μπορώ να είμαι και για αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαι. Έρμαιο των δικών τους επιθυμιών. Πρέπει να δράσω, να ξεφύγω, να πιάσω το φως που με ταλαιπωρεί τόσο καιρό, να το πιάσω και να του πω ότι είμαστε ίσοι, ότι και εγώ αξίζω και είμαι ικανή για πολλά. Η ηττοπάθειες και οι φοβίες δε χωρούν πλέον. Και ξέρω θα έρθεις και θα με σώσεις, όχι γιατί έτσι πρέπει να γίνει, αλλά γιατί έτσι αποφασίσαμε μαζί ότι θέλουμε να γίνει. Γιατί για την αγάπη μου θα έδινα και τον εαυτό μου, γιατί μόνο αυτό αξίζει, γιατί όλοι στο τέλος μόνο για τον εαυτό τους νοιάζονται. Εγώ όμως νοιάζομαι για σένα που ξέρω ότι μπορείς να μου δώσεις όλα αυτά που ονειρευόμουν μικρή, όχι έναν έρωτα που θα ξεφουσκώσει ή μια φιλία που ξεχνάει. Μία αγάπη που αξίζει. Μόνο αυτό. Αληθινό και απλό. 

Γιατί με αγαπάς για αυτό που είμαι στα αλήθεια. Μια μαύρη πριγκίπισσα.