Στα Μισά του Ονείρου

τα τόσα άδεια παράθυρα

Και σπάνε οι καθρέφτες σαν τους κοιτώ
κατάματα στο όνομα
του άγαρμπου ονείρου
που σαν χαθώ
στους δρόμους του
βαριανασαίνω
καπνό πηχτό και λάσπη μαύρη.

Σώματα βαριά και ανάσες
άσκημες μεθούν το πνεύμα
σε κάμαρες σκοτεινές.

Να μπορούσα άραγε να νικήσω
όλα τα θαλάσσια τέρατα
όταν κρύβονται στις λίμνες
που ξερνούν τα μάτια μου
τα τόσα βράδια στην έρημο.

Και σέρνω τα βήματά μου
σαν ερπετό σφυρίζω
στα εδάφη με τη λεπτή άμμο
και αφουγκράζομαι τα τόσα
άδεια παράθυρα που άφησα
πίσω και δεν κατάφερα
ποτέ
να φθάσω
με τα ακροδάχτυλά μου.

Θραύσματα παντού και
ένα μισοτελειωμένο
τσιγάρο.


ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ 1ο ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ BONSAISTORIES