Κάτι για να λέμε…

Περνούν οι ώρες και οι μέρες μακριά σου, περνούν οι εβδομάδες. Κάπου μακριά που δεν μπορώ να σε φτάσω όσο και αν προσπαθώ. Τι θλίψη και τι στενοχώρια. Όλα είναι άδεια. Τα όνειρα μου μόνο γεμίζουν με εσένα και τις σκέψεις μου για σένα. Προσπαθώ όσο ποτέ, τα καταφέρνω καλά και το ξέρεις, το βλέπεις, αλλά αγάπη μου χωρίς εσένα δεν μπορώ και πολλά.

Δεν έχω όρεξη για τίποτα, μόνο διάβασμα για να ξεχνιέμαι. Ε και λίγο τηλεόραση να αποχαυνώνομαι και να ταξιδεύω σε εικόνες που μου μοιάζουν. Να ξεχνιέμαι και εγώ λίγο. Να χάνομαι στα παραμύθια του μυαλού και τα μονοπάτια των αισθήσεων. Πάλι με πιάνουν οι μαυρίλες μου αλλά δεν τις αφήνω και πολύ να με αγγίζουν, γιατί ξέρω πως δε με ξεχνάς, ούτε και εγώ σε βγάζω από το μυαλό. Είσαι εδώ μαζί μου, μπροστά μου, μέσα μου, δε σε αφήνω τώρα που σε βρήκα.

Και ακούω Papercut, μουσική ταξιδιάρικη και ονειρική συνάμα και θυμάμαι. Θυμάμαι και ονειρεύομαι. Ένα καλύτερο μέλλον που λένε και όλοι εκεί έξω. Μια δουλίτσα, λίγα λεφτά, κάτι από την ευτυχία που μας αξίζει, κάτι από αυτό για το οποίο παλεύουμε ή προσπαθούμε να παλέψουμε. Μας τρώει και η προσπάθεια, μόνο η σκέψη να κάνουμε κάτι μας αποπροσανατολίζει. Τρώμε τους εαυτούς μας σιγά σιγά και εμείς, πέσαμε στην παγίδα που οι ίδιοι βάλαμε. Αλλά ξέρω ο καθένας ζει μέσα στα τόσα προβλήματα που έχει στην καθημερινότητα του και με τους δικούς του δαίμονες, τα δικά του «σκουληκάκια» του μυαλού, τα δικά του προσωπικά προβλήματα. Έτσι και εγώ μια από τα ίδια. Καμιά φορά θα το μοιραστώ και εγώ, τις σκοτούρες που έχω με κάτι που θα γράψω. Να, με κάνει να νιώθω λίγο πιο ήρεμα, πιο ελεύθερα.

Και κάτι είπα για παραμύθια. Παραμύθια του μυαλού, να αυτά που λέμε στους εαυτούς μας για να τους κάνουμε να ξεχαστούν για λίγο και αυτοί, να μην τα παίρνουν όλα τοις μετρητοίς. Γιατί η ζωή είναι ένα αστείο παραμύθι, άλλοτε πικρό και άλλοτε γελοίο. Πάντα όμως θα γελάω με αυτά που μου συμβαίνουν γιατί έτσι «πρέπει» λέω από μέσα μου, μόνο έτσι επιβιώνω και εγώ. Ρεαλίστρια και παραμυθατζού, χρόνια τώρα. Έτσι για να έχουμε να λέμε, να περνάει πιο γρήγορα και αυτή η ώρα τώρα που κόλλησε η βελόνα στο «Dreams» των Papercut.