Πρόωρη Άνοιξη

Και όταν ανθίσει η ψυχή, 

όλα θα πάρουν ξανά τον δρόμο της στοργής. 

Λίγη ευαισθησία και λίγο ουρανό. 

Μετράω τα λεπτά μαζί με τα πεσμένα πέταλα. 

Μήπως είναι ήδη αργά;

Ο ήλιος ανατέλλει ήδη. 

Λίγη Άνοιξη

Όταν θα εισαι μόνος

Εκει που βγήκα μοναχή

να σέρνομαι και να γελώ, 

εκει αντίκρισα κατάματα 

τη Σιωπή. 

Vicky Griva Photography ©

Δύναμη

Μαζεύω τα δάκρυα μου στην παλάμη μου και προχωρώ. Η γεύση τους ειναι αλμυρη, μα την αντέχω.

Vicky Griva Photography ©

Φωτογραφίες, κάτι μισές αναμνήσεις

Κολυμπώντας στο παρελθόν

Μου λείπουν πολλά μικρά πράγματα. Όμως ξέρω πως τίποτε δεν είναι πια το ίδιο με πριν. Και ό, τι μας λείπει τις περισσότερες φορές είναι η ανάμνηση που κυριαρχεί, παρά ή ίδια η περίσταση. Μπερδευόμαστε, θυμόμαστε μεμονωμένες στιγμές, ανθρώπους, συναισθήματα. Ναι αυτά τα συναισθήματα δεν ξεχνιούνται εύκολα. Οι φωτογραφίες τελικά είναι πολύ λίγες. Πόσα να συγκρατήσουν; Πόσα να σου πουν;

Κάποιοι λένε οι φωτογραφίες δεν είναι καν αναμνήσεις. Δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της μνήμης και να μεταφέρουν την υπόστασή τους στο σκοτάδι της λήθης. Το μυαλό μου δεν μπορεί παρά να διαφωνήσει, να ουρλιάξει που το δικό του μερίδιο μνήμης βασίζεται σε εικόνες του παρελθόντος. Ξεθωριασμένες, παλιές, ανάπηρες και εγκλωβισμένες στα καλώδια και τους ψηφιακούς τοίχους.

Η Θεσσαλονίκη του τότε και του τώρα

Και όμως έτσι θα θυμάμαι τα πάντα.  

Μία πόλη - ένας σταθμός. Κοζάνη 2013

Το καινούργιο που παλιώνει 

Η παιδικότητα του ενήλικα

Η αρχή και το τέλος μίας νέας εποχής. 

Οι φωτογραφίες είναι πνευματική ιδιοκτησία της δημιουργού αυτού του ιστολογίου. Για οποιαδήποτε αναπαραγωγή παρακαλείται να αναφέρεται η πηγή με βάση τους κανόνες δεοντολογίας. 

Taken with I-Phone 4, Edited with Vsco cam application. 

Βίκυ Γρίβα 2013 - 2014
Vicky Griva Photography ©

Η ζωή μου ένα όνειρο

Όνειρα, όνειρα. Απατηλά και μακρινά; Φοβερά και τρομερά; Αληθινά; Θα δείξει. Μπορούμε ακόμη και ονειρευόμαστε; Ναι γιατί είναι η φύση μας να βλέπουμε πέρα από την άδεια και απελπισμένη πραγματικότητα που μας περιβάλει, πέρα από το φανταστικό το ίδιο, να φτάνουμε στο ονειρικό. Στο απόλυτο ονειρικό.

Κάθε φορά που άκουγα την λέξη «όνειρα» σκεφτόμουν αυτά που έβλεπα στον ύπνο μου και συγκεκριμένα τους εφιάλτες. Σκοτεινοί και τιποτένιοι σαν τη ζωή σκεφτόμουν. Κάπως έτσι φανταζόμουν τη ζωή, σαν ένα καταραμένο εφιάλτη που έρχεται από το πουθενά να σου κατατροπώσει και τα πιο όμορφα ονειρικά τοπία, και τα πιο απίθανα ταξίδια του μυαλού, να σου διαλύσει τη φαντασία και την πραγματικότητα σου, να σε απομακρύνει από κάθε τι όμορφο και ευγενικό, καθετί που αξίζει. Και κάπου εκεί το έχανα, μεταξύ εφιαλτών και πραγματικότητας στεκόταν το θολωμένο μου μυαλό. Ένιωθα «μαύρη» μέσα μου, φοβόμουν ακόμη και τη σκιά μου. Μιλούσα στον εαυτό μου να κοιμηθεί, για να ξεχαστώ και να μην ξαναδώ αυτά τα καταραμένα όνειρα, αυτούς τους εφιάλτες που μου έφαγαν τα σωθικά του μυαλού.

Όνειρα εφιαλτικά, όνειρα δικά μου

Σιγά σιγά μπόρεσα και συνήλθα και συνειδητοποίησα ότι είναι απλά όνειρα, κακά όνειρα. Εικόνες που δημιουργώ με το μυαλό μου και με σκοτίζω. Εγώ εγώ και πάλι εγώ. Και έπειτα θυμήθηκα τα όνειρα που έκανα παιδί. Αυτά που σου λέει το παιδικό σου μυαλό να κάνεις για τη ζωή ώστε να είσαι ευτυχισμένος. Να οδηγήσεις διαστημόπλοιο και να δεις από κοντά τα τόσα αστέρια στον ουρανό και το φεγγάρι που πιάστηκες πια να κοιτάς τόσα χρόνια από τα άπειρα γρασίδια του κόσμου. Να δεις όλα τα παιδάκια χαρούμενα και ευτυχισμένα, να πετάξεις ψηλά στον ουρανό χωρίς φτερά, να βάλεις γκολ σε ένα αγόρι, να φυτέψεις πράσινο στα γκρίζα, να ζωντανέψεις τα πόκεμον, να έχεις τη μαμά σου για πάντα γιατί την αγαπάς σαν τρελή και τέλος να χωρέσεις όλα τα γράμματα του κόσμου στο κεφαλάκι σου και να κάνεις το μπαμπά σου υπερήφανο.

Και μετά μεγάλωσα. Και είδα τα παιδικά μου όνειρα να παίρνουν σάρκα και οστά. Να οδηγάω σαν τρελή ποδήλατο και να βλέπω τα αστέρια και το φεγγάρι με απίθανες ταχύτητες, στο δικό μου σύμπαν με τα δικά μου αστέρια και ένα φεγγάρι να λάμπει και να μου μιλάει ψιθυριστά. Να μου λέει ότι πολλά παιδάκια δεν είναι χαρούμενα αλλά μπορώ να τα βοηθήσω, ότι μπορώ να πετάξω ψηλά χωρίς φτερά αν είμαι σε ένα αεροπλάνο, ότι και να βάλω γκολ σε αγόρι πάλι θα με υποτιμάει, ότι πάντα θα υπάρχει περισσότερο γκρίζο όσο πράσινο και αν φυτέψω, ότι τα πόκεμον έχουν καταστρέψει τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, ότι η μαμά μου θα είναι ζωντανή όσο εγώ θα μπορώ να τη θυμάμαι και ότι ο μπαμπάς μου είναι ούτως ή άλλως υπερήφανος για εμένα. Όνειρα χαζά μα δικά μου, εικόνες παιδικές και προσδοκίες μοναδικές.

Και έπειτα ανακάλυψα τα «αληθινά» όνειρα. Αυτά που σου μαθαίνουν οι μεγάλοι. Να διαβάσεις, να σπουδάσεις, να βρεις δουλειά, να βγάλεις λεφτά, να βρεις ένα καλό παιδί, να παντρευτείς, να κάνεις τα δικά σου παιδιά και να τα δεις να μεγαλώνουν στον τόπο σου. Όνειρα άλλων όχι δικά μου, όνειρα χαμένα μέσα σε μια κοινωνία που ανασαίνει με μηχανήματα υποστήριξης, με αναπνευστήρα, με τους ανθρώπους της να προσεύχονται πάνω από το κεφάλι της για ένα καλύτερο ρημαδοαύριο, να μην πεθάνει τώρα αλλά να αντέξει ακόμη μία μέρα. Και τα όνειρα τα δικά μου σκέφτηκα; Τα απλά και τα περίπλοκα; Τι θα γίνουν αυτά;

Όλοι λένε σε «αυτούς» μας παίρνετε τα όνειρα, και όμως εμείς τους τα δώσαμε απλόχερα. Όλοι έχουν παράπονα από όλους, ακόμη και από τους εαυτούς τους. Όλοι έχουν όνειρα και ανθρώπους να κατηγορήσουν για αυτά επειδή οι ίδιοι είναι πολύ δειλοί για να τα κάνουν πραγματικότητα, αδύναμοι. Ε όχι! Εγώ αρνούμαι. Δεν παραπονιέμαι ούτε για τη χώρα, ούτε για την οικονομία, ούτε για τους πολιτικούς, ούτε για την «κατηφόρα», ούτε για το χαμηλό μισθό μου. Είμαι εδώ και θα παλέψω, για εμένα και τα όνειρα που έκανα από παιδί, αυτά που είναι χαζά και ανούσια αλλά και αυτά που κάνουν τη ζωή μου να έχει νόημα και αξία, ακόμη και για τους εφιάλτες που ξορκίζω. Δεκτική στην πραγματικότητα και ετοιμοπόλεμη. Μέσα από δυσκολίες και εμπόδια ναι, μέσα από απογοητεύσεις και κλειστές πόρτες ναι, μέσα από μιζέρια και κοροϊδία ναι, μέσα από άυπνες νύχτες μονάχη ναι, εμπόδια που ΕΓΩ όμως θα προσπεράσω γιατί απλά πιστεύω εφιαλτικά σε αυτά που ονειρεύτηκα, ονειρεύομαι και θα ονειρεύομαι.

Αναδημοσίευση από το online περιοδικό youropia.gr 17.6.2011