Και η άνοιξη κοντεύει..

Η σιωπή ‘βαραίνει’ το κρύο κρεβάτι. Η απουσία σου το μυαλό μου. Και όλα ξεκινούν και τελειώνουν μαζί σου. Δε μιλάω πια, δεν ξέρω γιατί. Κουράστηκα να με κουράζω. Κουράστηκα να σκέφτομαι και να ζητώ. Μόνο εσένα δεν μπορώ να σταματήσω να αποζητώ. Γιατί εσύ μου έφερες πνοή και με ξύπνησες από το λήθαργό μου.

Και τώρα παραμιλώ, σα να είμαι μεθυσμένη. Μεθυσμένη από αγάπη όμως, όχι από οινοπνεύματα. Και παραπατώ στις διαδρομές της ανούσιας ζωής μου, που τόσο απρόσμενα της έδωσες χρώμα και σκοπό. Και περνούν οι μέρες αδιάφορα και μελαγχολικά, σαν τις νιφάδες του χιονιού που πέφτουν αργά μία γκρίζα ημέρα. Ίσως τελικά να φταίει και ο χειμώνας για το πώς νιώθω. Λίγο ο γκρίζος ουρανός, λίγο το κρύο, ‘μαζεύει’ η ψυχή και το σώμα. Λες και προσπαθεί να αποφύγει το αναπόφευκτο. Η ‘άνοιξη’ όμως κοντεύει, όπως και η μεταμόρφωσή μου.

Ξεκινάμε;

Έτσι και εγώ περιμένω την άνοιξη να με ταξιδέψει και να με μεταφορτώσει από τον άνθρωπο που ήμουν, στον άνθρωπο που είμαι πραγματικά. Να αφήσω πίσω μου τα περίσσια ‘στρώματα’ που με βάραιναν μέχρι τώρα, ανθρώπους, συναισθήματα, σκέψεις. Να αναγεννηθώ και να χωθώ στην αγκαλιά σου. Εκεί που κανείς δε με αγγίζει, κανείς δε με πληγώνει και κανείς δε με ενοχλεί. Εγώ και εσύ μαζί. Να φτιάξουμε έναν κόσμο όμορφο και μαγικό μόνο  για εμάς. Και πάλι με πιάνουν οι ρομαντισμοί μου και τα γλυκανάλατά μου. Αλλά δεν πειράζει λέω στον εαυτό μου. Αρκεί που μπορώ να αισθάνομαι ακόμη. Αρκεί να μην ξεθωριάσω, να μη χαθώ. Στη δίνη του κόσμου τούτου, τα μόνα φάρμακα είναι η αγάπη και το γέλιο. Έτσι και εγώ θα γελώ και θα αγαπώ, μέχρι η καρδιά μου να ‘εκραγεί’.