Σκιές αγίων στο ταβάνι.
Σκιά δική μου στον καθρέφτη.
Ημέρα ιερή, ημέρα ανούσια.
Πέρα η μοναξιά με κοιτά σιωπηλή
τι να μου πει άλλωστε;
Εδώ η Ποίηση μου εξομολογείται
και η Αλήθεια του Χρόνου τραγουδά κρυφά
ανέκδοτα ποιήματα γενεών.
Λόγια καρφωμένα στους τέσσερις τοίχους.
Ήχοι σταματημένοι στης Γης την οροφή.
Μορφές ανόμοιες κοιτάζονται στο σκοτάδι
και το εγώ δυνατό και μόνο του μιλά,
για της Ποίησης τ’ ανομολόγητα πάθη.
No comments:
Post a Comment