Μια ανάσα πριν το τέλος

Έχω χάσει τον εαυτό μου σε σένα. Είναι καλό αυτό; Δεν ξέρω, θα μου πεις; Δε σε καταλαβαίνω, γιατί κλαις; Έλα κοντά μου, αφού ξέρω μόνο εγώ μπορώ να σε γιάνω. Με ρωτάς αν σ’ αγαπώ. Πώς να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση όταν με κοιτάς με τα υγρά σου μάτια; Και τότε βγαίνει από τα χείλη μου ένα μεγάλο ναι, τόσο μεγάλο όσο η απεραντοσύνη του ωκεανού και το μαύρο του σύμπαντος. Από κάπου εκεί πρέπει να ήρθες και εσύ γιατί είσαι πολύ ονειρικός για να είσαι αληθινός. Δε στοιχειώνεις τα όνειρά μου γιατί τα ζούμε μαζί. Ένα όνειρο η ζωή μου μαζί σου και ξέρω ότι αν ποτέ χωριστούμε δε θα έχω πνοή να αναπνεύσω, δε θα έχω μάτια να αντικρύσω τον κόσμο, διότι όλα θα είναι σκοτεινά και μαύρα. Δε θα έχω τα φωτεινά σου μάτια να μου δείχνουν το δρόμο μέσα στο σκοτάδι, δε θα είσαι εκεί.

Δε θέλω να αντικρύσω το σκοτάδι ξανά

Μη με αφήσεις ψιθυρίζω κλαίγοντας. Ποτέ μου λες. Μα πως μπορώ να σε πιστέψω μετά από όλα αυτά που έχω περάσει; Μην κοιτάς πίσω, δεν αξίζει μου λες. Και ξέρω ότι έχεις δίκιο αγάπη μου. Δεν κοιτάω πίσω, μόνο μπροστά γιατί έχω εσένα.