Περί επικαιρότητας...

Αγχώνομαι, αγχώνομαι. Πώς να βρω δουλειά; Τι να κάνω; Βλέπω τη συζήτηση στη Βουλή και σκέφτομαι. Στο σημείο που έχουμε φτάσει δεν έχουμε επιλογές, δεν μπορούμε να αποφασίζουμε για τη χώρα μας πλέον, άλλοι έχουν ήδη αποφασίσει γιατί αντιλήφθηκαν πόσο ανίκανοι είναι οι πολιτικοί μας να αποφασίζουν αυτοί για εμάς. Και ναι μόνο με αυτά που μας δίνουν μπορούμε να δράσουμε. Μεσοπρόθεσμο; Ναι. Σκληρά μέτρα; Ναι. Να μη βρω δουλειά; Ναι. Δεν έχω άλλη επιλογή. Ή μεσοπρόθεσμο η πτώχευση. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Όχι δεν υποστηρίζω καμία κομματική παράταξη απλά βλέπω τα καλά και τα κακά χωρίς παρωπίδες, ότι ναι πρέπει να πληρώσουμε, θα είναι δύσκολα αλλά από όσο θυμάμαι με τις δικές μας ψήφους έφτασαν όλα ως εδώ. Και φυσικά χάρη στην ανικανότητα όλων μα όλων όσων ψηφίσαμε. Είμαστε όλοι μαζί μέσα σε αυτό και πρέπει να χορέψουμε τώρα στο χορό των εταίρων.

Είμαστε καλομαθημένοι μπορώ να πω. Να πιούμε τον καφέ μας, να δουλεύουμε  5 ώρες και όχι 8, να πληρωνόμαστε για αυτά που δεν κάνουμε – και το αντίθετο – να πάμε διακοπές κάθε χρόνο, να πηγαίνουμε στα μαγαζιά και στα mall κάθε εβδομάδα. Δεν είναι έτσι όμως. Όλοι όσοι βγαίνουν στο εξωτερικό να δουλέψουν παραπονιούνται. Αγαπητοί μου συμπατριώτες αν δε δουλέψεις δεν πληρώνεσαι, χωνέψτε το. Και τώρα ας τα λουστούμε όλοι μαζί και ας κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε για να φέρουμε τη χώρα μας εκεί που της αξίζει και όχι εκεί που την φέρανε με τη βοήθειά μας. Ας σταματήσουμε τα παράπονα και ας ξεκινήσουμε συλλογική προσπάθεια να βοηθήσουμε και εμείς, να δούμε όχι μόνο την οικονομική μας ανάπτυξη να γίνεται πραγματικότητα, αλλά την κοινωνική μας ανάπλαση, την πολιτική και συνταγματική αλλαγή να συμβαίνει και να «πετάξουμε» επιτέλους τις κομματικές προκαταλήψεις και τα κολλήματα του παρελθόντος.

Δύσκολο δε λέω. Η κοινωνία μας βρίθει από πολλαπλά προβλήματα, το ίδιο και το κοινοβούλιο, βρίθει από βόθρους που όταν μιλούν σου έρχεται να ξεράσεις. Και προσκυνούν όποιον εταίρο  αποφασίσει ότι έχουμε χρέος. Και πάντα μιλάμε για εικονικά λεφτά γιατί το να έχεις τέτοιο χρέος μόνο εικονικά μπορεί να είναι, αλλιώς δεν εξηγείται, το μικρό μου μυαλό δεν μπορεί να χωνέψει αυτά τα οικονομικά μεγέθη που ακούω κάθε μέρα. Ποσά που χρωστούν τα υπουργία στην ΔΕΗ , λεφτά που είναι εξαφανισμένα ή σε λογαριασμούς ξένων τραπεζών.

Το μικρό μου το μυαλό δεν το χωράει, γιατί το δικό μου μυαλό σκέφτεται μονάχα τρόπους επιβίωσης και προσπαθεί για το καλύτερο σε μία κοινωνία που χάνεται και αργοπεθαίνει. Έχω ελπίδες για εμάς, για όλους μας, αλλά ας μας επιτρέψουν και λίγο να τις θρέψουμε αυτές τις ελπίδες. Τα όνειρα που είχαμε όλοι μας χάνονται στο βωμό δισεκατομμυρίων. Εγώ όμως είμαι εδώ και θα παλέψω, για μια καλύτερη ζωή, για έναν καλύτερο εαυτό. Μέσα σε αυτή τη «βρωμιά» εγώ θα διατηρήσω τις αξίες που μου έμαθαν για έναν καθαρό και δίκαιο αγώνα.