Κάτι σκόρπιες σκέψεις

Κάτι ξεθωριάζει, σβήνει, είναι τα συναισθήματά μου ή εγώ η ίδια μέσα στο χρόνο;

Μια μουντάδα με στοιχειώνει και ένα κενό αβάσταχτο, αυτό της απουσίας σου.
Αλλά κάτι μου τρυπάει την καρδιά, ένα παράπονο, ένα γιατί, ένα τίποτα.

Και τόσα χρόνια χαμένα, σε γέλια και χαρές, σε κλάματα και λύπες.
Για αυτούς που εν τέλει αλλάζουν, γυρνούν σελίδα, κρίνουν, αδιαφορούν και ζητούν τα πάντα από σένα χωρίς να δίνουν τίποτα.


Μα τί έφταιξε, αναρωτιέμαι;
Άλλαξα εγώ; Όχι. Ο χρόνος και τα θέλω μας αλλάζουν, μια για πάντα.

Γράφτηκε στις 27 Φεβρουαρίου, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Και δε διαφέρει και πολύ από το σήμερα...