Αδύναμος Κρίκος

Δύσκολα το μελάνι κυλά στο χαρτί, δύσκολα και οι λέξεις περιγράφουν συναισθήματα. Όλα αυτά που είδα και δεν έχω νιώσει, όλα αυτά που έχω νιώσει και δεν είδα.

Εμμονή ανείπωτη κυλά στο υποσυνείδητο. Όνειρα και πεθαμένοι. Θάνατος φίλος παλιός.

Λόγια χτυπούν τοίχους και χάνονται στον αέρα. Σχέδια εξανεμίζονται.

Τα όνειρα τα παλιά έχουν ξεφτίσει στο βωμό του Χρόνου. Τα όνειρα τα καινούργια είναι αδύναμα χωρίς φτερά και Υπομονή. Χάνονται στο βωμό της ευαρέσκειας.

Να ακολουθείς τα όνειρα που κάποιος άλλος διάλεξε για σένα. Αυτό είναι η κόλαση. Και το χειρότερο να μην μπορείς να ξεφύγεις από αυτά.

Μορφές ανόμοιες, δυνάμεις ξεχασμένες. Κίνητρα και αφορμές αφορισμένες. Πως είναι κάποιος να αρνείται τον εαυτό του;

Ζωές ακίνητες, βουβές. Λάθη και γνώμες αλλοτριωμένες. Και ο Χρόνος να υπενθυμίζει αδυσώπητα στιγμές χαμένες.

Η Ζωή κάποιοι λένε είναι Τύχη. Τότε με τόλμη παραδέχομαι πως δεν την είδα την Τύχη στη Ζωή, όχι στη δική μου.

Ίσως και αυτό να είναι σημάδι ειλικρινές, για τις ζωές κάποιων αθώων να θυσιάζονται τα όνειρα των ενόχων. Και η Τύχη χτυπά την πόρτα αυτών που έχουν ήσυχο μυαλό, να μπορούν να την αντέξουν.

Και το παράπονο αυτό εκ γενετής, αιώνιος συνοδοιπόρος. Μα πώς να χτίσεις μια ζωή πάνω σε παράπονα; Ούτε βάσεις ούτε δομές. Μόνο μοναξιά.