Κοίτα λίγο έξω από το παράθυρο… η άνοιξη κοντεύει

Είναι τα λουλούδια που ανθίζουν με ορμή. Και λίγο αυτό το μαγευτικό χρώμα που έχουν τα βουνά το σούρουπο. Την ώρα που δύει ο ήλιος και αγκαλιάζει όλη την πλάση, λες και χαίρονται όλοι μαζί που έφυγε ο ‘κακός’ χειμώνας. Μία αγκαλιά που χωρά όλο τον κόσμο και ένα φως που μας υπενθυμίζει ότι η ταπεινότητα και η ευγένεια είναι τα σπάνια εφόδια των καιρών μας.

Και πάλι παραμιλώ κρατώντας ένα κλαδάκι ανθισμένης αμυγδαλιάς. Ρεμβάζω, καθώς κοιτώ τα βουνά απέναντι λουσμένα σε αυτό το υπέροχο λιλά χρώμα τους. Μία γλυκιά υπενθύμιση ότι το μόνο που μας έχει απομείνει είναι η ομορφιά αυτού του κόσμου, που λίγο να ανοίξουμε τα μάτια μας θα θαμπωθούμε από την τόσο ομορφιά που κρύβει. Γιατί ξεχνούμε. Που ζούμε και πως ζούμε. Έχουμε απορροφηθεί από την ‘καθημερινότητά’ μας, από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις μας. Και απλά χανόμαστε στους δρόμους και τα τεράστια κτίρια που χτίσαμε, προκειμένου να κρύψουμε από τους εαυτούς μας την ομορφιά αυτού του τόπου. Επίτηδες, για να μη βλέπουμε την αθλιότητα που οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Έναν κόσμο άχρωμο, γεμάτο μπετό και καυσαέριο. Ένα κόσμο πλαστικών και ψεύτικων ιδεών. Έναν κόσμο που μαραζώνει αργά, χωρίς να σταματήσει ποτέ να μας υπενθυμίζει ότι μας κρατά στο χέρι. Ότι έχει τη δύναμη να μας εξοντώσει και ότι μονάχα επειδή μας το επιτρέπει είμαστε ακόμη εδώ. Μέχρι να καταλάβουμε ότι είμαστε απλά επισκέπτες και ότι τίποτα δεν μας ανήκει σε αυτή τη Γη.

Και θυμώνω. Θυμώνω πολύ, γιατί κανείς δε σταματά πια στο δρόμο να μυρίσει τα λουλούδια, κανείς δεν αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο, κανείς δεν ενδιαφέρεται και κανείς πια δεν κοιτά. Άσε το κινητό από το χέρι, σήκω από το λαπτοπ σου και βγες έξω, σταμάτα να βυθίζεσαι στον εικονικό σου κόσμο και κοίτα λίγο από το παράθυρο τη μαγεία που εκτυλίσσεται μπροστά σου μέρα με τη μέρα. Τη δύναμη του ήλιου, την ομορφιά, τη χαρά και τη γαλήνη που κρύβει κάθε ίντσα που δεν είναι καλυμμένη με μπετό. Που με σθένος ξεπροβάλλει από όλο το γκρίζο, να σου πει με πείσμα ότι είναι ΕΔΩ. Σα να θέλει να ξεριζώσεις όλο αυτό που έχτισες μια για πάντα.

Μα και να θυμώσω, πάλι τίποτα δε θα βγει. Το μόνο που μπορώ να κάνω πια είναι να γυρίζω να κοιτώ τα λουλούδια και να αγναντεύω το γαλάζιο, να περπατώ περισσότερο, να ξοδεύω λιγότερο και να ταξιδεύω. Στον κόσμο τούτο που μας χαρίζει ό, τι έχει και δεν έχει εγώ μπορώ και θα κάνω τη διαφορά, εσύ μπορείς;