Βλέπω κάτι αμυδρά. Ο καθρέφτης
μου ραγίζει αργά και σταθερά. Ό, τι ήξερα πως ήμουν αλλοιώνεται σε μία άλλη
μορφή που βλέπω να σχηματίζεται σταδιακά σε αυτόν τον καθρέφτη. Και λυγίζω. Μπροστά
στη δύναμη που είμαι ικανή να έχω και δεν το τολμώ να εξωτερικεύσω. Μπροστά σε
αυτό που θα ήθελα να είμαι και δεν τολμώ να γίνω.
Όλα αλλάζουν όμως, τα πάντα
ανατρέπονται. Και αυτό είναι η ουσία της ζωής. Η Ανατροπή. Και κυρίως αυτή που
προκαλείς και όχι αυτή που σε προκαλεί. Αλλά πολλούς τους τρομάζει όλο αυτό.
Και εμένα δε λέω. Όμως τι είναι, σας ερωτώ, η ζωή χωρίς το ρίσκο; Βαρετή,
ανιαρή, ανούσια. Και για να είμαστε ειλικρινείς, τα ωραία είναι και τα πιο
δύσκολα, αυτά που ‘ξεχειλίζουν’ από παντού ρίσκο. Και σε καλό να μη σου βγει το
ρίσκο, όταν το βράδυ θα πέσεις να κοιμηθείς ή τη στιγμή μετά την αποτυχία, θα
γυρίσεις στον εαυτό σου και θα πεις : «Τουλάχιστον προσπάθησα». Και τότε είναι
που και ήσυχος θα κοιμηθείς και θα ρίξεις στον εαυτό σου ένα χαμόγελο μπροστά
στον καθρέφτη.
Άτιμο πράμα όμως ο καθρέφτης.
Ώρες ώρες σε δείχνει όπως θα ήθελες να είσαι και πολλές φόρες όπως δεν μπορείς
να είσαι. Αλλά κυρίως σου δείχνει την αλήθεια που δεν μπορείς να παραδεχτείς.
Αντικατοπτρίζει αυτά που δεν παραδέχεσαι και είναι πάντα ο πιο ειλικρινείς από
πολλούς.
Και κοιτιέσαι για ώρες μπροστά
του, λες και πρώτη φορά αντικρίζεις τον εαυτό σου. Άλλαξες πολύ δεν αντιλέγω,
αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω προς τα ποια κατεύθυνση. Μάλλον οι άλλοι θα το
κρίνουν αυτό. Αυτό που μετράει για σένα όμως είναι ότι ο καθρέφτης σου δε λέει
ποτέ ψέματα, ακόμη και αν το θες. Γυρίζεις αλλού να κοιτάξεις, γιατί αυτό που σου
λέει δε σου αρέσει. Δακρύζεις και νευριάζεις, μα η αλήθεια δεν αλλάζει και εσύ
το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τη δεχτείς, πριν να είναι πολύ αργά.
