Έχω χαθεί μέσα μου, στο εγώ μου, στην παραφροσύνη μου, στη δική μου τρέλα. Πονάω αλλά δεν το νιώθω, πονάω αλλά δε με αγγίζει. Πώς είναι δυνατόν; Ξέρω ότι με πειράζει, ότι με πονάει, ότι υποφέρω, κι όμως δεν το νιώθω. Το βλέπω μόνο στα όνειρά μου. Η ψυχή μου υποφέρει σιωπηλά και όμως δεν το νιώθω, μονάχα το ξέρω βαθιά μέσα μου ότι κάτι έσπασε για τα καλά, για πάντα και δεν ξανακολλάει. Και ξέρω ότι δεν με πειράζει. Καθόλου. Ίσως αυτό θα έπρεπε να με προβληματίζει, το ότι δε με προβληματίζει.
Τι κάνεις όμως όταν έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο; Απλά το υπομένεις, το αφήνεις να περάσει. Και αν δεν περάσει; Και αν δεν φύγει ποτέ; Θα αφήσεις τη ζωή σου να χαθεί μέσα στις αναμνήσεις, στις απογοητεύσεις και στα ανεκπλήρωτα όνειρα; Όχι. Όχι γιατί τώρα έμαθες ότι μόνο εσύ είσαι για σένα, ότι αν δεν προσπαθήσεις εσύ να σωθείς, κανένας άλλος δε θα το κάνει για σένα. Τέρμα οι μιζέριες και οι κακομοιριές, τέρμα όλα αυτά για τα οποία θα χανόσουν εύκολα και χωρίς σκέψη. Ναι έχεις χαθεί μέσα στο ίδιο σου το εγώ όμως χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα. Τι ωραία να μη σκέφτεσαι τίποτα! Ίσως έτσι να είναι καλύτερα, ίσως έτσι να ξεχαστείς και λίγο και να μη νιώθεις. Αλλά τι λέω δε νιώθεις ήδη.
No comments:
Post a Comment