Όλα τελείωσαν λοιπόν. Άνθρωποι φεύγουν και δε νοιάζονται ή τουλάχιστον έτσι αποφάσισαν να δείχνουν, ότι δε νοιάζονται. Για να μη στενοχωρηθούν και αυτοί. Βάζουν ασπίδες στην καρδιά τους, βάζουν τοίχους στην ψυχή τους.
Το καλοκαίρι έχει φτάσει επιτέλους και εγώ νιώθω περίεργα. Πώς να το εξηγήσω, δεν ξέρω. Η αλλαγή δεν ήταν και πολύ ομαλή. Και τώρα είμαι εδώ πίσω πάλι προσπαθώντας να μαζέψω τις αναμνήσεις μου από αυτό το ταξίδι, αναμνήσεις που δεν χωρούν σε μια βαλίτσα αλλά ούτε και σε ένα μυαλό. Μόνο σε κάτι φωτογραφίες και σε κάτι αποκόμματα από εισιτήρια, μικρά και ανούσια χαρτάκια που μαζεύω χρόνια τώρα… σα να προσπαθώ να κρατήσω τις στιγμές εκείνες στο χαρτί με κάποιον τρόπο. Να έχω κάτι να μου τις θυμίζει, κάτι τόσο απλό και άχρηστο, αλλά τόσο σημαντικό και ανεκτίμητο.
Προσπαθώ να ξυπνήσω από το λήθαργο της επιστροφής, να συγκεντρωθώ να τελειώνω με τις υποχρεώσεις μου αλλά κάτι με κρατά πίσω σε όλα αυτά που ζήσαμε, τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές, όλα αυτά τα οποία μοιραστήκαμε, τόσα πολλά μα και τόσο λίγα. Προσπαθώ να γονιμοποιήσω τη σκέψη μου να προχωρήσω, να περάσω καλά, να σκεφτώ κάτι άλλο, δύσκολο όμως πολύ. Είναι απερίγραπτο πόσο η καρδιά σε λαχταρά, πόσο η ψυχή πονά. Ανούσιο όμως να υποφέρει ξανά γιατί δε θα σε αφήσω να φύγεις, όχι αυτή τη φορά. Όσο δύσκολο και αν είναι, όσο άδικο και αν είναι αυτή τη φορά είναι διαφορετικά και προπαντός αληθινά.
Και εδώ λοιπόν σε σκέφτομαι μονάχη και αναπολώ χωρίς πια να στενοχωριέμαι διότι ξέρω που βαδίζω και που βαδίζεις, ξέρω τι συναισθήματα μας κατακλύζουν, τι αναμνήσεις μας συνοδεύουν και γι’ αυτό προχωρώ με ένα τεράστιο χαμόγελο, με μια καρδιά γεμάτη ελπίδα ότι το τέλος μας δεν έφτασε ακόμη. Μοιραστήκαμε ένα παρελθόν, ζούμε το παρόν μας χώρια αλλά μας συνδέει ένα μέλλον ελπιδοφόρο, ένα μέλλον για εμάς, δύσκολο μεν αλλά ξέρω ότι αξίζει. Λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και εγώ έχω πολλές ακόμη για να τις αφήσω να πεθάνουν. Μέσα σε μια κοινωνία που αργοπεθαίνει εγώ είμαι έτοιμη να ζήσω, όχι μόνο για εμένα αλλά και για όλους αυτούς που αγαπώ, και ειδικά εσένα.
«Το πάρτι»
Στίχοι: Μυρτώ Κοντοβά
Μουσική: Γιάννης Κυφωνίδης
Πρώτη εκτέλεση: Άννα Βίσση
Πιο κοντά στην καρδιά μου απόψε
κολλητά δυο φτερά
κι η απόσταση μικραίνει ξαφνικά
όλα τα πριν και τα μετά
κλειδώσαμε τόσο καλά
τα ‘χω εδώ, τα κράτησα μαζί μου
Τελικά την ουσία στη ζωή μου
τη δώσανε οι φίλοι μου, οι άνθρωποι μου
όλα στο σήμερα μετράνε
και το ξέρω επειδή θέλει προσπάθεια τρελή
αν θες να ζήσεις μια ζωή με δύναμη και πάθος
κι ας βγεις και κάπου λάθος
Το πάρτι αρχίζει
κι ο έρωτας επάνω μου στοιχηματίζει
το πάρτι αρχίζει
στο ίδιο μήκος κύματος μας συντονίζει
Το πάρτι αρχίζει...
Πιο κοντά στην καρδιά μου, όλο πιο κοντά
η φωτιά μια απάντηση καινούργια μου ζητά
για το ποια είμαι τελικά στο σήμερα
μα εγώ απλά τρέχω εκεί που τρέχει κι η ψυχή μου
Πιο κοντά είναι η απάντησή μου
το ξέρουνε οι φίλοι μου , μα κι οι εχθροί μου
πως το συναίσθημα με πάει και με φέρνει πιο κοντά
σ’ αυτό που είμαι τελικά
και μου χαρίζει μια καρδιά με δύναμη και πάθος
κι ας βγω σε όλα λάθος
Το πάρτι αρχίζει
κι ο έρωτας επάνω μου στοιχηματίζει
το πάρτι αρχίζει
στο ίδιο μήκος κύματος μας συντονίζει
Το πάρτι αρχίζει...
No comments:
Post a Comment