Σαν όνειρο, σαν να ζω διπλή ζωή. Πώς γίνεται αυτό; Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει; Γιατί διχάζομαι; Μια νιώθω ότι είμαι αλλού, σε άλλη ήπειρο σε άλλη χώρα, και μια ότι αυτό που έζησα ήταν ένα όνειρο,τόσο μακρινό και ανούσιο σαν να μην υπήρξε ποτέ, ούτε καν στη συνείδησή μου τελικά. Όμως δεν ξέρω τι είναι πια αληθινό, που πατώ και που βρίσκομαι. Βλέπω τα πρόσωπα των αγαπημένων μου σαν απρόσιτες μαρμάρινες κούκλες, τις τοποθεσίες και τους χώρους μου σαν να μην ήμουν ποτέ εδώ, σαν να τα αντικρίζω όλα για πρώτη φορά.
Και όμως εδώ μεγάλωσα, με αυτούς τους ανθρώπους συναναστράφηκα… δεν το νιώθω όμως, δεν το αισθάνομαι. Σαν να μην τους ξέρω, σαν να μη θέλω να τους μάθω. Θέλω να φύγω, να ξεφύγω, να πετάξω από εδώ. Να είμαι μόνη μου κάπου μακριά και να μη σκέφτομαι τίποτα. Έχω κουραστεί να σκέφτομαι. Αρνούμαι τη φύση μου, το ανθρώπινο αυτό χαρακτηριστικό που με κάνει να διαφέρω.
No comments:
Post a Comment