Κάποτε ένιωσα κάτι δυνατό, κάτι αδιανόητο, κάτι αδιαπέραστο, που πίστευα ότι κανείς και τίποτε δεν θα μπορούσε να μου το πάρει. Και όμως αυτό που ένιωσα κάποτε μου το πήραν με βία, μου το έγδαραν, μου το χτύπησαν χωρίς οίκτο, μου το πέταξαν στα σκουπίδια σαν να ήταν κάτι που ποτέ δεν είχε αξία, που πότε δεν θα έπρεπε να υπήρχε. Και όμως υπήρξε και όσο και αν με έκανε να ζω, άλλο τόσο με σκότωσε και ακόμη με σκοτώνει. Σα χιλιάδες μέλισσες να μου τρυπούν την καρδιά, με τα δηλητηριώδη τους κεντριά να αφήνουν σημάδια που πονάνε ακόμη και στην όψη. Πληγές αμέτρητες σε μια ψυχή που μόνο αγάπη ποθεί. Τώρα όμως είναι αργά, πολύ αργά. Δεν υπάρχουν άλλα δάκρυα να ρίξω, που να τα βρω άλλωστε, ακόμη και αυτά μου τα πήρες. Ούτε να κλάψω δεν μπορώ πια για σένα.
Με στέγνωσες, με αποτελείωσες, με κατέστρεψες. Όσο και αν δεν το σκέφτομαι δεν μπορώ να συνεχίζω να το αρνούμαι. Είναι αλήθεια, είσαι η κατάρα μου και η ευχή μου, η αρρώστια αυτή που όσο και αν σε ταλαιπωρεί, δένεσαι τόσο πολύ με αυτή που δεν μπορείς χωρίς τα φάρμακα σου, χωρίς πανιά να σκουπίζεις τα αίματα και να καθαρίζεις τις καινούργιες και τις παλιές πληγές στο ταλαιπωρημένο πια σώμα σου.
«Είμαι ο εχθρός μου ο πιο μεγάλος, ο νεκρός ωκεανός που έχω στο βλέμμα, με δάκρυα πλημμύρισε, και έσταξαν τα μάτια μου σαν αίμα».
Μη με ζαλίζεις άλλο, άσε με, φύγε από εδώ. Δεν μπορώ άλλο πια, κουράστηκα. Είσαι ένας γρίφος, ένα πάζλ που ποτέ δεν μπόρεσα να λύσω. Σε λατρεύω αλλά μη χτυπάς άλλο, άσε με στην ησυχία της πολύβουης μου καρδιάς, δεν είναι για σένα τα στενά δρομάκια μου και οι βρώμικες λεωφόροι της ψυχής μου. Μόνο αν αντέχεις να ζεις μέσα στα δικά μου αδιέξοδα και μπορείς να καθαρίσεις ακόμη και τα αποτσίγαρα μου μπορείς να προσπαθήσεις. Και μόνο αν θέλεις να προσπαθήσεις, μόνο αν καταλάβεις τι είμαι τελικά για σένα. Μα τι λέω; Λες και είμαι κάτι για σένα! Φτάνει όμως για σήμερα, πάλι άφησα τον εαυτό μου, βγες από το μυαλό μου επιτέλους! Καληνύχτα και μην την αγκαλιάζεις πολύ σφιχτά, μπορεί να σου φύγει και να βρεθείς στη θέση μου…
