Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πόσο μεγαλώσαμε πια; Τα εμπόδια που είχαμε κάποτε φαίνονται τόσο ασήμαντα μπροστά σε αυτά που αντιμετωπίζουμε τώρα. Είναι δύσκολο να είσαι ενήλικας τελικά. Και μεγαλώσαμε απότομα ρε γαμώτο. Πώς γίναμε έτσι; Κάποτε κάναμε ρυτίδες έκφρασης επειδή γελούσαμε πολύ, τώρα κάνουμε ρυτίδες ανάμεσα από τα φρύδια γιατί σκεφτόμαστε πολύ. Γιατί τόσο πολύ περισυλλογή και αμφιβολία;
Τι φταίει; Να φταίει το άγχος της σημερινής κοινωνίας; Να τελειώσεις το πανεπιστήμιο; Να βρεις δουλειά; Να βρεις ένα καλό παιδί να παντρευτείς; Πολύ μπανάλ. Τώρα οι αιτίες της πολύωρης σκέψης και του άγχους είναι πιο πολύ να ανταποκριθείς στον εαυτό σου, παρά σε όλα όσα θέλει η κοινωνία για σένα, που δεν είναι άλλα από ένα πτυχίο στην ώρα του και μία δουλειά αντάξια αυτού που σπούδασες, αλλιώς σε φάγανε οι κουτσομπόλες γλώσσες. Να ανταποκριθείς στα θέλω και τις δικές σου επιθυμίες, να μην προδώσεις τα δικά σου όνειρα και αυτά που έκανες κάποτε με τους φίλους σου. Μα πως στο καλό το κάνεις αυτό; Πώς γίνεται να μην αλλάξεις και εσύ μαζί με τα όνειρά σου στο πέρασμα του χρόνου; Εμ αν το ξέραμε αυτό όλοι θα ήμασταν χαρούμενοι. Μήπως τελικά προσπαθούμε πολύ χωρίς να έχει ουσία; Τι αξίζει τελικά; Η πραγματοποίηση των στόχων σου και των ονείρων σου ή οι άνθρωποι που χάνεις στην πορεία για την υλοποίησή τους;
Μήπως η ζωή που όλοι ονειρευόμαστε να βρίσκεται εκεί που δεν περιμένουμε ποτέ; Μήπως η ζωή που πάντα θέλαμε να εξαρτάται πάντοτε από τις παιδικές μας επιθυμίες, ακόμη και αν δεν το παραδεχόμαστε; Μήπως φοβόμαστε τα ίδια μας τα όνειρα τελικά; Μήπως φοβόμαστε ότι όταν θα πραγματοποιηθούν όλα μας τα όνειρα δεν θα έχουμε σκοπό στη ζωή μας; Μάλλον γι’ αυτό έχουμε συνεχώς και καινούργια όνειρα, για να είμαστε πιο ενθουσιασμένοι για τη ζωή και όταν πια κοντεύουμε προς την υλοποίησή τους να χάνουν το νόημά τους. Έτσι και εμείς όλο και αναβάλλουμε κάτι όταν ξέρουμε ότι θα μας φέρει ένα βήμα πριν το όνειρο. Ένα βήμα πριν την ευτυχία, αλλά και την ανούσια ζωή.
No comments:
Post a Comment