Tuesday, January 6, 2015

Απέναντι


- Εύθραυστη Ομορφιά -  


Η κοπέλα που κάθεται απέναντί μου είναι μελαγχολική. Είναι 15 χρονών, ψηλή και κοιτά στο κενό. Πιάνει τα μακριά ξανθά μαλλιά της και τα φέρνει στο στόμα της. Τίποτε πιο αφαιρετικό και μελαγχολικό από μία απλή και άχαρη κίνηση. Η ίδια όμως τη μεταμορφώνει σε ιεροτελεστία. Αυτή είναι η γοητεία που ασκούν τα νιάτα.

Τα μπλε της μάτια φαίνονται άδεια. Σα να βαριέται και όμως κάτι την απασχολεί. Κοιτάει στο κενό. Μα τι να είναι αυτό που τη βασανίζει; Το αιώνιο βάρος της νεότητας; Της ομορφιάς της; Ούτε και η ίδια πρέπει να γνωρίζει. Για εμάς που ξεχωρίζουμε την ομορφιά μέσα από πλήθος άμορφων ωραίων όλα αυτά ξέρουμε πως είναι μέρος της. Και πως όσοι γνωρίζουν πως είναι όμορφοι - στ' αλήθεια - υποφέρουν.

Δε με βλέπει που την παρατηρώ και κρατώ σημειώσεις. Δεν αντιλαμβάνεται την επίδραση που έχει μέσα μου. Μία αναστάτωση και μία έξαψη με καταβάλλουν. Είναι της κούρασης του ταξιδιού οι Ερινύες. Και της τεράστιας αποχής μου από τα τετράδια και τις λέξεις. Η μορφή της κοπέλας ξαφνικά μου τα επανέφερε όλα αυτά. Και γράφω απορροφημένη. Ίσως και εμένα κάποιος που δεν βλέπω να με παρατηρεί και να με εξετάζει. Ίσως να βλέπει αυτή την περίεργη συναλλαγή συναισθημάτων. Και μέσα στο χρόνο να αποτυπωθεί σαν όνειρο.

Αρχίζω να σιγουρεύομαι ότι η μικρή έχει συναίσθηση της ομορφιάς της. Αγγίζει τα μαλλιά της συχνότερα από όσο θα επέτρεπε ο χρόνος της αφηρημάδας. Χαμογελάει και κοκκινίζει. Παρατηρώ τον περίγυρό της και βλέπω πως η ξανθιά κυρία δίπλα της θα πρέπει να είναι η μητέρα της. Κηδεμόνας και προστάτης, ειδικά τώρα που αγγίζει τα όρια του συμβόλου στα μάτια μου. Άτομα σαν εμένα δεν είναι εμπιστοσύνης. Θα αρπάξω την ομορφιά, θα τη μεταμορφώσω σε λέξεις και θα την σκοτώσω. Η θλιβερή ομορφιά της μου αποκαλύπτεται και εγώ την αρπάζω.

Η αδρή καλοκαιρινή αίσθηση κάνει την εμφάνισή της στους γύρω μου. Είναι αργά το απόγευμα και το φαγητό αργεί να έρθει. Ο καλοκαιρινός αέρας καταλαγιάζει και προκαλεί μία γλυκιά εξάντληση. Το αλκοόλ βοηθάει. Χαμηλώνουν τα μάτια, γεμίζουν τα ποτήρια και εγώ συνεχίζω να κοιτώ προς το μέρος της. Τόσο όμορφη που φαντάζει στα μάτια μου σαν σκιά που συνεχώς απομακρύνεται. Το όμορφο είναι και άπιαστο. Είναι όντως τόσο αποκομμένη η ομορφιά; Μα πως να νιώθει άραγε σκεπτόμενη τον εαυτό της;

Δε θα βρω ποτέ απαντήσεις σε τούτα τα ερωτήματα. Ίσως κάποια άλλη μέρα. Τις σκέψεις μου διακόπτουν οι διπλανοί μου που πρόσεξαν ότι αφαιρέθηκα. Μάλλον φταίει που έφτασε το φαγητό και πεινάω. Μετά από ώρα την έχασα και συνέχισα να πίνω.

Αύγουστος 2014, Αμβούργο.

Vicky Griva Photography ©


No comments: