Πού είμαι; Πού ήρθα; Κάπου τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά συνάμα. Στη γείτονα χώρα. Τη χώρα αυτή που τόσο έχει μισηθεί, που τόσο έχει συζητηθεί, που τόσο, που τόσο. Μία χώρα που μας έδωσε πολλά από τα χαρακτηριστικά της, γλωσσικά, πολιτιστικά κλπ. Μία όμορφη χώρα με πολλές αντιθέσεις, στοιχεία καλά και πολλά στοιχειά.
Και είμαι εδώ προσπαθώντας να μάθω. Να μάθω τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους, τους τόπους και τα σοκάκια τους. Αλλά ζητώ κάτι παραπάνω, ή μάλλον περίμενα κάτι παραπάνω. Κάτι περισσότερο από ένα hi και ένα how are you. Μου δίνουν την εντύπωση ορισμένοι άνθρωποι εδώ ότι σου δίνουν σημασία μόνο όταν θέλουν κάτι από σένα. Πριν έναν μήνα ήθελαν καθοδήγηση, τώρα προσοχή για τα φεστιβάλ τους. Δεν είναι έτσι όμως. Για να διατηρήσεις μία τυπική έως φιλική σχέση χρειάζεται να προσπαθείς συνέχεια, όχι μόνο όταν σε συμφέρει. Αλλιώς ο άλλος το καταλαβαίνει και δεν σου δίνει σημασία πια, ούτε για ένα γεια. Αλλά αυτό το κάνουν πολλοί άνθρωποι σε πολλές χώρες και σε καμία περίπτωση δε γενικεύω.
Είναι και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που νοιάζονται στα αλήθεια, σε νιώθουν, σε ξέρουν, τους εμπιστεύεσαι. Και είναι αστείο πως ακόμη και τώρα κάποιοι μου λένε πρόσεχε τους. Γιατί επειδή είναι Τούρκοι; Ε και; Νομίζω ότι η Τουρκία είναι απλά άλλη μία χώρα δίπλα μας, όπως η Ιταλία. Ναι μοιραζόμαστε πολλά πάθη και μίση και ακόμη και τώρα μπορείς να δεις στον ουρανό του Εσκισεχίρ F16 να πετούν τόσο χαμηλά – γεγονός που θα έπρεπε να είναι παράνομο – που σε κουφαίνουν στην κυριολεξία. Αεροπλάνα που όπως έμαθα εξασκούνται για την Ελλάδα και ταξιδεύουν μέχρι το Αιγαίο. Για να επιδείξουν τη δύναμή τους στην ελληνική κυβέρνηση. Και πάλι οι πολιτικές και χωροταξικές μας διαφορές δε με απασχολούν. Αυτό που με απασχολεί είναι οι άνθρωποι, άνθρωποι κοινοί σαν όλους τους υπόλοιπους με χαρακτηριστική εθνικιστική συμπεριφορά, έντονη θρησκοληψία και ευγένεια. Αληθινή ή ψεύτικη ποτέ δεν ξέρεις. Εάν με την ευγένεια τους προσπαθούν να πάρουν κάτι από εσένα πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για να το αντιληφθείς εγκαίρως. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα φανεί κάποια στιγμή.
Εγώ ξέρω ένα πράμα, οι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν αληθινοί φίλοι μαζί σου, το αποδεικνύουν κάθε μέρα και όχι «ό, τι του φανεί του λωλοστεφανή» και εγώ έχω σταματήσει να περιμένω για κάτι που στην τελική δεν έχει καν σημασία. Δεν παρακαλάω κανέναν για τυπικές φιλίες, πόσο μάλλον για λυκοφιλίες. Έχω μάθει πολλά για αυτό που λέγεται φιλία και έπαψα να νοιάζομαι για ανθρώπους που δε νοιάζονται, έπαψα να εμπιστεύομαι τόσο εύκολα και να δίνω τη φιλία μου σε αυτούς που την εκμεταλλεύονται και δεν την εκτιμούν. Φιλία, ακόμη και αν χαρακτηρίζεται από μία απλοική τυπικότητα είναι συνεχή απόδειξη και εμπιστοσύνη, επιβεβαίωση και προσπάθεια, αμοιβαίος σεβασμός, κατανόηση και αγάπη. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Αυτά.
No comments:
Post a Comment