Και τι κάνεις με τον Χρόνο μου λες;
Πως τον παρατείνεις; Πως τον ξεχειλώνεις
μέσα στη δίνη του;
Πως χωράς όλα αυτά που φοβάσαι
μην χάσεις;
Ο Χρόνος είναι κάτι το άπιαστο.
Όχι μονάχα γιατί απλά τρέχει όσο
εσύ κοιμάσαι και ερωτεύεσαι, αλλά επειδή οι ταχύτητές του αλλοιώνονται ανάλογα με
τις επιθυμίες σου.
Για πόσες στιγμές ευχήθηκες να έμεναν
λίγο περισσότερο τριγύρω; Λίγο ακόμη να επιτείνουν την εικονική μας ευτυχία; Λίγα
δευτερόλεπτα να προλάβεις να κλειδώσεις για πάντα το συναίσθημα εκείνο της ύστατης
αγαλλίασης;
Και για πόσες άλλες, άσχημες στην
όψη στιγμές, ευχήθηκες να έφευγαν και να μην ξαναγυρνούσαν; Μα τότε είναι που ο
Χρόνος, ύπουλος όπως είναι, σταματά τα πάντα. Να σε αναγκάσει να γευτείς το
βρώμικο, το άχαρο, το περίεργο. Μέχρι να το φτύσεις μπροστά στα πόδια σου, να
το κοιτάξεις και να του γυρίσεις την πλάτη.
Το όμορφο και το ήσυχο θα στο
πάρει με την πρώτη ευκαιρία. Με την αγριότητα της ίδιας του της φύσης θα στο
αρπάξει. Άγαρμπα όπως ξέρει καλά.
Και εσύ πρέπει να σκεφτείς πώς να
το κρατήσεις γερά μέσα στα δυο σου χέρια, να μην σου ξεγλιστρήσει και χαθεί για
πάντα, να μην στο κλέψει κανείς.
Μία φωτογραφία, ένα χαμόγελο, μία
μυρωδιά, ένα σημείο, ένα χαρτί, μία λέξη.
Όλα για να σου θυμίζουν το
υπέροχο εκείνο άχρονο σημείο που εσύ μόνος σου κατάφερες να συγκρατήσεις, έστω
και λίγα σπασμένα κομμάτια του, σταματώντας όλα τα ρολόγια του Κόσμου.
