 |
| Και οι επιθυμίες στεγνές |
Το φθινόπωρο είναι εκείνη η εποχή
που προετοιμάζει τα πάντα γύρω σου για τον χειμώνα. Τον χειμώνα που φοβίζει και
μεθάει την Χαρά, ώσπου να την ρίξει χάμω στο λευκό το χιόνι του, να την κάνει
κομμάτια και στο τέλος της μικρής του ημέρας να τη σηκώσει με τον άνεμό του.
Και εκείνη μεθυσμένη όπως είναι,
με βαριά τα πόδια της να σέρνει στο έδαφος θα του μιλήσει ανοιχτά και θα του πει
«Με μεθάς με τις γλυκόπικρες σου γεύσεις,
με το κρύο που τρυπάει την καρδιά, μα όταν είναι να σηκωθώ ξέρω, πως αν σου το
ζητήσω, το χέρι σου θα μου το δώσεις με ευλάβεια, σαν να θέλεις να συγχωρεθείς
για την ίδια σου τη φύση».
Το
φθινόπωρο είναι πιο ανήσυχο. Και κρύβει μέσα του έναν φόβο, τόσο βαθύ που ούτε το ίδιο δεν τον αντιλαμβάνεται.
Έχει μία αίγλη, άνευρους ήχους και μία υγρή ισορροπία. Τα πουλιά θα πετάξουν
χαμηλά πάνω από το κεφάλι σου, υπενθυμίζοντάς σου την βαθιά τους σύνδεση με τη
Γη. Τα φύλλα θα μαλώσουν με τα κλαδιά που τα βαστάνε και θα πέσουν άγαρμπα,
έτσι ξερά που είναι, στο εμποτισμένο από ξεχασμένες μυρωδιές της Άνοιξης
έδαφος. Το χρώμα εκείνο το πορτοκαλί, το νευρικό, το γεμάτο ενέργεια θα
προσπαθεί να ξεφύγει από το στεγνό σώμα του κάθε φύλλου και να εγκλωβιστεί στα
μάτια σου, σαν ηλιαχτίδα κρυμμένη στα χέρια σου, φάρμακο για τον βαρύ χειμώνα
που έρχεται.
Αυτή η κρύα υγρασία του
φθινοπώρου με τρομάζει. Εκεί που ο ήλιος κρυφά μπαινοβγαίνει πίσω από τους
λόφους, κάτω από τις θάλασσες, δίνοντας τη θέση του σε ένα χλωμό κίτρινο
φεγγάρι που και αυτό με τη σειρά του αντικατοπτρίζει τις ανθρώπινες επιθυμίες.
Όλα τρεμοπαίζουν όπως το φως στο δρόμο, αργά το βράδυ, που ξεφεύγει από τις
λάμπες φθορίου.
Κάτι μέσα μας κρύβεται και
αλλοιώνεται. Μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Όπως κρύβεται
γυρτό πίσω από το χλωμό φεγγάρι και τον θολό ουρανό της νύχτας βαριανασαίνει.
Άρρωστο και νευρικό. Αλλιώτικο και αποκαρδιωτικό. Ξεκουράζεται φοβισμένο να
αντικρίσει την αλλαγή που συμβαίνει γύρω του λες και δεν το έχει ξαναζήσει όλο
αυτό.
Οι εποχές αλλάζουν και κουβαλούν
μαζί τους βάρη και ενοχές. Κουβαλούν όνειρα και ελπίδες μα και φόβους. Όπως η
πλάση καλωσορίζει τον θόρυβο του φθινοπώρου, έτσι και αυτό με τη σειρά του θα
παραμερίσει ώστε η υπόκωφη φύση του χειμώνα να φέρει την πολυπόθητη σκοτεινή
γαλήνη.
