Ο Γέρος

Γέρος και μόνος

με τα ροζιασμένα χέρια του

για παρέα

και η τρέλα του

μόνιμη συγκάτοικος_

Τα γέλια των άλλων

δεν τον πειράζουν,

ίσως και να μην τα καταλαβαίνει_

Τα δάκρυα της λύπης

όμως τα νιώθει

βαθιά και, ναι,

κάπως άχαρα

προχωρεί προς τα μπρος

ζητά για βοήθεια,

θυμάται έναν αριθμό,

τον λόγο μάλλον

τον έχει ξεχάσει

και σαν νέος πλέον

μονολογεί για όσα

δεν υπάρχουν πια_

Δυο λέξεις θυμάται

αργεί να απαντήσει

αγχώνομαι.

Καλώ τον αριθμό

δεν απαντάει,

ο γέρος μονολογεί -

ναι ένα ταξί παρακαλώ

για το κέντρο της πόλης

εδώ είναι μαζί μου_

Μα το συγγνώμη

δεν το νιώθει

και χάνεται

μέσα στην οδύνη

της ζωής του,

στην επανάληψη

του σκηνικού που

μάλλον

 - μάλλον -

τον έχουν ξεχάσει_

Κάποιες φορές

τον θυμάμαι

και ζηλεύω

το κενό του μυαλό.

Ίσως αν τον ξαναδώ

να τον ευχαριστήσω

για όλα όσα μου έμαθαν

τα αδιάφορα μάτια του. 

Βίκυ Γρίβα