Περιμένω, περιμένω για κάτι που δεν έρχεται ποτέ. Κολλάω και δεν ξέρω γιατί. Η ζωή μου μια ευθεία γραμμή που ξεφεύγει από την πραγματικότητα και ταξιδεύει στα δικά της μονοπάτια. Με γωνίες και κύκλους που τρελαίνουν τη σταθερότητα των υπολοίπων. Και κάτι χάνω μέσα στους αιώνες της ύπαρξής μου. Κάτι μου διαφεύγει, μου ξεφεύγει μέσα από τα αέρινα χέρια μου. Χάνω το μυαλό μου στα αδιέξοδα του έξω κόσμου. Θέλω πάλι να κλειστώ στο δικό μου μοναδικό κόσμο, να μη μιλάω σε κανέναν, να μην ακούω πια κανέναν, το μόνο που να με συντροφεύει να είναι η γαλήνη του εγώ μου, η ηρεμία της ψυχής μου. Να κλειστώ μέσα στη φούσκα της ζωής μου και να μην ξαναβγώ.
Όλοι πρέπει να υποστούμε μικρούς θανάτους, κάθε δοκιμασία της ζωής είναι ένας μικρός θάνατος, αλλά συνάμα και μια μικρή αναγέννηση. Αλλά εάν δεν πεθάνεις πρώτα, να υποστείς την απόλυτη φθορά, να χαθείς, να εξαφανιστείς, να νιώσεις μέσα σου τον πόνο, την οργή, την απογοήτευση, τη λύπη, την απόρριψη, το θάνατο, δε μπορείς να συνεχίσεις. Πρέπει να υποστείς την απόλυτη μεταμόρφωση πρώτα, την αλλαγή στο έσω σου, στην ψυχή σου και έπειτα θα επέλθει και η ολική σου μεταμόρφωση, σαν τις πεταλούδες. Πρώτα ξεκινούν σαν άσημες κάμπιες και βάζουν τον εαυτό τους να υποστεί ένα θάνατο. Τυλίγονται μέσα στο ίδιο τους το κουκούλι και έπειτα από την αναμονή επέρχεται η ολική μεταμόρφωση σε κάτι τόσο όμορφο και μαγικό, μία πεταλούδα. Έτσι λοιπόν είναι και η ψυχές μας. Κάθε μέρα έρχεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες της ζωής που μέσα από τον πόνο που σου προξενούν αλλάζεις και πρέπει να τον υποστείς, σαν μια κάμπια να τυλιχτείς μέσα στο κουκούλι σου, μέχρι να περάσει αυτή η περίοδος και να μεταμορφωθείς, να γίνεις ένα νέο κομμάτι του εαυτού σου.
No comments:
Post a Comment