Πολλοί άνθρωποι μεγαλώνοντας χάνουν κάτι τόσο ανεκτίμητο και σημαντικό που πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν ότι το έχασαν παρά μόνο σε κάποιες δύσκολες στιγμές στη ζωή τους. Κάτι τους έκανε να το χάσουν και να το ξεχάσουν.
Είναι αυτό το αίσθημα, το συναίσθημα που δεν πρέπει ποτέ να χάσει κάποιος. Αυτή η παιδικότητα στην καρδιά. Το να είσαι «παιδί» στη ζωή νομίζω είναι ό, τι πιο σημαντικό. Να παίρνεις τα πράγματα στη ζωή με το μυαλό που τα παίρνει ένα δεκάχρονο. Δεν εννοώ με ανωριμότητα και ανευθυνότητα, αλλά με μία ελαφρά αδιαφορία, με ένα χαζούλικο χαμόγελο και ένα αθώο γελάκι. Να αφήνουμε πίσω μας τους παραλογισμούς της ενηλικίωσης που μας στοιχειώνουν και να βλέπουμε τις ωραίες αυτές λεπτομέρειες της ζωής όπως τις προσέχαμε μικρά. Ένα ουράνιο τόξο στον ουρανό μπορεί για κάποιον να είναι απλά ένα φαινόμενο, για μένα όμως θα προκαλεί πάντα τρελά όνειρα και συνάμα τη φαντασία μου.
 |
| Μέσα από τα παιδικά μου όνειρα ζω |
Κάτι σύννεφα στον ουρανό με ταξιδεύουν, γελάω με το παραμικρό και προσπαθώ να ζω ανέμελα όσες υποχρεώσεις και αν έχω, όσες έννοιες και αν με τυραννάνε. Εγώ πάντα θα βλέπω τη ζωή υπό το πρίσμα ενός παιδιού, με τη φαντασία και τα όνειρα που της αρμόζουν. Με το μυαλό μου να χάνεται και να ταξιδεύει, να βλέπω όλες τις άσχημες πτυχές της πραγματικότητας χωρίς να με παίρνουν από κάτω. Δεν είναι παλιμπαιδισμός μη με παρεξηγείτε. Είναι τρόπος σκέψης και ιδιοσυγκρασίας. Πάντα θα γράφω με χρωματιστά στυλό στο ημερολόγιο μου, πάντα θα γελάω αν πέσει κάποιος ή ακόμη και αν μερικοί με κατηγορούν χωρίς λόγο. Πάντα θα χαμογελώ με αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται τι ωραία που είναι η ζωή αν χαθείς μέσα σε αυτή για λίγο. Αν δεν έχεις έστω και για δείγμα χιούμορ, αν δεν είσαι ειλικρινής, αν δεν έχεις αξίες και ιδιοσυγκρασία ελεύθερου και αληθινού ανθρώπου. Ό, τι χαρακτηρίζει ένα ζωντανό και παιχνιδιάρικο παιδικό μυαλό. Η αθωότητα στο μεγαλείο της.
Κάποιοι θα πούνε «μα τι είναι αυτά; Ένα παιδικό μωρό ποτέ δε θα μπορούσε να επιζήσει στο σκληρό αυτό κόσμο!». Αλήθεια είναι δε λέω, αλλά δε βλάπτει να βλέπουμε τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία! Και για τη δική μου τη λογική μου φαίνεται φυσιολογικό και μαγικό να μείνω για πάντα παιδί μέσα μου. Δεν το αλλάζω με τίποτα. Και πολλές φορές το ξεχνάω ομολογουμένως. Και χάνομαι στις σκληρές σκέψεις του ενήλικα. Βαρέθηκα όμως. Θέλω να βλέπω τη ζωή με αυτή τη ματιά, ό, τι συνέπειες και αν έχει αυτό. Δε θέλω να καταρρακωθώ από την άθλια και μαύρη ρουτίνα της ζωής. Θέλω να βλέπω πάντα ουράνια τόξα και ξωτικά στα σύννεφα, να ταξιδεύω με μία λέξη, να γελάω ακόμη και με το πιο χαζά πράματα, να πιστεύω στη μαγεία και στο φανταστικό, να ακολουθώ ακόμη και τα πιο απίστευτα όνειρα μου και μέσα σε αυτόν τον κόσμο να είμαι ευτυχισμένη ζώντας ελεύθερη για μια ζωή.
Αυτή είναι λοιπόν η συμβουλή μου, να μείνουμε πάντα παιδιά στην καρδιά και να μην ξεχνάμε ποτέ από πού ήρθαμε, ακόμη και αν ντρεπόμαστε για αυτό κάποιες φορές. Και πάνω από όλα τη ζωή μας να την κάνουμε εμείς και μέσα σε αυτήν την κοινωνία ας αφήσουμε το παιδί που όλοι υπήρξαμε κάποτε να πάρει και λίγο τα ηνία και να μας οδηγήσει εκεί που πραγματικά ανήκουμε.
No comments:
Post a Comment